Voordat we het album bespreken — in feite een gecombineerde cd/dvd-set, beschikbaar in een uitgave van drie of vier schijfjes (de laatste inclusief Paul’s live-optreden bovenop de ingang van het Ed Sullivan Theater) — eerst even een persoonlijke herinnering aan Macca.
Een hele tijd geleden werd ik naar een persconferentie van Paul McCartney gestuurd om hem te vragen naar het geheim van het schrijven van een liefdesliedje. Ik was bezig aan een verhaal voor Valentijnsdag en mijn redacteur had om de een of andere reden besloten dat de voormalige Beatle vast wel iets interessants over liefdeslyriek kon vertellen. Het viel niet mee om het woord te krijgen. Er waren meer dan 200 journalisten uit Europa aanwezig, allemaal met als opdracht om uit McCartney’s mond te horen dat hij spoedig zou optreden in Dubrovnik, Bazel of waar dan ook. Toen ik tenslotte zijn aandacht had en hem beschreef als mogelijk de grootste levende componist van liefdesliedjes, bespeurde ik enige irritatie. Hij schoof het compliment terzijde en deed het af als een misvatting, hij had ook veel ruige liedjes geschreven. Herinnerde ik mij ‘Helter Skelter’?
Kortom; het is niet gemakkelijk om als laatste van de getalenteerde Beatles over te blijven. Hoe is het om Paul te zijn terwijl de wereld nog steeds de betekenis van de Fab Four probeert te doorgronden? Hij werd zo goed als heilig verklaard door Bill Clinton in de concertfilm uit 2005 (The Space Within Us), houden van Paul is voor velen een geloofsartikel. Hoe ga je daar als McCartney mee om? Wat doe je als zelf je beste inspanningen nooit meer aan je verleden kunnen tippen?
Good Evening New York City geeft iets van een antwoord. De godheid trakteert ons misschien net niet helemaal op Zijn Grootste Hits, het is wel het werk van een man die duidelijk groeit in de rol van levende legende. Opgenomen op drie avonden ter gelegenheid van de opening van het Citi Field Stadium in Queens, New York - op de plaats van het oude Shea Stadium, waar de Beatles in 1965 triomfeerden — is het een opgewekte viering van McCartney’s leven. Er is enige aandacht voor solo-werk uit de tijd na Wings — ‘Highway’ en ‘Sing The Changes’ van het laatste Fireman-album, een paar nummers van Memory Almost Full en van Flaming Pie — maar de puike bijdragen zijn vooral op het tweede schijfje te vinden, waar Paul ons meeneemt op een reis langs ‘Back In The USSR’, ‘Something’ (vol toewijding gespeeld op George Harrison’s ukulele), ‘Hey Jude’, ‘Day Tripper’ en nog meer nummers. Pure nostalgie is het, en ook al zijn sommige liedjes misschien wat overbekend, zelfs iemand die geen fan is van The Beatles kan moeilijk om de schok van herkenning heen wanneer hij deze nummers hoort zingen door de man die ze schreef.
De nummers zijn meegegroeid met de tijd. Luister bijvoorbeeld naar ‘Back In The USSR’, een variatie op The Beach Boys die Chuck Berry nadoen, en stel je voor wat de tekst vandaag de dag in Rusland zou kunnen betekenen. Of neem ‘Yesterday’: bovenop de jeugdige weemoed die het nummer heeft geïnspireerd, komt nu het gewicht van de pijn en ervaringen van een rijk leven. Bij vlagen, zeker in het eerste deel van het concert, lijkt McCartney ons ook een hoofdstuk uit zijn levensverhaal voor te schotelen. Van ‘My Love’ gaat het, via een prachtig uitgevoerd ‘Blackbird’, naar ‘Here Today’. De rouw is voelbaar. Hoewel Paul het laatste nummer voor John Lennon schreef — die ook wordt herdacht met ‘A Day In The Life’, overgaand in ‘Give Peace A Chance’ — lijken de tranen hier vooral voor Linda bedoeld.
Op zich geen groot nieuws dus. Het belangrijkste is dat de band het klaarspeelt om de muziek die 40 jaar geleden zo jong en fris was, uit te voeren alsof het tijdloos en onverwoestbaar is. Zelfs in de ingetogen nummers — ik reken daar bijvoorbeeld ook de singalong van ‘Hey Jude’ toe — zit iets onweerstaanbaar krachtigs in de manier waarop McCartney ons weet te pakken. Want dat doet hij, in niet geringe mate.
(Bron: uncut.co.uk/Alastair McKay)
(Vert.: Frank Kremer)
