Ik heb wat triest nieuws deze ochtend wanneer ik dit schrijf. Ik heb gehoord dat David Ashton, jeugdvriend van John Lennon is op 12 september in Denemarken aan longkanker is overleden.
Ik heb het geluk gehad om hem in maart van dit jaar via e-mail te 'ontmoeten', dank zij John's zus Julia Baird.
Bij het zien van mijn lijst met vragen over hoe het was om op te groeien met John, stuurde David me zijn ongepubliceerde manuscript over 'The Vanished World of a Woolton Childhood With John Lennon', waarbij hij mij verzekerde dat dit manuscript een hoop van mijn vragen zou beantwoorden en me een tijdje bezig zou houden en hij mij beloofde de rest van de vragen te beantwoorden als zijn gezondheid dat zou toestaan. Hij zei iets dat mijn hart raakte: 'Shelley ik vertrouw je dit toe.'
Gedurende enkele maanden schreven we elkaar veel e-mails, die mij een gevoel van diepe verbondenheid met hem en zijn Keltische hart gaven. Hij stuurde me Gaelic gedichten toen hij mijn 'Lennon Ierse Geschiedenis'-artikelen op St. Patricks Day had gelezen. Hij hield van geschiedenis. Zijn gedichten maakten me aan het huilen en er was een innige band tussen ons die een stempel op mijn ziel zette.
Het manuscript in kwestie, achttien pagina's lang, gaat over de sensatie van het opgroeien in Woolton, altijd bevriend zijn met een jonge vroegrijpe jongen die toevallig de naam John Lennon droeg en de capriolen die ze uithaalden.
Het werd geschreven op een zodanige wijze dat ik het gevoel kreeg dat ik het zelf allemaal had meegemaakt.
David, die niet alleen Iers bloed had maar ook Schots, pochte met zijn Schotse clan kilt en zijn Ierse penny whistle zoals op de foto. Dit fluitje, zei hij, werd gekocht samen met dat van John bij dezelfde winkel. Hij zei in een e-mail, na het lezen van mijn artikelen over de Ierse familiegeschiedenis van de Lennons, 'Heel erg bedankt dat je op St. Patrick's Day aan mij hebt gedacht - net als alle inwoners van Liverpool, net als mijn jeugdmaatje John zijn wij trots op ons Liverpoolse/Ierse wortels. '
Hij sloot af met: 'Zoals mijn Gaelic sprekende moeder zou zeggen 'Leis na beannachdan' (' met goede wensen, ') en ondertekend' Daibhidh ', (Gaelic voor David).
Als eerbetoon aan Daibhidh, terwijl hij zijn reis naar huis maakt: Leis na beannachdan.....Gra, dilseacht, cairdeas; Agus go gcasfar le cheile sinn arÃs, go gcoinnà Dia i mbois a láimhe thú (met goede wensen .... liefde, loyaliteit en vriendschap; totdat we elkaar weer ontmoeten).
(Bron examiner.com - Shelley Germeaux)
(Vert.: Evelien van Ruitenbeek)
