Als je een Beatles fan in extase wil krijgen, bring dan een nieuwe Beatles film uit. Als je wilt dat de fan een dansje doet, voorzie de film dan van een nieuwe invalshoek.
Ron Howard's 'The Beatles: Eight Days a Week - The Touring Years', doet precies dat. Het is geen biopic (zoals 'Backbeat') of een verzonnen verhaal over een paar dagen uit het leven van de Fab Four (zoals 'A Hard Day's Night') of een ongemakkelijk kijkje tijdens het uit elkaar gaan van de band ('Let It Be'). Het is een documentaire vol muziek, een rauw en intiem kijkje in de hectische vier jaar van constant op tournee zijn (1962 - 1966), eerst in Engeland en Duitsland, waar ze veranderden in een strake live band, en snel daarna door heel Europa.
Op 12 februari 1964, een paar minuten na 20.00 uur, net na een schoenpoetsreclame, zong Paul McCartney de eerste woorden van 'All My Loving' tijdens de Ed Sullivan Show en daarmee waren The Beatles international popsterren.
De film zit vol met oude en nieuwe interviews, met professioneel en pas gevonden door fans gemaakt concertmateriaal en laat de vrije tijd van de band zien in hotels en hoe zij met de pers omgaan. Tevens laat de film zien dat zij, temidden van dit geweld, ook nog nieuwe muziek maakten. In 1966 stopten ze met touren om alleen nog in de studio op te treden.
Het project was een initiatief van het kleine archiefbedrijf One Voice One World, die Apple Corps Ltd benaderde met het idee om naar fanmateriaal te zoeken om een documentaire te maken over de tournee van The Beatles in 1964. Maar de focus van de film groeide en Apple Corps directeur Jeff Jones benaderde filmproducent Nigel Sinclair (bekend van 'George Harrison: Living in the Material World' en 'Bob Dylan: No Direction Home') om het project op te zetten.
"Een Beatles film maken is als het bouwen van een schip," zei Sinclair, een Engelsman die tegenwoordig in Los Angeles woont, in zijn kantoor White Horse Pictures. "Het is zo complex, zowel politiek als operationeel, en het merk is zo sterk. Ik heb met Ron Howard gewerkt aan 'Rush'. Op een dag dacht ik: Ron en The Beatles, dat zou interessant zijn. Hij had net zijn eerste documentaire geregisseerd, 'Made in America' [over een Jay Z muziekfestival]. Ik zei: 'Hou je van The Beatles?' Hij zei: 'Dat is een gekke vraag, iedereen houdt van The Beatles.' Van het een kwam het ander."
Howard herinnert zich dat gesprek als we hem er naar vragen aan de telefoon.
"Ik had niet zoveel muziekdocumentaires gezien," zei hij. "Maar ik bewonderde de Harrison en Dylan films die Nigel heeft gemaakt. Toen hij vroeg of ik geinteresseerd was om over The Beatles te praten en over de jaren van hun tournees, was ik zeer gevleid, en ook een beetje ontmoedigd, maar ik begon met wat onderzoek te doen. Ik zag het al snel als een verhaal gelijk aan 'Das Boot', zeg maar. Ze zitten in een bubbel en andere dingen gebeuren daarbuiten, wat invloed op hen heeft, maar ze zijn aangewezen op elkaar en hun missie. Toen hoorden Paul en Ringo en Yoko en Olivia Harrison mijn idee en zij waren het ermee eens, dus ik ging ervoor."
De vraag was hoe ze moesten beginnen.
"Je hebt een band, de grootste legendes in de geschiedenis op het gebied van entertainment, die in 1970 uit elkaar gingen," zei Sinclair. "Twee van hen zijn overleden en twee leven nog, met een duidelijk en passend beeld over hun nalatenschap. Je hebt de twee weduwen, die hun overleden echtgenoten vertegenwoordigen, en dan heb je Apple, die heel slim de mystiek en magie bewaren, net als de muziek. Er zijn zoveel verschillende bewegende delen hier."
Howard, filmmaker en Oscar winnaar, had het idee om naar hun tourjaren te kijken als een soort avonturen-overlevingsverhaal.
"Ik wilde het publiek meenemen en hen naast The Beatles zetten, voor zover mogelijk in een documentaire waarin ik geen scenes kan creeren," zei hij. "Daar komt veel inzicht bij kijken, veel verrassingen over de intensiteit van die jaren en hoe het was om middenin het Beatlemania moment te staan. Ik wilde het publiek ook een kijkje geven vanaf de buitenkant, het gevoel van de druk op die jongens. En tot slot wilden we het publiek ook het perspectief van de fan laten zien. Daarom hebben we een aantal coole fan interviews verzameld, maar ook wat zeldzaam materiaal dat we van fans kregen om te gebruiken tussen het concertmateriaal van de televisie. Zo probeerden we het gevoel te creeren hoe het was om daar te zijn."
Nicholas Ferrall, hoofdproducent voor White Horse en een van de executive producers van de film, stapte in de voetsporen van One Voice One World om nieuw material te vinden.
"Toen we dit project startten in 2014, lanceerden we een website en vroegen fans om eigen filmmateriaal en andere dingen die ze misschien aan de film wilden doneren," zei Ferrall. "De rest was al het bestaande material - interviews, live concerten, foto's - in een praktische lay-out te gieten, zodat we het in op een makkelijke manier konden bekijken. Toen gingen we naar buiten om mensen te interviewen."
Twee van die mensen waren McCartney en Ringo Starr, met wie Howard voor het eerst in januari 2015 sprak. Follow-up sesies volgden in mei 2016.
"Ik kreeg hulp bij het voorbereiden van de vragen en de eerste interviews waren geweldig," zei Howard. "Tegen de tijd dat ik terugkwam voor de tweede interviews, hadden ze wat materiaal gezien en stelden ze zich echt open toen ze het plan van aanpak hadden gezien. Ze realiseerden zich dat het een verhaal was rond de muziek en de band en niet alleen een verzameling gebeurtenissen en concertmateriaal. Toen werden ze nog toeschietelijker en dat voelde heel goed."
De 62-jarige Howard vertelt dat hij The Beatles nooit live heft zien optreden, maar hij heeft wel de uitzending van Sullivan gezien.
"Dat was drie weken voor mijn tiende verjaardag," zei hij. "Toen besloot ik dat ik een Beatle pruik en Beatle laarzen wilde voor mijn verjaardag. Mijn ouders konden geen schoenen vinden, maar wel een pruik en ik droeg hem blij en trots tijdens mijn tiende verjaardagsfeest."
(Bron: bostonglobe.com)
(Vert: Ellen Clement)
