"Paul vertrouwde teveel op Wings"

Tot hier toe waren de enige constante factoren in Paul McCartney’s post-Beatles samensmelting zijn vrouw Linda McCartney en Denny Lane, voormalig lid van de Moody Blues. De aanvulling van gitarist Jimmy McCulloch en drummer Joe English bracht Wings op een soepelere koers midden in de eerste tien jaar. Deze comfortabele huiselijkheid bracht niet de muziek die uitdagend genoeg was om Band on the Run als beste album van Wings te worden, maar het daagde McCartney professioneel uit — en tot op zekere hoogte verknalde het dit project.

McCartney plande zijn eerste U.S. tour na de laatste buiging van de Beatles op het podium in 1966 — maar pas nadat het verbeten democratische At the Speed of Sound razendsnel werd uitgebracht. In september 1975 speelde hij in Engeland, hield album sessies in dezelfde maand, ging in november op tournee in Australië , zette dit project in februari 1976 in de koelkast, bracht het toen weer uit in maart en nam Wings mee Europa in. In mei stond McCartney op Amerikaanse podia.

De resultaten van At the Speed of Sound waren voorspelbaar matig, met teveel gast vocalen en niet genoeg gewicht, volgens de critici vooral als het aankwam op de beste hits van het programma, “Silly Love Songs” en “Let ‘Em In.” McCartney was het niet oneens met de laatstgenoemde kritiek. “We probeerden het zo goed mogelijk,” vertelde hij in Band on the Run: A History of Paul McCartney and Wings, “maar soms maak je in de studio niet waar wat je op het podium wel kunt.”

McCartney pushte zichzelf naar een nieuw level met “Beware My Love,” wat zich ontvouwde in een opmerkelijke gelaagde complexiteit. Het vrolijke ouderwetse “San Ferry Anne” liet zijn vaardigheid als pop muziek curator weer zien. Ergens anders schreeuwde het sentimentele “Warm and Beautiful” om een snaar- geladen herschikking, die het uiteindelijk kreeg op het album Working Classical van McCartney uit 1999. Zelfs “Silly Love Songs” wordt aangedreven door een eindeloze onderhoudende baslijn die een gepaste overeenkomst heeft met “Sha La La” van Al Green; een soortgelijke pittige blazerssectie versterkt “Let ‘Em In.”

McCartney kreeg zijn zin om van Wings een ‘honest-to-goodness’ band te maken door deze successen. “Wat ik hoopte gebeurde, dat we elkaar goed leerden kennen, het elkaar aanvoelen — dat ik niet op een hoop gegooid zou worden met nog vijf andere beroemde mensen,” zei hij in 2013. “Zo leerden we dat dit iets speciaals is in een band, dat elkaar begrijpen. Dus de herinnering aan de ’70 jaren is dat wel, het was moeilijk maar het feit dat het lukte was de beloning.”

Maar ondanks dat kunnen we niet om de onhandigheid heen van het meest familiale album van Wings, omdat elk lid aan de beurt kwam voor de microfoon, zelfs drummer Joe English. (De strekking van deze misser werd breed uitgemeten in de daarop volgende heruitgave waaronder een versie van “Must Do Something About It” met Paul McCartney’s sterk verbeterde leidende vocalen.) “The Note You Never Wrote” geeft Denny Lane misschien het beste Wings materiaal dat hij ooit heeft gehad, maar de contributie van Laine, die ook zijn donkere sensuele “Time to Hide” inhield, zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. “Cook of the House,” een erg simpel deuntje geschreven voor Linda en McCulloch’s “Wino Junko” zijn niets meer dan wegwerpertjes.

Het bij elkaar gegooide At the Speed of Sound had simpelweg teveel Wings en niet genoeg Paul McCartney.

(Bron: ultimateclassicrock.com)

(Vertaling Trix van Twist)