McCartney geeft tot het einde van het jaar slechts een paar concerten in Europa. In Duitsland vooral en later ook in Parijs, Dublin en Londen. Woensdag was Arnhem aan de beurt. De band gaf er meteen een lap op. One two three four en The Magical Mystery Tour denderde de volgepakte GelreDome in.
Misschien is het een beetje oneerbiedig om met zijn allen "nanananananana" te brullen bij een parel als Hey Jude. Maar als het Paul McCartney zelf is die erom vraagt, kun je moeilijk weigeren. De opper-Beatle gaf woensdag een heerlijk feestje in Arnhem en we kunnen alleen hopen dat hij ons land de volgende keer niet vergeet.
Foto EPA
'Got everything you need, satisfation guaranteed"' belooft het nummer en McCartney maakte de belofte waar. De meester bracht waar de zaal voor gekomen was: een setlist met heel veel Beatles zoals Let It Be, Yesterday, Hey Jude of, van Wings, Band On The Run. Ruim twee een half uur non-stop plezier met, het is nu eenmaal McCartney, meermaals een flinke lepel zoete honing.
The fun primeerde, ook op het podium. Heerlijk om zien hoe de band zich amuseerde en sir Paul in de eerste plaats. McCartney had trouwens een paar volzinnen in het Nederlands geleerd om ons te plezieren. En als het dan toch niet altijd even goed klonk zei hij er gauw bij 'hey, it's dutch', alsof wij die taal bedacht hebben.
De gemiddelde leeftijd bij zo'n Maccashow ligt dichter bij de veertig dan de twinig en allicht is dat de reden waarom openingsnummers als Jet of Drive My Car niet voorbij de eerste tien rijen geraakten. Het bracht McCartney niet uit evenwicht. Met evenveel overtuiging dook hij in de minder bekende nummers van zijn catalogus en bracht hij zelfs een gloednieuw nummer ("diet hepik nog nooit gespeeld in Olland") Come Home, titelsong van de nieuwste Robert De Niro-film.
Een eerste hoogtepunt kwam enkele nummers later: McCartney alleen op het podium met een accoustische Blackbird, een nummer dat hij eind jaren zestig schreef om de zwarte burgerrechtenbeweging in Amerika te steunen. Nadien vertelde McCa heel ontspannen dat ook Beatles mensen zijn. "Ik zie dat jullie bordjes bijhebben. Als ik Blackbird zing dan moet ik me zo hard op de akkoorden en de tekst concentreren dat ik alleen maar kan denken 'concentrate; do not read the signs' want anders haal ik het einde van het nummer niet zonder fouten." Volgens Macca wou iemand trouwens 'uw plectrum ruilen tegen mijn vriendin'. McCartney zag er wel iets in.
Sir Paul had een liedje bij zich voor overleden vrouw Linda, voor John Lennon en voor George Harrison -- het tweede hoogtepunt van de avond trouwens: Something ingezet op de ukelele - een instrumlent dat McCartney van Harrison had gekregen. Het werd heel stil in de GelreDome.
Soms was McCartney ook gewoon de toffe nonkel op een familiefeest. Mrs Vanderbilt ging er vlot in - Hey Ho! - en toen moest Ob-La-Di, Ob-La-Da nog komen. Vertel het niet verder, maar we hebben eventjes meegezongen. Carnaval viel wat vroeg dit jaar. Even hing The Yellow Submarine in de lucht, maar gelukkig ging Macca ook weer niet zo graag fout. Liever een vette Back in the U.S.S.R. in de plaats.
Hoe later op de avond hoe meer The Beatles de bovenhand kregen. En niet altijd de eenvoudigste nummers. Het meerlagige A Day In The Life lijkt misschien geen live-nummer, maar het stond als een huis. McCartney bewees trouwens dat we naar een band en geen bandje aan het luisteren waren toen hij na een paar seconden het nummer stillegde omdat zijn bass niet aangesloten was.
A day in the life ging naadloos over in een eerste grote samenzang Give Peace a Chance en moeiteloos ging McCartney nu wel heel ver voorbij de eerste rijen.En nog eens en nog eens en nog eens. Peace kreeg veel meer chance dan Macca en zijn band hadden verwacht.
Twee keer kwam sir Paul nog terug, want hij blijft een crowdpleaser. Helter Skelter stoomde. Sgt Peppers ("we're sorry but it's time to to go") ook en eindigen deed hij met The End. "And in the end the love you take is equal to the love you make." Neen, McCartney speelde misschien niet het dak van de Gelredome, maar iedereen ging wel op een wolk naar huis. Even roze als het hemd van de opper-Beatle zelf.
(Bron: Standaard.be - Bart Dobbelaere)
