Terwijl Paul McCartney's betrouwbaarheid elk jaar rotsvast overeind blijft, is het soms gemakkelijk te vergeten dat hij ooit deel uitmaakte van The Beatles.
Terwijl hij het podium beklom, slechts drie uur nadat Engeland uit het WK gegooid werd, herinnerde Sir Paul het opgetogen publiek graag aan zijn rol in het meest memorabele songboek van de popgeschiedenis.
Hij opende met een medley die overging in de Wings-kraker Jet, en het publiek werd echt goed wakker geschud met All My Loving, met meer pit gebracht dan het origineel van de Fab Four.
Het ging maar door en door - de 50.000 fans kletsen vrolijk door zijn post-Beatles werk heen, maar zongen elk woord van de klassiekers uit de jaren 60 mee.
Back in the USSR was een heerlijk brok vintage surf-rock, terwijl de vreemde groove van I Got A Feeling en Paperback Writer bewezen dat Sir Paul nog steeds rockt als de beste.
Got To Get You Into My Life en Eleanor Rigby werden beiden bedorven door wat vreemde keyboardeffecten, maar I'm Looking Through You en Two of Us hadden de levendige klank van een moderne indie-band.
Het meezingende publiek werd helemaal opgetogen toen McCartney plaatsnam achter de piano voor The Long And Winding Road en Let It Be, maar het beste van alles was een fantastische akoestische solo met Blackbird, en een tribute aan de overleden Beatle George Harrison met Something.
Op het podium stapte Sir Paul, gekleed in een overhemd en met bretels, rond als iemand die helemaal op z'n plek is en hoewel zijn spontante grappen op niet heel veel bijval konden rekenen, was zijn gerepeteerde reggae-rap ongelofelijk.
Een jaar nadat hij hetzelfde podium bij Hard Rock Calling betrad om mee te doen met Neil Young's duivelse interpretatie van A Day in the Life, herinnerde hij ons eraan hoe het nummer eigenlijk behoorde te klinken, voordat hij losbarstte in John Lennons idealistische meezinger Give Peace A Chance. Live and Let Die ontplofte letterlijk met een enorm vuurwerk, en een lange Hey Jude bracht de set tot een gezamenlijk einde.
McCartney kwam terug voor een toegift, al zwaaiend met de Britse vlag en hij begon deze met een heerlijke Day Tripper, gevolgd door Lady Madonna en Get Back, voor het verplichte Yesterday, een energiek Helter Skelter en een medley van het Sgt. Pepper-thema en The End.
Die lijst met nummers zegt alles. Wat de man nu zegt, doet of zingt, hij heeft zijn naam gezet onder enkele van de meest blijvende liedjes ooit. En terwijl het optreden in Hyde Park wel meer was dan een eerbetoon aan de band en de tijd waarin deze band gecreëerd werd - zeg nou zelf, wie zie je liever een lijst Beatleshits spelen dan Paul McCartney?
Hard Rock Calling - Live and Let Die:
{qtube vid:=XcadR6qu4YI ap:=0}
(bron: dailyexpress.co.uk)
(Vert.: Ruby Van Den Bergh)
