Het is vandaag ongeveer 30 jaar geleden dat John Lennon zijn zoon op de gitaar leerde spelen. Ja, John's stijl is wat ouderwets, maar Sean zal zeker een glimlach op je gezicht brengen.
Dus ik wil graag aan u voorstellen: de enige echte Sean Lennon.
Hij werd geboren op 9 oktober 1975 en begon zijn muzikale carrière op de jonge leeftijd van vijf jaar als een achtergrondzanger voor zijn moeder Yoko Ono. De moord op zijn vader was schokkend, maar het weerhield Sean er niet van om een carrière in de muziek te ambiëren.
Op zijn zestiende schreef hij een nummer met Lenny Krevitz en in de jaren daarna bracht hij verscheidene solo albums uit. Maar het ziet ernaar uit dat Seans succes te maken heeft met zijn eigen 'Yoko Ono'-vriendin en bandlid Charlotte Kemp Muhl.
De band van Muhl en Lennon: Ghost of a Saber Tooth Tiger (GOASTT), bracht op 26 oktober hun debuutalbum uit, en het is een echt muzikaal meesterwerkje geworden. Het heeft de gepaste naam 'Acoustic Sessions' en alle nummers zijn simplistisch en ongecompliceerd. Het duo heeft een mix gecreëerd van retro-rock, luchtigheid, psychedelisch en folkmuziek.
Het begint met het rustige 'Lavender Road' waarvan de tekst wat obscuur is maar wel begrijpelijk. Zoals het volgende: 'Time left at the post/where memories grow/like weeds in summer snow.'
Het volgende nummer heet 'Jardin Du Luxembourg' dat zoet en zacht klinkt, met Muhl die Lennon echoot. In 'Candy Necklace' combineren de artiesten een sexueel tragische tekst met een croonende gitaar, tot op het punt dat het lijkt op beach rock.
'The World Was Made For Men' is waarschijnlijk het beste nummer van het album. Het is een donker doo-wop nummer waarin Muhl op de achtergrond is te horen en Sean de koele tekst, maar de rustgevende zang verzorgt.
Het enige punt van kritiek op 'Acoustic Sessions' is Muhl zelf. Hoewel haar zang technisch perfect is, mist er een bepaald soort charisma. Ze zingt altijd zuiver, het klinkt altijd correct, maar er is niets aan haar stem dat de luisteraars aantrekt zoals Sean Lennon dat wel doet.
Zelfs met de afwezigheid van vocale charme van Muhl, is het album goed. Lennon is niet langs zijn vaders muziekcollectie gegaan om de nummers die hij het leukst vond te kopiëren, maar is zijn eigen ding gaan doen. GOASTT is niet de Beatles. Ze willen niet 'all your loving', maar ze willen je hartverscheurende liefdesverdriet. Ze zijn niet op zoek naar iemand om hun auto te besturen oftewel 'drive their car', ze willen hem in de prak rijden. Het duo gaat geen 'hard day's night' tegemoet, ze hebben te maken met een wreedheid dat hun levenlang duurt.
Sean Lennon wil je hand niet vasthouden oftewel 'want to hold your hand', nee, hij wil je gewoon gek maken.
(Bron: dailycamus.com)
(Vert.: Malou Oldenhof)
