Met verontschuldigingen aan Ringo Starr, de erfenis van de Beatles kond niet in betere handen zijn dan die van Paul McCartney.
40 jaar na de split, op zondagavond pakte de vroegere Beatle de arena volledig in tijdens zijn laatste solotour in Glendale, met een drie uur durende set in de Jobing.com Arena, het publiek vond hem gewillig en hij kon best de ambassasdeur van de Beatles zijn in de 21ste eeuw.
Het was nabij het drie-uur punt toen hij het stof wegblies van een verscheurend ‘Helter Skelter’ voor een tweede toegift, schreeuwend zodat het leek of hij geen dag ouder was geworden sinds 1968, en voor hij de mensen terug op weg naar huis stuurde kregen ze een medley te horen van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ en ‘Abbey Road’ en ‘The End’ (wat het totaal van het aantal gebrachte nummers op 21 doet komen). Het enige nummer waarmee hij enige moeite had was de hit van Wings ‘My Love’, waar hij duidelijk een gevecht met de hoge noten moest leveren. Al de andere nummers waren af en verbazingwekkend sterk, en zijn band blijft juist sterk genoeg net als op de originele versies zonder dat het al te veel begint te lijken op een eerbetoon. Het meest waardevolle bandlid, naast Mccartney, is drummer Abe Laboriel Jr., die zichzelf bewijst als een meester op het Ringo drumvel en een gevoel ten tonele brengt van spieren en lichamelijkheid.
Hij droeg een kraagloos vestje dat herinneringen oproept aan de vroege Beatlesperiode, hij gaf de aftrap van de show met enkele goed gekozen Wings hits —’Venus and Mars’, een ingekorte versie van ‘Rock Show’ en ‘Jet’, het eerste van verschillende nummers dat de aandacht trok en een sleutelmoment was.
De eerste Beatlesnummers van de avond volgden —een levendig ‘All My Loving’ waarvan ik vermoed dat het daar op zijn plaats hoorde omdat het ook het eerste nummer was dat The Beatles brachten tijdens de ‘Ed Sullivanshow’. Er volgde toen een ander Beatlesnummer, hij greep terug naar ‘Revolver’ met ‘Got to Get You into My Life’, hier nam het keyboard alle hoornpartijen voor zijn rekening terwijl er op een groot scherm achter hem, beelden werden getoond van The Beatles : Rock Band.
Voor een show die zo vol zit met nostalgische momenten, wilde het concert van zondag er de fans, zonder een greintje van verlegenheid, er toch ook aan herinneren dat deze bijzondere legende nog steeds platen maakt. Van ‘Revolver’ schakelde hij zonder omwegen over naar ‘Electric Arguments’ met ‘Highway’, een hard rocknummer waarvan de centrale riff niet eens zo ver verwijderd is van ‘Taxman’.
Van enkele belangrijke solohits, schakelde de setlist over naar recenter materiaal. Het meest recente nummer dat een plaats in de top-40 haalde was een medley van ‘Venus and Mars’. En we kregen ook zijn laatste nieuwe plaat te horen ‘(I Want to) Come Home’ (van de film ‘Everybody’s Fine’ met Robert de Niro en Drew Barrymore), en er nog aan toevoegend ‘Dance Tonight’ van ‘Memory Almost Full’ en nog een ander nummer van The Fireman, ‘Sing the Changes’.
Hij heeft vijf liedjes van zijn meest bekende LP na de Beatlesperiode, Band on the Run uit 1973, gespeeld waaronder de gelijknamige hitsong, Jet, Let me Roll It , Nineteen Hundred and Eighty-Five (een van de vele liedjes die vocaal zeer goed uitgevoerd werden door de band) en Mrs. Vanderbilt, een snel gespeeld juweeltje dat voor het eerst live werd uitgevoerd tijdens het concert in Kiev, twee jaar geleden. De andere liedjes van McCartneys solo werk waren; Letting Go, het weemoedige Every Night, het uit zijn hart gezongen tribuut aan John Lennon,Here Today en een explosieve uitvoering van Live and Let Die. McCartney gaf later alle eer van dit over-de-top spektakel aan een man met de naam Shakey (een zeer toepasselijke naam dus)
De rest van de avond werd gewijd aan de Beatles (behalve dan het kleine Jimi Hendrix tribuut Foxy Lady met McCartney op de leadgitaar).
Hij besteedde niet veel aandacht aan de begin jaren. Eigenlijk waren All My Loving,Yesterday,Paperback Writer,Day Tripper en I'm Looking Through You de enige liedjes van de periode van vóór Revolver terwijl er van Let It Be een selectie van vijf liedjes werd gespeeld, wat een beetje raar is omdat McCartney altijd een beetje een probleem met dit album had, in het bijzonder met het strijkarrangement van Phil Spector op The Long and Winding Road. Wat zelfs nog vreemder is, is dat hij zijn Keybordspeler dit strijkarrangement liet spelen (en het klonk nog steeds geweldig)
The Long and Winding Road, Let it Be en Get Back waren voor de handliggende keuzes, maar hij had ook twee liedjes (die eigenlijk ook hitsingels hadden moeten zijn) afgestoft: Two of Us en een onsamenhangende uitvoering van I've Got a Feeling.
Andere hoogtepunten uit de Beatles jaren waren onder andere Blackbird (McCartney legde ook even uit dat dit klassieke akoestieke gitaarspel gecomponeerd werd toen hij en George Harrison probeerden Bach te spelen) en een uitvoering op de ukulele van Harrison’s Something, A Day in the Life (wat later overging in Lennon’s Give Peace a Change) en een swingend Back in the USSR met als toegift lady Madonna.
De gehele avond liet McCartney op een beetje gekke manier zien dat hij veel gevoel voor show heeft. Hij blijft op die manier gewoon toch een schatje. En hij leek ook echt oprecht dat hij, na nog een uur gespeeld te hebben, tegen het publiek zei dat er een tijd is van afscheidnemen en naar huis te gaan. En toevallig kwam dit ook zo uit op het moment dat het ook echt was afgelopen. Maar hij had ondertussen wel het publiek alles gegeven wat een Beatles fan redelijkerwijze mag verwachten van een rockshow. En heeft bewezen dat hij een nog zeer vitale artiest is die zich niet hoeft te schamen voor zijn huidige werk in vergelijk met al zijn klassiekers.
Set list:
‘Venus and Mars/Rock Show’
‘Jet’
‘All My Loving’
‘Got to Get You Into My Life’
‘Highway’
‘Let Me Roll It’
‘Foxey Lady’
‘Long and Winding Road’
‘Nineteen Hundred and Eighty-Five’
‘(I Want to) Come Home’
‘My Love’
‘I'm Looking Through You’
‘Every Night’
‘Two of Us’
‘Blackbird’
‘Here Today’
‘Dance Tonight’
‘Mrs. Vanderbilt’
‘Eleanor Rigby’
‘Something’
‘Letting Go’
‘Sing the Changes’
‘Band on the Run’
‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’
‘Back in the U.S.S.R.’
‘I've Got a Feeling’
‘Paperback Writer’
‘A Day in the Life/Give Peace a Chance’
‘Let it Be’
‘Live and Let Die’
‘Hey Jude’
Encore:
‘Day Tripper’
‘Lady Madonna’
‘Get Back’
Second encore:
‘Yesterday’
‘Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (Reprise)/The End’
(Bron: azcentral.com)
(Vert.: Janien Nuijten en Danielle de Lignie)
