Het 11de album , Abbey Road werd 47 jaar geleden uitgebracht, en al was het ’t laatste wat de Beatles samen opnamen ('Let It Be' werd daarvoor opgenomen maar erna uitgegeven) blijft het een perfect afscheidscadeau. Vanwege deze verjaardag hebben we onszelf de makkelijke opdracht gegeven om de beste momenten van dit album te vinden. Van de vele die we zagen, komen er hier 10.
1. Het handgeklap op ‘Come Together’
Samen met John Lennon’s van speeksel voorzien gefluister “shoot me” en McCartney's onmiskenbare buigzame baslijn is het ’t geluid van het handgeklap wat je ‘Abbey Road’ binnen leidt. Wat een freaky welkom.
2. De gitaar lijn op ‘Something’
Zoals de baslijn op ‘Come Together’, is deze melodie ook iconisch, maar in dit geval is het er een die maar een paar keer voorkomt en die toch heel erg opvalt. Het is zelfs beter wanneer het terugkomt helemaal aan het einde van de gitaar solo.
3. Het vocale hoogtepunt op ‘Oh! Darling’
Het is moeilijk om het beste vocale stuk eruit te halen van McCartney’s zang op dit nummer, maar het is waarschijnlijk het moment waarop zijn stem een octaaf omhoog gaat om ‘you’ te zingen in de tweede strofe, “Believe me when I beg you” . Direct gevolg door de brul die hij aanhoudt in de volgende.
4. De laatste 90 seconden van ‘I Want You (She’s So Heavy)
Het laatste nummer van de A kant is een geniepig monster – een van de Beatles meest wulpse nummer – en geschreven door John Lennon. Niet verrassend is het ook het Beatles nummer wat het hele leven covert. Het schuift onvoorspelbaar met tempo en toon en de laatste 90 seconden zijn een van de besten van ‘Abbey Road’ als geheel: een enorm pezige bas rif die plotseling ophoudt. En dan …
5. Alles over George Harrison’s gitaar gedeelte op ‘Here Comes The Sun’
Dan komt de B kant met de opening, de tegenpool van ‘I Want You’: een zorgeloos, waanzinnig optimistisch liedje gecomponeerd door George Harrison terwijl hij van de zon genoot bij Eric Clapton’s huis. Perfect.
6. De Medley
De eerste keer dat je ‘Abbey Road’ helemaal beluistert, de ononderbroken ketting van melodie en lawaai tussen de nummers – te beginnen met ‘You Never Give Me Your Money’ en eindigend bij …tja , ‘The End’ - ‘t zal je laten huiveren.
7. De gitaar solo op ‘You Never Give Me Your Money’
Met een album vol geweldige gitaar solo’s, is het moeilijk om er maar eentje uit te pikken, maar die op ‘YNGMYM’ zit bij de besten omdat die vol verrassingen zit. Na een kleine intro geeft Harrison er een melodische draai aan om het hoger en hoger te spelen. Kort maar heel, heel mooi.
8. “Oh luister eens, Mal!”
Ergens in het midden van ‘Polythene Pam’ , roept Paul “Yeah!”, John roept “Great!” en aan het einde van de gitaarsolo, zegt hij de bovenstaande zin, geadresseerd aan road manager Mal Evans. Zo lieten ze de opnames grappig klinken, hoe de verstandhouding van de band op dat moment ook was.
9. De vocals van Paul McCartney op ‘Golden Slumbers’
In eerste instantie gevoelig, dan gaat McCartney voluit met de zin “Golden slumbers fill your eyes…” en met de herinnering van die strofe is het zo on – McCartney achtig als zang maar kan zijn. “Ik herinner me dat ik er een erg sterke stem in probeerde te zetten,” vertelde hij later, “omdat het zo’n vriendelijk thema was, werkte ik dus op de kracht van de stem op dat stuk en ik was er uiteindelijk heel tevreden over.”
10. Alle solo’s op ‘The End’
Ringo krijgt een solo. Paul krijgt een solo. George krijgt een solo. John krijgt een solo. Dan nemen de laatste drie om de beurt twee delen. Die wederkerigheid past min of meer ergens bij de laatste woorden van ‘The End’ , “And in the end, the love you take is equal to the love you make”.
(Bron: nme.com)
(Vert: Trix van Twist)
