In de catalogus van George Harrison zitten een paar vergeten juweeltjes.
Maar weinig mensen weten dat Harrison twee soloalbums heeft uitgebracht toen hij nog een Beatle was. De eerste is ‘Wonderwall Music’ en de tweede is ‘Electronic Sound’.
‘Wonderwall Music’ is Harrison’s eerste soloalbum en tevens soundtrac k voor de film’Wonderwall’, geregisseerd door Joe Massot en in de hoofdrol Jane Birkin, eenmalig echtgenote van Serge Gainsbourg en moeder van Charlotte Gainsbourg. De liedjes op ‘Wonderwall Music’ waren vooral instrumentaal en de opnames begonnen eind 1967 tot januari 1968.
Men moet zich wel realiseren dat het muziek is die voor een film is geschreven. Maar toch zijn er enkele nummers die eruit springen.
Het was in de tijd dat Harrison erg geïnteresseerd was in Indiase muziek en behoorlijk goed overweg kon met de sitar. Het album opent met een hypnotiserend nummer, getiteld ‘Microbes’ en wordt gevolgd door wat misschien wel een van mijn favoriete Harrison nummers is, ‘Red Lady Too’. De progressie in de akkoorden, het arrangement en de instrumentatie op dit nummer zijn simpelweg briljant — Harrison is zeker de psychedelische gelijke van John Lennon hier.
‘Drilling a Home’ lijkt veel op een zoekgeraakt stuk uit de tijd van piano-optredens en onthult Harrison als een slimme musicoloog en hedendaagse tolk, en hij overtreft hiermee zelfs McCartney. ‘Greasy Legs’ hoort thuis in een Wes Anderson film of Board of Canada album; het begint dreunend en verandert dan in een soort delicaat en schattig slaapliedje.
Harrison onthult een rockjuweel met ‘Ski-ing’, waarin Eric Clapton een zagend geluid laat horen boven de sitar van Harrison.
Maar mijn persoonlijke favoriet is toch wel Harrison’s ‘Dream Scene’, dat tenminste twee omgedraaide versies heeft, en een harp, een sitar en andere Indiase instrumenten met Indiase stemmen bevat. Het nummer ontvouwt zich sloom tot ongeveer halverwege, als Harrison een experimentele uitbarsting laat horen en vervolgens doorgaat met wat klinkt als Indiase jazz. Andere sonische geluiden komen voorbij en uiteindelijk eindigt het nummer met het geluid van belletjes.
‘Wonderwall to be Here’ is melodramatisch op een typische Franse New Wave manier en klinkt alsof Serge Gainsbourg zacht zingend binnenkomt, met een sigaret in de hand, terwijl meisjes hem omringen. Fantastisch.
Harrison’s volgende album ‘Electronic Sound’ gaat voor een meer sonis ch geluid — wat waarschijnlijk iets te maken heeft met het feit dat Harrison in het bezit was van een van de eerste Moog synthesizers en bekend was met componisten als Karlheinz Stockhausen, die als inspiratiebron diende tijdens het psychedelische tijdperk van The Beatles. Ook het albumkunstwerk is een origineel van Harrison. Het laat de muzikant zien terwijl hij voor een muur van modulaire synthesizers zit, die in de lucht lijken te zweven.
‘Electric Sound’ is dus niet bepaald easy listening, maar het is interessant als een experimentele inbreng in Harrison’s populaire muziekcarrière. En het is een onschatbaar stuk in de synthesizer geschiedenis, en heeft misschien zelfs invloed gehad op bands als Kraftwerk en Throbbing Gristle.
(Bron: deathandtaxesmag.com)
(Vert.: Ellen Clement)
