9 februari was de datum van het magische debuut van The Beatles bij de Ed Sullivan Show. Judith Reed West, schrijver van “A Date With a Beatle”, haar boek over een ontmoeting destijds met George Harrison, heeft levendige herinneringen aan die historische avond door wat ze in 1964 in haar dagboek heeft geschreven. Die show is op dvd uitgebracht in een set met twee discs, inclusief optredens van de Beatles in 1964 en 1965. Hieronder volgt een stukje over wat ze die dag in haar dagboek schreef, en dat wij van haar mogen delen:
“Zondag, 9 februari, was als stroop in januari, of februari, nou ja... je snapt wel wat ik bedoel. Ik kan me niet heugen dat er tijdens alle vijftien jaren van mijn leven op deze aarde een dag zo langzaam voorbij is gegaan. Elk uur zat ik opnieuw af te tellen: tien uur en dan zouden ze te zien zijn... negen uur en dan zouden ze te zien zijn... kwelling, kwelling, kwelling!
Er belden een paar vriendinnen: Pat, m'n oude vriendin Doris G., en natuurlijk Shelly, maar we waren allemaal zo opgewonden over 'The Sullivan Show', dat we niet echt normaal met elkaar konden praten. Ik heb m'n kamer schoongemaakt, nog wat meer foto's van George op mijn spiegel geplakt - er was geen ruimte meer op de muren of het plafond - en heb onze lieve hond, Buttons, uitgelaten. En toen was het toch nog maar 2 uur 's middags.
Ik besloot om wat schoolkleding te gaan strijken, en toen heb ik mama geholpen met tafel dekken, en al die tijd luisterde ik naar muziek van The Beatles en nieuws via het oordopje van mijn trouwe transistorradio. Toen het eindelijk tijd was om te eten, was ik veel te nerveus. Mama kookt heel lekker, en het zondagse varkensgebraad met alles erop en eraan is m'n lievelingskostje, maar ik kon er niet van eten. 'Voel je je niet lekker?' vroeg mama. 'Ik heb een aanval van Beatles-itis', antwoordde ik. 'Om 9 uur vanavond is het over.' Mijn moeder schudde haar hoofd. Tegen de tijd dat ik m'n moeder had geholpen met afwassen en Buttons nog een keer had uitgelaten, was het 7 uur.
Nog maar 1 uur. Goddank! Ik rende naar boven om m'n favoriete ingelijste foto van George op te halen. Ik bleef de knop van de oude Motorola maar heen en weer draaien. ABC, NBC, CBS, ABC, NBC, CBS. Alles om me maar af te leiden en de tijd sneller te doen gaan.
EINDELIJK... het was 8 uur! En wat betreft meneer Sullivan? Ik dacht altijd dat Ed tieners wel mocht, weet je, hij heeft Amerika kennis laten maken met Elvis en Jerry Lee Lewis, Buddy Holly... Ik heb die allemaal in zijn show gezien. Ze waren geweldig! Maar toen DEEEE show op was, liet Ed ons bijna 25 minuten wachten voordat we The Beatles zagen! Maar, o God... zo oneerlijk het ook leek, het was de moeite van het wachten waard.
Eindelijk was het zover, en omdat ik zo dicht als maar mogelijk was op de tv zat, hoorde alleen ik en 73 miljoen andere Amerikanen deze woorden: 'Gisteren en vandaag is ons theater overstroomd met journalisten en honderden fotografen uit het hele land, en deze doorgewinterde mensen waren het met me eens dat er nog nooit zo'n opwinding in de stad is geweest dan deze, die is veroorzaakt door deze jongens uit Liverpool, die zichzelf The Beatles noemen. Vanavond zullen ze twee keer voor jullie optreden. Nu, en in het tweede deel van onze show. Dames en heren... The BEATLES! Laat ze maar opkomen!'
En alsof ik nog niet tot over mijn oren verliefd was op die vier jongens, maakte 'The Ed Sullivan Show’ het nog veel erger. WOW, WOW, WOW en nog eens WOW!!!!! Toen zij de eerste keer op het podium kwamen openden zij met Paul McCartney die ‘All my loving’ zong en ik was meteen in de Liverpoolse hemel. Het is grappig, maar tot dat moment had ik het in mijn hele leven nooit nodig gevonden om tegen een televisiescherm te gillen. Nou ja….
"Toen het optreden was afgelopen, had Paul nog ’Till there was you’ gezongen, John ’She loves you’, Paul ‘I saw her standing there’ en John had geeindigd met ‘I want to hold your hand’. George en Ringo zongen niet, maar wat waren ze leuk! Ringo vindt het vast geweldig om drums te spelen; hij zat daar maar te glimlachen en de hele tijd met zijn haarbos heen en weer te schudden. Hij was om op te vreten!"
"En meneer Harrison? Nou, George liet zijn prachtige ondeugende glimlach zien en als hij in harmonie meezong, boog hij zijn lip een beetje en………was hij om te zoenen! O, wat een heerlijk gevoel om als 15-jarige verliefd te zijn op een onbereikbare 20-jarige muzikant uit een ander land”.
In de tekst die zij de dag daarvoor in haar dagboek schreef, laat West merken hoe zij over haar favoriete Beatle George Harrison denkt:
"8 februari 1964……Het eerste dat ik vanmorgen op de radio hoorde was dat George verkouden is en niet met de andere drie aanwezig kon zijn bij een fotosessie. Ik hoorde dat zijn zus Louise voor hem kwam zorgen. Ik heb geloof ik gelezen dat zij nu in Illinois woont??? Dat ga ik zeker eens uitzoeken. WOW!!!"
"Ik heb net iets bedacht: wanneer ik nou eens een meter van hem af zou zijn en hij zo verkouden is, zou hij misschien, heel misschien een paar van zijn bacillen mijn kant op hoesten. Ik heb nooit in mijn leven gebeden om een verkoudheid, maar zou het niet geweldig zijn om verkouden te worden door George Harrison? ?!!!!! Bij de eerste signalen van verkoudheid, schrijf ik het meteen op in mijn dagboek”.
(Bron: examiner.com)
(Vert: Liesbeth te Boekhorst en Aad Kuling)
