Filmmaker Sam Taylor Wood zette alles op het spel met de gok dat haar film over de tienerjaren van John Lennon de instemming van Yoko Ono zou krijgen.
Terwijl ze Nowhere Boy filmde, met in de hoofdrol nieuwe ster Aaron Johnson, wist Taylor Wood dat haar film ermee moest eindigen dat je de vermoorde Beatle zijn heftige ballad Mother hoort zingen. Maar bekend was dat Yoko alleen wilde overwegen om het nummer in een film te gebruiken als ze eerst de film had gezien. Sam Taylor Wood: ‘Het was een zenuwslopende ervaring. Ik weet niet wat we gedaan hadden als we geen toestemming hadden gekregen. Ik was er zelf van overtuigd dat het geen probleem was, ik kon me niet anders voorstellen. Als het anders uitpakte, moesten we maar iets bedenken.’
Dus zat Sam (42) flink in spanning aan deze kant van de Atlantische Oceaan terwijl Yoko, bijgestaan door haar advocaat, in New York een prive-voorstelling van Nowhere Boy zag. Zelf naar de The Big Apple gaan om samen met Lennon’s weduwe te kijken, konden haar zenuwen niet aan. ‘Ik kon me niks ergers voorstellen dan in het theater met haar te zitten en te wachten op haar oordeel.’ De opluchting was dan ook enorm toen ze hoorde dat Yoko haar fiat gaf. ‘Ik kreeg een ongelofelijk hartelijke email van haar, vol emotie en warmte. Toen Yoko de film vervolgens ook met Sean — zoon van Lennon en Ono — bekeek, wist ik helemaal dat het goed zat.’ Het hoogtepunt kwam toen Sam werd uitgenodigd voor een bezoek bij Yoko thuis, in het Dakota-gebouw — Lennon werd in 1980 op de stoep van het appartementencomplex doodgeschoten. ‘Toen Yoko de deur open deed, had ze haar armen geopend en omhelsde ze mij. Dat ging me niet in mijn koude kleren zitten. Daarna liet ze me foto’s van John en zijn tante Mimi zien en dat ontroerde me ook enorm. Ik voelde me opeens heel dicht bij hem staan.’
De steun van Yoko was cruciaal omdat de film ingaat op Lennon’s relaties met de twee vrouwen die zijn jeugd domineerden — moeder Julia en tante Mimi, gespeeld door respectievelijk Anne-Marie Duff and Kristin Scott Thomas. In Sam’s visie kon het niet anders of Lennon moest Mother zingen terwijl de aftiteling liep. Zonder dat eind zou Nowhere Boy niet af zijn. ‘De enige die ik graag gelukkig wilde maken was Yoko, zij was degene die lief en leed met John deelde en hem beter kende dan wie ook. Ze is een uitzonderlijk vrouw, ik heb veel respect voor haar.’ Uit respect voor de mensen die dicht bij Lennon stonden, zocht Sam voor het filmen ook contact met Yoko en Paul McCartney en nog een paar anderen. Ze wilde er zeker van zijn dat haar film geen weerstand opriep.
‘Ik wilde niemand voor het hoofd stoten. Ik wist dat de film een gevoelige snaar raakte en ik gaf aan dat ik open stond voor alles wat ze wilden inbrengen. Yoko liet al heel gauw weer van zich horen en vertelde dat John veel gaf om zijn tante Mimi. Ze was een heel bijzondere vrouw in zijn leven en wordt vaak afgeschilderd als verpletterend en beangstigend. Maar ik moest me steeds voor ogen houden dat John van haar hield. Dat is me goed bijgebleven. Ik had van Mimi wel een draak van een vrouw kunnen maken, maar dat wilde ik beslist niet na Yoko’s woorden. Ze vertelde me ook dat John veel van Mimi leerde over Van Gogh en Oscar Wilde en een hoop andere zaken. Mimi moest dus een interessanter karakter worden.’
Het maken van Nowhere Boy werd een obsessie voor Sam, die de producers net zo lang lastig viel tot ze haar de film lieten maken. Maar eenmaal op stoom sloeg de angst toe dat het project haar kracht te boven ging. ‘Er kwam een dag dat ik in de auto stapte en besloot om de opdracht terug te geven. Ik deed de sleutel in het contact, de radio ging aan, en daar was John Lennon die (Just Like) Starting Over zong. Toen dacht ik: ok, ik doe het.’
Sam zag honderden hoopvolle kandidaten die maar wat graag de jonge Lennon, McCartney en andere personages in het verhaal wilden spelen. ‘Veel van hen toonden een treffende gelijkenis maar hadden gewoon geen acteertalent. We zagen duizend John Lennons, en Aaron Johnson was een van de eersten. Nummer tien of zoiets, maar ik dacht bij mezelf dat het te mooi zou zijn om zo vroeg te slagen. En dus gingen we maar door met de audities.’ De 19-jarige acteur maakte zowel voor de camera als daarbuiten grote indruk op de regisseur. Sam, die twee dochters (12 en 3 jaar oud) heeft uit haar huwelijk met kunsthandelaar Jay Jopling, verloor haar hart aan haar hoofdrolspeler. Ze zijn ondertussen verloofd en voornemens om te trouwen.
‘Alles is fantastisch’, zegt Sam, die van dag tot dag leeft. Ze heeft twee keer een zware strijd met kanker in haar voordeel beslist. Eerst darmkanker, en vier jaar later kreeg ze te horen dat ze borstkanker had en een borst zou verliezen. ‘Ik wil niet beweren dat ik het door moed en wilskracht heb overleefd, want er zijn veel vrouwen die dat ook hebben maar die het niet halen. Het is een combinatie van veel factoren. Je instelling speelt denk ik een grote rol. En natuurlijk of je er op tijd bij bent. Maar je leert er veel van. Ik leef elke dag alsof het mijn laatste kan zijn, ik ben nergens bang voor, alleen voor de deur van het ziekenhuis.’ Door openhartig over haar strijd tegen kanker te praten, hoopt de blakende regisseur anderen te steunen. ‘Ik praat hierover omdat ik zelf tijdens mijn ziekte heel moeilijk iemand kon vinden om mijn hoop op te vestigen. Erover durven praten is denk ik heel belangrijk, anderen kunnen daar zoveel aan hebben.’
(Bron: californiachronicle.com)
(Vert. : Frank Kremer)
