Soms is het gemakkelijk om te vergeten dat Sir Paul McCartney een Beatles-hoogheid is. Hij verschijnt zo vaak in het openbaar - hij gaat elke paar jaar op tournee, trad in 2006 op in de pauze van de Super Bowl en had te maken met de roddelpers toen zijn huwelijk met Heather Mills crashte - dat het mysterieuze aan hem afneemt, en hij bijna de 'normale 'man wordt. Tijdens concerten echter, zelfs op 67-jarige leeftijd, is McCartney meer een Superman. Als je ziet dat hij zaterdag in het volgepakte Sun Life Stadion in krap drie uur tijd 40 vocaal best lastige nummers uitvoert, kan je je alleen maar afvragen: Hoe doet hij dat toch?
Tijdens zijn vierde concert van zijn tournee met de vreemde naam 'Up and Coming Tour', toont McCartney de energie en vocale capaciteiten van een man die tientallen jaren jonger is, en geeft hij fans van de Fab Four en zijn latere hits met Wings een avond om nooit te vergeten. Met zijn geweldige band speelt hij zo'n beetje elk nummer dat iedereen wil horen, van de voor de hand liggende nummers ('Hey Jude', 'Let it Be', 'Lady Madonna', 'The Long and Winding Road', 'Jet' en 'Band on the Run') tot de verrassende nummers ('All My Loving,' `Got to Get You Into My Life,' `I'm Looking Through You,' `Two of Us,' `I've Got a Feeling' en, voor het eerst tijdens deze tour live gespeeld in de V.S., het heerlijk levendige`Ob-La-Di, Ob-La-Da').
En die nummers waren nog niet eens de hoogtepunten van de avond. Halverwege het concert hing Paul zijn akoestische gitaar om en zong een kippenvel opwekkende soloversie van 'Blackbird', gevolgd door zijn prachtige tribute aan de vermoorde Beatle John Lennon, 'Here Today', wat hij aankondigde met de woorden: 'Het volgende nummer schreef ik voor mijn dierbare vriend John. Laat je horen voor John! Soms zeg je niet wat je had willen zeggen, en als ze er dan niet meer zijn, is het te laat.'
Enkele liedjes later verscheen McCartney weer solo met zij akoestische gitaar voor een tedere weergave van 'Eleanor Rigby', bijgestaan door drummer en gitarist, die naast hem kwamen staan voor een perfecte backup van het refrein 'Ahh, look at all the lonely people'. Simpelweg prachtig.
De tributes voor de overleden geliefden waren niet alleen voor Lennon. Voor zijn ballad 'My Love' eerde Paul zijn echtgenote Linda McCartney, die in 1998 overleed aan borstkanker: 'Het volgende nummer schreef ik voor Linda, en vanavond draag ik het op aan alle geliefden in het publiek.' Daarna kwam McCartney op met een ukelele -een van de vele instrumenten die hij deze avond bespeelde, inclusief de gebruikelijke basgitaar en piano, plus de elektrische en akoestische gitaar, en zelfs een mandoline- voor zijn zwierige versie van het door George Harrison gescheven Beatlesnummer 'Something'.
'George was een fantastische ukelele speler - graag een applaus voor George!'
Voor 'Paperback Writer', met perfecte vijf-stemmige zang, legde McCartney aan de gitaarliefhebbers in het publiek uit dat hij 'de originele gitaar bespeelde waar hij in de jaren 60 albums mee opname', een brons-bruin 'sunburst' kleurige Epiphone, voor degenen die dat soort details leuk vinden.
Andere hoogtepunten waren: 'A Day in the Life', waarop Paul's galmende stem niet af deed aan die van John, wat leidde naar een door het publiek meegezongen 'Give Peace a Chance', 'Live and Let Die' waarin enorme ontploffingen en knallend vuurwerk het publiek op z'n kop zette, een opgepimpte versie van 'Day Tripper', en, erg passend, 'The End', van het iconische album 'Abbey Road', wat ook het einde was van de tweede toegift en tevens het einde van de avond, met de klassieke zin
`And in the end, the love you take is equal to the love you make.'
Van de gezichten van de fans die naar huis gingen was af te lezen dat het lijkt of Sir Paul absoluut koploper is in zijn vakgebied.
(bron: miamiherald.com)
(Vert.: Ruby Van Den Bergh)
