Ooit was EMl de grootste platenfirma ter wereld. Maar de Britse gigant maakt al jaren slagzij. Hoe lang blijft het schip nog drijven?
Slecht nieuws komt zelden alleen en dat heeft EMI mogen ondervinden. Pink Floyd, sinds 1967 een van de steunpilaren en melkkoeien, spande een rechtszaak in tegen het label en kreeg prompt gelijk. EMI mag niet langer toestaan dat nummers van conceptalbums van Pink Floyd, zoals Dark Side of the Moon en The Wall, nog afzonderlijk gedownload worden van het internet of te koop zijn als beltonen. Vermoedelijk zal dat resulteren in minder downloads en dus minder inkomsten. En dat terwijl EMI 2,9 miljard euro in het rood staat.
Een dag eerder was directeur Elio LeoniSceti opgestapt, net nadat hij een nieuw businessplan had ingediend. Dat moet EMI weer ademruimte geven. Het is nu aan de nieuwe directeur Charles Allen om dat uit te voeren. Tegen juni moet hij investeerders ervan overtuigen om 130 miljoen in te brengen, anders dreigt de Amerikaanse bank Citicorp moeilijk te doen. '
Nationale trots
Dat een onverwoestbaar geachte merknaam als EMI zo kon zwalpen, is symptomatisch voor de crisis in de muziekindustrie. Maar het is tegelijk het verhaal van de hoogmoed van zijn nieuwe baas.
EMI, afkorting van Electric and Musical Industries, was (is) een nationale Britse trots. EMI is voortgekomen uit de al in 1899 opgerichte Gramophone Company, en alles wat naam had in de Britse muziekwereld vond ooit onderdak bij een van zijn labels als Parl-ophone, His Master's Voice, Columbia of Harvest.
Het contract met The Beatles in 1962 luidde een gouden tijd in. In hun kielzog volgden Merseybeat en The Hollies, Manfred Mann en The Yardbirds. Later kwamen The Rolling Stones en David Bowie, gevolgd door ronkende namen van de tweede generatie, zoals Pink Floyd, Deep Purple, Queen en Joe Cocker. Met Blur, The Verve en Radiohead bleef het succes duren, terwijl Robbie Williams, Coldplay, Kylie Minogue en Lily Allen de kassa deden rinkelen. Zijn Amerikaanse divisie Capitol had ook nog eens Frank Sinatra, Tina Turner, The Beach Boys, The Band en Steve Miller. De weelde kon niet op.
Maar de muziekwereld had geen antwoord " op de nieuwe revolutie die op komst was: het downloaden via internet. Miljoenen jongeren stopten met het kopen van platen. De inkomsten van de platenfirma's kelderden spectaculair.
Apple gooide de veelgeplaagde industrie een reddingsboei toe met zijn iTunes, maar de internetwinkel was vooral goed voor de bankrekening van de Amerikaanse computergigant. De platenfirma's kregen weinig meer dan kruimels.
Door een fusie met het Amerikaanse Warner probeerde EMI het tij te doen keren. Maar de deal stuitte op een nee van de Europese Commissie. Vier jaar geleden sloeg durfkapitalist Guy Hands toe. Hij telde 4,5 miljard euro neer voor EMI. Veel te veel, waarschuwden analisten. Meteen begon hij te snoeien. Hij stootte de Waterstone-boekhandels af, 1.500 personeelsleden moesten weg, en artiesten werden beknot in hun vrijheid. Het duurde niet lang of Radiohead ging weg, dan de Rolling Stones. In 2007 maakte Paul McCartney een einde aan 45 jaar samenwerking.
Hands kreeg EMI maar niet overeind. Dan kwam de financiële crisis en die trof hem hard. Hij overwoog de studio's van Abbey Road te verkopen, een van zijn kroonjuwelen. Maar het protest klonk zo luid, dat hij ervan afzag. Nu staat het water hem aan de lippen. Intussen zwellen de geruchten dat Pink Floyd en Queen hun contracten willen beëindigen. Het mooie liedje van EMI heeft lang geduurd, maar het dreigt een bitter slotakkoord te krijgen.
(Bron: Gazet van Antwerpen- Paul De Bruyn)
