Waar The Beatles de Britse vernieuwers van de jaren '60 waren, was David Bowie de man die in de jaren '70 de popmuziek naar zijn hand zette.
En heel indirect waren The Beatles er nog de schuld van dat David Jones zijn naam moest veranderen. Er was namelijk al een beroemde David Jones, een van de leden van The Monkees, de als antwoord-op-The-Beatles geformeerde Amerikaanse band. Zonder The Beatles geen Monkees, zonder Monkees niet de naam Bowie (genoemd naar de bekende Bowie-messen).
Om wat geld bij te verdienen nam David Bowie eind jaren '60 anoniem covers op van bekende hits die in Engeland op budgetlabels verschenen. Daar was ie niet de enige in, want ook ene Reginald Dwight, die we beter kennen als Elton John deed dat. Of Bowie The Beatles een eer bewees met zijn versie van Penny Lane valt te betwijfelen.
Hoe toevallig is het dat John Lennon in de jaren '70 zou samenwerken met zowel Elton John en David Bowie en beide samenwerkingen in een nummer één hit resulteerde. Elton zong en speelde mee op Lennon's eerste nummer 1 solohit in de States - Whateever gets you through the night - en Lennon zong en speelde gitaar op Bowie's eerste Amerikaanse nummer 1 hit, Fame(.
Die song kwam bij toeval tot stand, nadat Bowie een cover opnam van Lennon's Across the Universe en vroeg of Lennon mee wilde spelen. Bowie gitarist Carlos Alamar verzon tijdens die sessies vervolgens het bekende gitaarriffje van Fame, waarna Lennon de titel Fame begon te zingen. Hoewel zijn enige bijdrage aan het nummer dat ene woordje was, was het zo kenmerkend dat Lennon een deel van de schrijverscredits kreeg.
Bowie zou het overigens niet laten bij Across the Universe. Met zijn band Tin Machine zou hij Lennon's Working Class Hero coveren en ook maakte hij een prachtige versie van Harrison's Try some Buy some. Allemaal net iets beter dan zijn versie van Penny Lane.....
Ron Bulters
