Gillian Gaar, rock journalist uit Seattle, kwam naar de Elliott Bookstore in Seattle vorige zondag, om er te praten over haar nieuwe boek, 'Return of the King: Elvis Presley’s Great Comeback.' (Jawbone Press; 2010)
Belofte van het boek: Het boek gaat over Elvis’ terugkeer naar de showwereld in de spotlights in 1968, nadat hij had gezegd voorgoed met zijn carrière te stoppen.
Elvis werd een rock-'n-roll icoon in 1958, maar zijn dienst in het leger maakte daar eventjes een einde aan. Zijn terugkeer, hij kwam langs de zijlijn terug in de musical wereld, moet tussen haakjes geplaatst worden. Zijn muziek was nog steeds populair, (hij werd nog steeds aanzien als 'The King',) maar de film duwde hem in een richting die zijn creativiteit beknotte; en die hem isoleerde van de echte veranderingen die er gaande waren in de populaire muziek, zo onder andere de Britse invasie --- met als hoofdact The Beatles.
Rond 1967 was de maatschappij grondig veranderd. Lange haar was mode, vetkuiven waren uit de mode. Experimenteren met drugs was heel gewoon en lag meer voor de hand dan het drinken van martini of het achteroverkappen van bier. Wiet was meer ‘in’ dan sigaretten.
Het album Sgt. Pepper van The Beatles en ook 'Are you Experienced' van Jimi Hendrix waren sociaal aanvaard. Met deze veranderingen in de populaire muziek waren de Hawaiiaanse strandballades van Elvis ouderwets.
Dus hoe slaagde Elvis er in om in 1968 zijn populariteit terug op te krikken en hoe kon hij al de meiden terug laten gillen en volle zalen trekken in Las Vegas?
Gaar heeft een volledig onderzoek gewijd naar de details van de herrijzenis van Elvis uit de as, hij deed dit door een TV special, gevolgd door een gezonde lange aanloop in Las Vegas, en nieuwe muziek die nu aanschouwd wordt als zijn grootste werk. Naast minstens 27 interviews met mensen die Elvis goed kenden en betrokken waren, heeft zij zijn leven in chronische volgorde gezet tussen 1968-1970 en voegde er ook een selectieve discografie aan to van 1967-1970. Zij voegde er ook de details aan toe van de bizarre meeting met President Nixon, en natuurlijk besteedde zij ook aandacht aan zijn drugsverslaving waaraan hij uiteindelijk stierf.
Hier volgt een verbazingwekkende triviantvraag: Wat hebben John Lennon, Elvis en President Nixon gemeenschappelijk?
Gaar ontdekte een interessant verhaal over Elvis die moest optreden in het Witte Huis in 1970. Volgens Gaar zou de echte reden van de trip naar D.C. wel eens een ontmoeting met een vrouw, waar hij een verhouding mee had, kunnen zijn. Hij belandde op het Witte Huis om er president Nixon te ontmoeten.
Het is reeds lang geweten dat Elvis zijn diensten aanbood aan het Gouvernement van Amerika als federaal agent om zo te helpen met de inspanningen om de jongeren van Amerika van de drugs af te houden. Maar, zo zegt Gaar nogal komisch, eigenlijk was Elvis een verzamelaar van politiebadgen, en hij was echt op zoek naar een speciale badge; en het kon hem niet schelen dat hij daarvoor als Federaal Agent van de anti-drugsbrigade werd ingeschakeld. (je kan ook een kijkje nemen op YouTube waar een video draait van Gillian die antwoordt op de vraag over de trip van Elvis naar het Witte Huis).
Hij zag de badge bij Paul Frees die zo’n agent was. Frees, zo kwam aan het licht, was een imitator die de stemmen nadeed van van zowel John Lennon als George Harrison voor de Beatlescartoons. Jaja —anti-drugsagent voor de Amerikaanse staat en de stem van John Lennon!
Elvis bekritiseerde The Beatles in het bijzijn van Nixon.
Toen hij eens hij in het gezelschap was van de President, verklaarde hij dat hij heel veel werk kon doen om de Amerikaanse jeugd van de drugs af te houden. Hij voegde er nog aan toe dat hij het gevoel had dat 'The Beatles anti-Amerikaans' waren, omdat ze 'kritiek hadden op Amerika vanuit hun Engelse uitvalsbasis en hiervoor dik betaald werden.'
Na dit, vroeg hij zonder veel omwegen aan Nixon om een BNDD badge. Nixon zei aan Bud Krogh, zijn afgevaardigde, om zo’n badge voor Elvis te halen.
Het feit dat Elvis kritiek had op The Beatles was verbazingwekkend, vooral omdat The Beatles in dat jaar in april gesplit waren.
Elvis kreeg zijn badge en nog veel meer andere presidentiële cadeautjes uit de schuif van Nixon op het einde van zijn bezoek aan het Witte Huis. (zie ook 'The Day Elvis Met Nixon' door Bud Krogh voor het volledige verslag van dit bezoek met foto’s)
(Het jaar hierop zou de administratie van Nixon werk maken om John Lennon het land uit te zetten toen hij zich in New York wilde vestigen. (zie ook The FBI files over Lennon))
Ik genoot van 'The Return of the King' omdat het gaat over een periode in de carrière van Elvis die nog niet zo vaak en zo grondig werd onderzocht. De Tv-special, de shows in Las Vegas, de problemen met de drugs en zijn extravagante uitgaven zijn allemaal onder de loep genomen. Het in een interessante maar ook trieste terugblik op de prijs die Elvis moest betalen voor de roem, die moeilijk te beschrijven is.
Ringo Starr zei ooit eens dat de echte reden waarom The Beatles ‘heilig’ bleven tijdens hun opmerkelijke klim naar het toppunt van de roem was, omdat 'Ze elkaar hadden als een van hen gek ging doen. Wij waren met vier. Ik voel medelijden met Elvis, want hij was alleen.'
Gillian Gaar is eveneens de auteur van Nirvana’s in Utero, She’s a Rebel: The History of Women in Rock and Roll, en Green Day: Rebels with a Cause. Tijdens haar opzoekwerk voor 'She’s a Rebel' had ze ook de gelegenheid om een interview af te nemen van Yoko Ono in het Dakotagebouw in New York.
(Bron : examiner.com)
(Vert : Janien Nuijten-Colans)
