Terwijl Ringo Starr woensdagavond een spiritueel vraag-en-antwoord-spel zingt met zijn publiek in het St. Denis Theatre, ziet hij er oprecht gelukkig uit. 'Do you need anybody?' zingt het publiek hem toe tijdens de finale van het concert, met With A Little Help From My Friends. 'I need somebody to love', zingt Starr terug.
Het is duidelijk dat de voormalige Beatle, stralend en vol energie door het enthousiasme van het publiek, heeft gevonden waar hij voor kwam. En het gevoel was wederzijds.
Starr, 75 jaar, treedt al 26 jaar op met verschillende samenstellingen van zijn All-Starr Band. En te zien wat deze periode hem gegeven heeft is hartverwarmend en zul je niet vaak terugvinden tijdens een rockconcert.
De formule van de All-Starr Band -waar de andere leden afwisselend ook eigen hits ('gouwe ouwe') spelen- zorgt ervoor dat Starr veel tijd achter de drums doorbrengt en niet vaak in de spotlights staat. Maar wanneer hij die plek eenmaal inneemt, lijkt hij er nog jeugdiger uit te zien dan zijn leeftijdgenoten.
Zoals iedereen die deze band een beetje kent al zou verwachten, was het een avond vol meezingen en meeklappen, met veel 'vredetekens' zowel op het podium als in het publiek. Slechts bij enkele liedjes zit het publiek rustig te luisteren en laten ze hun smartphonecamera's even met rust.
De energie in de zaal was zeer positief en het was eenvoudig om je ook met de non-Ringo optredens mee te laten slepen. 'Ik beloof jullie allemaal dat jullie minstens één liedje zullen herkennen vanavond' grapte Ringo in het begin van het twee uur durende concert dat aftrapte met een rockende versie van Matchbox, het nummer van Carl Perkins dat hij in 1964 met the Beatles zong. Ook kwamen Boys en Act Naturally voorbij, nummers die door Starr gezongen werden bij The Beatles.
Bij solohits van Starr zoals It Don't Come Easy, Photograph en You're Sixteen kwam het publiek al snel van de stoelen evenals favorieten als Yellow Submarine (waar iedereen uit volle borst meezong), gevolgd door een zwierig I Wanna Be Your Man en een bezielend Don't Pass Me By.
Gedurende het concert was het plezier op het podium aanstekelijk. Lukather en Todd Rundgren gedroegen zich als een stel kinderen toen ze elkaar probeerden af te troeven bij I Wanna Be Your Man totdat ze beiden buiten adem waren terwijl toetsenist Gregg Rolie zijn Woodstock-momentje uit zijn tijd bij Santana herbeleefde door een powerhouse combinatie te spelen: Black Magic Woman en Gypsy Queen.
De band kwam steeds meer op dreef en jamde, niet voor de laatste keer in het concert, en bewees daarmee dat deze groep meer is dan een reizende jukebox. Net als Rolie's andere Santana-flashbacks was het een groot feest, hoewel Lukather's flitsende rockstijl een contrast was met Carlos Santana's lyriek.
Rundgrens nummers waren zeker ook een hoogtepunt. Het tijdloze I saw The Light en Bang The Drum All Day waren onweerstaanbaar, maar zijn mooiste moment was tijdens Love is the Answer. Het was een intens optreden dat niet helemaal de reactie kreeg die het verdiende, waarschijnlijk omdat het nummer, dat hij met Utopia opnam, te onbekend was voor het publiek.
Uiteindelijk was het de hoofdpersoon van de avond die het vuurtje brandende hield. Photograph, wellicht zijn beste solo-nummer, gaf de fans genoeg gelegenheid om los te gaan aan het eind van het concert. Het nummer diende ook als een bitterzoete herinnering aan de mensen die we gedurende de jaren verloren hebben.
Maar Starr weet heel goed dat het zijn taak is om mensen het leven te helpen vieren. Als af en toe even terugkijken de beste manier lijkt om dat te doen -zowel voor de artiesten als de fans- waarom zou je daar dan niet in meegaan?
(bron: montrealgazette.com)
(Vert.: Ruby Van Den Bergh-Coenraads)
