Larry Kane heeft zojuist laten weten dat hij vorige week in het Witte Huis was en zag hoe Sir Paul McCartney zijn Gershwin Award voor Populaire Muziek heeft ontvangen.
Kane, schrijver van twee boeken over zijn tijd met de Beatles, ‘Ticket to Ride’ en ‘Lennon Revealed’, werkt momenteel aan een derde boek over de jeugd van The Beatles in Liverpool. Dus het was heel bijzonder dat hij was uitgenodigd voor de ceremonie in het Witte Huis met de uitreiking van de prestigieuze prijs aan Paul McCartney.
Kane was de enige journalist die werd uitgenodigd om met The Beatles mee te reizen tijdens hun tours in 1964 en 1965. Zijn interviews met de Fab Four zijn historisch en zijn vriendschappen met hen zijn mettertijd in stand gebleven.
Toen we Larry vroegen of hij kans had gezien om Paul te spreken, zei hij in zijn e-mail: 'Paul omhelsde me zo stevig, ik kon het niet geloven.' Hieronder staan wat stukjes uit zijn verslag, dat in zijn geheel te lezen is op Larry’s website:
'Ik arriveerde bij de oostingang voor het Witte Huis voor 18.00 uur en ging door de beveiliging naar een zonverlichte kamer vlakbij de East Room. Er vond een korte receptie plaats.
'De East Room was erg compact — camera’s warden klaargezet, overal waren technici en stoelen voor slechts 195 mensen. Zoals de president later zei: 'De kleinste club waar Paul heeft gespeeld sinds de dagen in de Cavern Club in Liverpool.'
'Het ging snel. Paul gaf de president een hand en betrad het podium. Het eerste nummer was ‘Got To Get You Into My Life’. Hij was meer dan geweldig, een man die klonk als toen in 1964 en ook nog bewoog als toen. Hij zag er fantastisch uit. Paul en ik schelen slechts vier maanden, iedereen zou er zo moeten uitzien als ze bijna 68 zijn.
'Onder een portret van president Washington zat Paul achter de piano en zong ‘Let It Be’ en een sensationele finale van ‘Hey Jude’. Paul was zeer gracieus, maar ook onder de indruk van de omgeving. De First Lady was zeer vereerd toen Paul ‘Michelle’ zong.
'Na de prijsuitreiking en het afscheid liep ik naar Paul. Hij gaf me een lange knuffel en zei wat persoonlijke dingen… Ik vertelde hoe zeer ik had genoten van zijn optreden en hij zei: ‘Kijk toch eens, laten we even bijkletsen.’ En dat deden we.'
'Dit optreden, in het Witte Huis, was er een die je maar eens in je leven meemaakt. Ik was heel blij dat ik erbij kon zijn, zowel als een vriend — vanwege onze geschiedenis — maar natuurlijk ook als een fan, want dat ben ik en zal ik altijd blijven.'
(Bron: examiner.com)
(Vert.: Ellen Clement)
