Verjaardagen kunnen lastig zijn als het gaat over het levenswerk van een creatief genie. Afgelopen zaterdag, bijvoorbeeld, zou het John Lennon’s 70e verjaardag zijn geweest, ware het niet dat de volgende mijlpaal de dertigste sterfdag is van Lennon’s zinloze dood. De viering van de verjaardag werd echter gezien als een reden voor het opnieuw uitgeven van bijna alle post-Beatles opnames van Lennon — in het bijzonder de albums van ‘Plastic Ono Band’ tot aan ‘Milk and Honey’.
Het is zeker een les in overtolligheid — zoals bij de meeste campagnes voor heruitgaven. Maar in het bijzonder bij deze, omdat veel van deze opnames slecht zes jaar geleden al geremasterd en uitgebracht zijn. Als je die edities in je bezit hebt, hoef je de upgrade echt niet aan te schaffen. De verschillen in geluid zijn zeer minimaal, beide heruitgaven klinken spectaculair.
Er zijn echter vreemde toevoegingen. Bij het album ‘Double Fantasy’ uit 1980 krijg je een alternatieve versie van het album (‘Double Fantasy Stripped Down’), een betrekkelijk magere, demo-achtige productie. Het zwanenzang-album van The Beatles, ‘Let It Be’, onderging een paar jaar geleden een vergelijkbare reductie. Maar het probleem van ‘Double Fantasy’ is nooit de gladde productie geweest. Het geluid van later werk van Lennon, zoals ‘Watching the Wheels’, benadrukte het gejubel over Lennon’s terugkeer naar een creatief leven na een zes jaar durende sabbatical. Het verschil tussen de oude en nieuwe editie is het belachelijke Yoko Ono materiaal afgewisseld met het album. Maar de ‘Stripped Down’ disk is een bonus en een inzicht.
Verder komen er twee nieuwe verzamelalbums. ‘Power to the People: The Hits’ is een verzameling van Lennon’s bekendere solonummers dat een aanrader was omdat verschillende nummers (‘Give Peace a Chance’, ‘Co ld Turkey’ en de titelsong) oorspronkelijk alleen als single werden uitgebracht. ‘Gimme Some Truth’ is het tegenovergestelde — fantastische nummers van albums en minder bekende nummers. Beide sets zijn prima startpakketten voor nieuwe Lennon-fans.
En dan hebben we nog de Lennon albums die beschouwd moeten worden als essentieel luisterwerk. ‘Plastic Ono Band’ uit 1970 blijft een schrijnend, anti-pop getier — een dunne, vernietigende reflectie.
‘Imagine’ uit 1971 was de werkelijke hit. Maar het gehele album is rotsvast, van het Zen-achtige ‘Crippled Inside’ naar donkere, post-psychedelische meditaties over oorlog (‘I Don’t Want To Be a Soldier’) en Beatlemania (‘How Do You Sleep?’). Tot slot is daar ‘W alls and Bridges’ uit 1974, een document van pure, troostende popmuziek.
Opgenomen toen hij en Ono uit elkaar waren, is het een kaartje uit de afgrond van het sterrendom dat — zoals veel uit Lennon’s carrière — wisselend uitdagend, feestelijk en verontrust klinkt.
(Bron: vancouversun.com)
(Vert.: Ellen Clement)
