Ondanks hun onschuldige uiterlijk symboliseerden The Beatles de opstandige generaties — zelfs een vervreemding van ouders — die kenmerkend was voor de 60-er jaren. 'Mijn moeder haat ze, mijn vader haat ze, mijn leraar haat ze', zei een jonge fan. 'Kun je drie betere redenen bedenken waarom ik van ze hou?'
Hoe dan ook, dit was geenszins opzet van John, Paul, George en Ringo. Met uitzondering van John Lennon, groeiden The Beatles op in liefdevolle, stabiele gezinnen. In het algemeen respecteerden en vereerden zij hun ouders, wat tot uiting kwam in hun muziek — vooral die van Paul McCartney.
'Mijn ouders wilden het beste voor ons. Dat is een van de mooiste kanten die zitten aan gewone mensen. Mijn moeder hoopte voor mij dat ik dokter zou worden', zei McCartney. 'En mijn Pa, die zelf 14 was toen hij van school kwam, zou het prachtig gevonden hebben als ik een groot wetenschapper geworden was, met een universitaire graad. Ik ben ze daar altijd dankbaar voor geweest.'
Aan het geluk en de geborgenheid van Paul’s leven kwam een bruut eind toen zijn moeder, Mary, in 1956 overleed en zijn vader James achterliet met de taak om zich te ontfermen over zijn twee tienerzoons in de moeilijke periode van hun puberteit. Paul legde de herinneringen aan zijn moeder later vast in de prachtige ballade ‘Let It Be’, gebaseerd op een droom die hij had over haar zo’n tien jaar na haar dood. Paul’s jongere broer Michael memoreert hoe hun vader er voor hen probeerde te zijn nadat hun moeder was overleden. 'We hebben allebei een heleboel aan hem te danken. Hij bleef thuis en zorgde voor ons.' Maar het zou vooral de muzikale invloed van Paul’s vader zijn, die bleef voortleven.
James McCartney, geboren in 1902, speelde in zijn eigen band, eind 20-er jaren. Jim Mac’s Jazz Band, waarin ook zijn broer en neef zaten, speelden in dansgelegenheden in Liverpool en omgeving in de tijd van de Vaudeville (muziektheater).
Muziek stond altijd in het middelpunt van het familieleven van de McCartney’s. Ze hadden thuis een oude staande piano en een van Paul’s eerste herinneringen is die van zichzelf liggend op de vloer, luisterend naar zijn vader die piano speelt. 'Mijn Pa was origineel ', herinnert zich Paul. 'Wij kinderen vonden hem een behoorlijk goede pianist, hij kende een heleboel liedjes. Ik ben heel erg door hem beïnvloed.' Paul heeft hem zelfs nog altijd, zijn vaders oude staande piano.
James regelde voor de 11-jarige Paul een auditie voor het jongerenkoor van de Liverpool Cathedral, maar hij werd niet toegelaten. Dit weerhield hem er niet van om Paul’s duidelijke interesse in muziek aan te moedigen. 'Mijn Pa was mijn grote voorbeeld, want hij speelde altijd piano op het gehoor,' herinnert Paul zich. 'Ik probeerde hem zover te krijgen dat hij het mij zou leren, maar hij zei nee, jij moet les gaan nemen.'
James was niet alleen een muzikant maar ook amateur componist. 'Hij schreef wat dingetjes', heeft Paul wel gezegd over zijn vader. 'Ik heb zelfs een nummer van hem gespeeld met Chet Atkins en Floyd Cramer, het heette: ‘Walking in the Park with Eloise’. Ik zei tegen mijn vader: 'Weet je wie dat nummer geschreven heeft?' Hij zei: 'Ik heb het niet geschreven. Ik heb het verzonnen'. Ik zei: 'Ik weet wat je bedoelt, Pa, maar dat noemen we tegenwoordig schrijven'. '
Het was geen verrassing, dat Paul liedjes begon te schrijven. 'Iets bracht me ertoe om ze te verzinnen, of ik nu wist hoe of niet', zei Paul. 'Ik heb de melodie van ‘When I’m Sixty-four’ al geschreven toen ik 16 was.' Vrij logisch dus, dat dit nummer overgoten is met een sterk ‘Vaudeville’ smaakje.
De muzikale invloed van zijn vader werkt ook nog door op zijn werk bij The Beatles. 'Hij had een heleboel muziek in zich, mijn Pa. Zo leered hij mij en mijn broer harmonie zingen, samenklanken. Ik leerde heel vroeg om hamonie te zingen, wat een van mijn belangrijke rollen werd bij The Beatles. Wanneer John iets zong, zong ik automatisch in harmonie met hem, en dat heb ik te danken aan de lessen van mijn vader.'
Paul erkent zelfs aan zijn vader zijn nu legendarische status van The Beatles’ basspeler te danken. 'Mijn vader wees altijd op de baspartij als de radio aanstond.'
Toen The Beatles probeerden door te breken, moedigde Paul’s vader hen aan. Hij gaf toestemming aan de Quarry Men — de band van Paul en John vóór The Beatles — om te repeteren in het huis van de McCartney’s aan Forthlin Road. En als ontluikende Beatles, schreven Lennon en McCartney enkele van hun klassiekers, zoals ‘I’ll Follow The Sun’ daar. 'Ik herinner me nog dat we dat nummer aan het schrijven waren in de voorkamer op Forthlin Road', zegt Paul.
Toen James in 1966 64 jaar werd, wekte Paul ‘When I’m Sixty-four’ tot leven en herschreef het, als eerbetoon aan zijn vader. The Beatles namen het nummer op op 5 december 1966 in de Abbey Road Studios in Londen, in de pauzes tussen de opnamesessies van Lennon’s klassieke, surrealistische ‘Strawberry Fields Forever’. En het was het eerste nummer dat als track werd afgerond voor hun meesterstuk, het legendarische album ‘Sgt. Peppers’s Lonely Hearts Club Band’.
Paul’s vader heeft nog meegemaakt dat The Beatles uitgroeiden tot de meest invloedrijke entertainment acts in de geschiedenis met Paul als de helft van het grootste songwriters duo aller tijden. James moet wel trots geweest zijn toen hij de fantastische piano riffs hoorde in Beatles-nummers als ‘Let It Be’ en ‘Hey Jude’ — allebei geschreven en gespeeld door Paul.
James McCartney overleed in 1976. Vlak voordat hij stierf, zei hij: 'Ik zal nu gauw bij Mary zijn'. Maar de band tussen vader en zoon is door de jaren heen sterk gebleven, en is dat nog, ook nu Paul deze maand zijn 68e verjaardag viert.
Deze liefhebbende band komt tot uiting in een lied dat Paul schreef over een zinsnede die zijn vader gebruikte om familiegeschillen op te lossen. Hier een stukje tekst uit ‘Put It There’ van Paul’s album ‘Flowers In The Dirt’ uit 1989: 'Geef me je hand, ik wil hem graag schudden. Zet het daar maar weg, als het je te zwaar is. Dat zegt een vader tegen zijn jonge zoon.'
(Bron: rutherford.org)
(Vert.: Marijke Snel)
