Fragiele Paul McCartney ontroert op Pinkpop

Een bloemlezing uit bijna zestig jaar werk

Pa
Het was Bruce Springsteen die het hem influisterde: Paul, Pinkpop moet je doen, hartstikke leuk. En Paul – Sir Paul – luisterde. Na een paar jaar trekken staat de ex-Beatle dan echt in Landgraaf. En er gonst een gerucht: zou Bruce Springsteen – die dinsdag in ons land speelt – zich nog op het podium vertonen?

HET CONCERT:
Paul McCartney, Pinkpop Mainstage, zondag 12 juni 2016

DE ACT:
Twee keer stond Paul McCartney vorig jaar in Ziggo Dome, shows waarvoor hij veel lof kreeg. McCartney oogde jong en fris. Het eerste dat vandaag opvalt is juist de kwetsbaarheid van zijn stem. Meteen vanaf het iconische openingsakkoord van 'A Hard Day’s Night' horen we McCartney zijn stembanden uitrekken. Ineens is hij gewoon een man van 73 jaar oud, die een bloemlezing komt geven uit bijna zestig jaar werk.

HET NUMMER:
Die bloemlezing bevat ook echt het allereerste begin van het oeuvre, met het Quarrymen-nummer 'In Spite Of All The Danger'. Het was een van de eerste nummers die Lennon & McCartney samen schreven, de opname – voor 5 pond in een lokale studio – belandde decennia later op de Anthology. Het verhaal eindigt voorlopig met de totaal onverwachte recente hit 'FourFiveSeconds' met Rihanna, dat vorig jaar in Amsterdam nog niet bestond. Er zijn odes aan overledenen: producer George Martin, echtgenote Linda en bandgenoten George Harrison en John Lennon. McCartney maakt er momentjes van: Harrisons 'Something' op ukelele, Lennon-ode 'Here Today', een echt tranenliedje, op een tien meter hoog podium.

HET MOMENT:
Nou ja, HET moment kwam er dus niet. Er zijn mensen die zweren Bruce Springsteen daadwerkelijk gespot te hebben hier op het terrein, maar op het podium was hij in elk geval niet. Wel is er dus dat moment dat McCartney in zijn eentje op het podium achterblijft en een paar meter de lucht in geschoven wordt. En er zit een stukje Rammstein in de set, met het bommen- en granatenwerk van 'Live And Let Die'. McCartney’s decor is opvallend sober, maar juist bij zijn James Bond-song is het dan wel weer gepast. Toch grappig om te zien hoe de bandleden een stukje minder vuurbestendig zijn dan Rammstein gisteren. Licht smetvrezerig wordt een stofje van de schouders geveegd.

WAT VERDER OPVIEL:
Niet alleen het decor is opvallend sober, ook de band is erg eenvoudig. Dat is op zich lovenswaardig: Macca verschuilt zich niet achter het bombast van een grote band. Toch is het jammer dat hoorbare details als strijkers en blazers uit een keyboard komen.

HET PUBLIEK:
Opvallend hoeveel hele jonge mensen vooraan staan in het voorste vak. We zien het extra goed als de regisseur de voorste rijen van boven filmt bij het meezing-deel van hoempa-skanummer 'Ob-la-di, Ob-la-da'. Veel meisjes ook. Al stellen de babyboomers natuurlijk ook niet teleur.

HET OORDEEL:
Zo overweldigend goed als Springsteen hier in 2009 en 2012 was McCartney niet, zo wild als de Stones ook niet, maar levenslustig is de oude Sir Paul zeker wel. Geholpen door een solide band (die drummer, wow) en achtergrondzangers wurmt hij zich vanavond door de set heen, met het prachtige Abbey Road trio Golden Slumbers, Carry That Weight en The End als fraai slotakkoord. McCartney en Landgraaf, het was in al zijn imperfectie een bijzondere ontmoeting, en na de perfecte show van Rammstein ook een die ons met beide benen op de grond naar huis laat gaan.

(Bron: vpro.nl)