In juni 1967 werd op TV de wereld door middel van een satellietverbinding verbonden tijdens het progamma Our World.
Maar liefst 17 landen leverden een bijdrage, waaronder Engeland. En wie kon dat land beter vertegenwoordigen dan The Beatles. The Beatles kozen voor het universele thema liefde en lieten zien hoe ze all you need is love live opnamen. hoewel live......in de beginjaren. toen the beatles nog maar over 2-sporen opnameapparatuur konden beschikken, werden alle instrumenten en de zang tegelijk opgenomen.
In 1967 hadden The Beatles al vier sporen tot hun beschikking, waardoor eerst de basis opgenomen werd (gitaar, bas, drum), waarna de zang en de overdubs er later aan toegevoegd werden. The Beatles waren niet zo dom om het risico te nemen voor het oog van de hele wereld af te gaan dus werd meegespeeld met de basistrack, sterker nog: het was take 58. Alleen het orkest, de zang, de bas, de leadgitaar en een deel van de drums waren live. En wie de tv-opname in de oorspronkelijke versie hoorde en later de single hoorde kon horen dat de zang en de drumroffel opnieuw waren opgenomen. Dat gold dan weer niet voor de ietwat manke gitaarsolo van Harrison.
Wie goed naar de single luistert, hoort ook een viool die niet bepaald goed uit de verf komt. Dat was niet de schuld van het orkest maar wederom van George Harrison, die in de basisopname een viool op erbarmelijke wijze martelde.
In de geïsoleerde track is zijn partij nog beter te horen.....waarom het op de uiteindelijke versie is beland, is een raadsel, wellicht kon het door het beperkte aantal sporen niet meer weggemixt worden omdat er meer instrumenten op stonden.
Nog wat feitjes. All you need is Love kent de maatwisselingen 7/4, 4/4 en 3/4 (Lennon's Happiness is a warm gun kende overigens veel meer maatwisselingen, ik tel er 7 waarbij zelfs Ringo in een andere maat speelt dan de rest op bepaalde punten). In het intro horen we uiteraard het Franse volkslied, maar in de uitloop kunnen we Yesterday en She loves you herkennen en speelt het orkest Greensleeves en In the Mood. Een duur foutje van producer en arrangeur George Martin want die was in de veronderstelling, dat het rechtenvrij was. De erven van Glenn Mlller hebben er een aardige som royalty's mee binnen geharkt. Naast the Beatles zongen ook vrienden als Mick en Keith van de Stones mee, Keith Moon van The Who en Graham Nash van (toen nog) The Hollies. Naast het fragmentje van George als violist ook de oorspronkelijke live-versie.
Ron Bulters
