Dus zó bedachten de Beatles hun hits

De Beatles speelden in de Londense Abbey Road Studio nagenoeg al hun iconische albums in. Nergens ter wereld is zoveel historische popmuziek gemaakt. De voorstelling The Sessions Live probeert de magie van de opnames van toen te laten herleven.
Onder onze ogen discussieerden John en Paul over de arrangementen. Die creativiteit was geweldig opwindend om getuige van te zijn - Geoff Emerick
De politie patrouilleert er tegenwoordig extra. Het zebrapad nabij de kruising van Abbey Road en Grove End Road is een gevaar voor de verkeersveiligheid. Duizenden onvoorzichtige toeristen imiteren op de oversteekplaats de fameuze hoes van het laatste Beatles-album Abbey Road.

In de studio met dezelfde naam nam de groep bijna al zijn muziek op. Abbey Road werd er de beroemdste studio ter wereld door. Hoewel de Beatles er in 1969 voor het laatst samenspeelden, is het zebrapad van Abbey Road op de wisseling van de wacht bij Buckingham Palace na inmiddels de grootste gratis attractie van Londen. Die wetenschap vormt het fundament van de voorstelling The Sessions Live, die het opnemen van de Beatles-albums nabootst.

Alles waaraan de geur van de Beatles kleeft, blijft scoren. Zelfs Paul McCartney (73) put nog onverminderd uit het repertoire van de beroemdste band ooit. Maar voor het publiek is dat niet genoeg. Elk relikwie uit die vervlogen tijden wordt gekoesterd.

Trofee
Voor de show werkt daarom de aanwezigheid van de originele geluidstechnicus, Geoff Emerick, als een begerenswaardige trofee. Emerick werkte als rechterhand van de inmiddels overleden producer en 'vijfde Beatle' George Martin bij het opnemen van historische albums als Revolver, Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band en Abbey Road. Hij schreef er het boek Here, There and Everywhere over.

Dat standaardwerk dient als grondslag voor de voorstelling die afgelopen weekend in de Royal Albert Hall zijn wereldpremière beleefde. Op 17 april komt de show naar de Amsterdamse Ziggodome.

A live re-staging, heet het fenomeen in ronkend Engels. 'Het voelt alsof je naast Paul McCartney en John Lennon in de coulissen van de Abbey Road Studio staat. Je ziet de klassiekers onder je ogen ontstaan,' prijst producent Stig Edgren zijn geesteskind aan.

Daartoe heeft hij een zo exact mogelijke kopie van Studio 2 van Abbey Road opgebouwd. De afmetingen zijn identiek: 11,5 bij 18 meter en het trapje naar de controlekamer op de eerste verdieping oogt net zo knullig als in het echt. The Sessions nemen de bezoeker mee terug naar de tijd dat de muziekproducer een heer in keurig kostuum met stropdas was en de technici in witte stofjassen door de studio slopen.

Exact
Op het toneel spelen internationaal gelauwerde Beatles-coverartiesten de klassieke hits van de groep. Met nadruk geen levende interpretaties, maar exacte imitaties van de studioversies.

Dat is volgens Emerick de kracht van de voorstelling. ,,Voor mij voelt het alsof het weer 1966 is. Als ik met mijn ogen dicht luister, hoor ik Abbey Road van toen. De muziek, maar ook de conversaties van John Lennon met George Martin. Zo is het precies gegaan.''

Desalniettemin blijft het in de Royal Albert Hall lang onduidelijk waarnaar de bezoeker precies kijkt. Is het een tribute concert? Een musical met vrijwel uitsluitend muziek? Of een cursus muziektechnologie? Studio 2, ook de studio waar Guus Meeuwis in 2010 zijn album NW8 mocht opnemen, is als een gigantische kijkdoos middenin de zaal geplaatst.

De figuur George Martin vertelt in enkele flarden over de opkomst van de Fab Four. De totstandkoming van de eerste albums van de band verliep volgens hem via een eenvoudig procedé. ,,Ik vroeg: 'Spelen jullie alle liedjes die jullie hebben achter elkaar. Als dat binnen één dag lukt, hebben we een album'.''

De rest van de beloofde diepe duik in de creatie van de iconische hits gebeurt via projecties op de studiowanden. Zo wordt gememoreerd dat de Beatles pas op I Want To Hold Your Hand (1963) voor het eerst op vier sporen tegelijk opnamen en dat voor het inspelen van Yellow Submarine onder meer conservenblikjes, een mechanische kassa en een scheepsbel als instrumenten werden ingezet.

Het is informatie die de geharde Beatles-adept ongetwijfeld al kent uit de talloze boeken, cd-boxen en heruitgaves van het klassieke materiaal. Ook die zijn sinds het opbloeien van de nostalgiemarkt immers razend populair. De reconstructie van Abbey Road-sessies past in die zin in de populaire trend van het herbeleven van de (muzikale) geschiedenis.

Opwindend
Het fenomeen re-staging bestaat al langer als middel om belangrijke veldslagen te herdenken. Alleen is pakweg de Slag bij Waterloo als spektakel vele malen enerverender dan een doorsneedag in een geluidsstudio. Daar is een verkeerd gestemde gitaar al snel een gebeurtenis van wereldformaat.

Emerick is het daar echt niet mee eens. ,,Het knappe van de Beatles was dat zij vaak met alleen een vel met tekst en een ruw idee voor de muziek de studio binnenkwamen. Onder onze ogen discussieerden John en Paul vervolgens over de arrangementen. Die creativiteit was geweldig opwindend om getuige van te zijn.''

Loepzuiver
Tijdens de Sessions ligt de nadruk echter vooral op de muziek. Het scherm vermeldt dat Ringo Starr niet meespeelde op Back in the U.S.S.R., maar uitleg over het waarom blijft achterwege. De muzikale uitvoering is er niet minder om. Een conclusie die vrijwel voor elke Beatles-song geldt.

De cover-muzikanten kunnen bijna alles: het koortje van Eleanor Rigby, de volle rock van Helter Skelter en de akoestische versies van Yesterday en Blackbird. Ze klinken allemaal loepzuiver én zijn amper van de originelen te onderscheiden. Alleen al vanwege die levende herinnering aan de ongekende kwaliteit van het Beatles-repertoire zijn The Sessions voor iedere fan de moeite waard.

(Bron: tubantia.nl)