Paul McCartney, nog steeds getroffen door het verlies van zijn vrouw, was in een nostalgische bui toen de jaren negentig hun einde naderden.
Maar in plaats van het herkauwen van voor de hand liggende successen die hij had met The Beatles of Wings reisde hij verder terug in de tijd – helemaal naar de muziek die iets deed opleven in de harten van de jonge John Lennon en Paul McCartney. De platen uit de jaren ’50, van Chuck Berry en Larry Williams en van Carl Perkins en Gene Vincent. Zij speelden een belangrijke rol in het creëren van het vroege Beatlesgeluid.
Dus, terwijl McCartney zich verschanste in Abbey Road (de plek van zo veel briljante Beatlesopnames) en samenwerkte met Chris Thomas (co-producer van Back to the Egg, het sluitstuk van McCartney’s volgende band Wings uit 1979), begon hij te denken over dingen in een oudere ouderwetse stijl.
Dat betekende: geen van het decennia oude studio-vakmanschap dat zo nauw geassocieerd werd met McCartney. In plaats daarvan was het resultaat Run Devil Run (uitgebracht op 4 oktober 1999), snel en losbandig en – door de invloeden van de vroege rock – niet te vergelijken met het merendeel van zijn andere, eerder uitgebrachte soloplaten.
McCartney scheurt door Ricky Nelsons ‘Lonesome Town’ en Elvis Presley’s ‘All Shook Up’ en Berry en Perkins en al die anderen. Een paar nummers zijn opmerkelijke favorieten uit zijn jeugd – terwijl drie andere gloednieuwe McCartney composities zijn. Maar geen nummer was lastiger te plaatsen dan ‘No Other Baby’, origineel uitgebracht aan het eind van de jaren ’50 door Bobby Helms (die ook een hit had met ‘Jingle Bell Rock’) en wat later door de al lang vergeten Britse skiffle-groep The Vipers. Het paste naadloos in de context van deze sessie: er is een nauw verband doordat The Vipers onder contract stonden bij Parlophone, enkele jaren voordat dat de platenmaatschappij van The Beatles werd en ze hadden een belangrijke, lokale invloed op Lennon en McCartney.
Dit was de eerste keer dat Paul McCartney weer een plaat maakte na de dood van Linda (na jaren gestreden te hebben tegen borstkanker) en dat geeft een zeker gewicht aan het laatste refrein van ‘No Other Baby’: ‘I don’t want no other baby but you!’, zingt McCartney met een meer dreigende dan melancholieke emotie. ‘I don’t want no other baby,’ zingt hij dan, nog stiller.
David Gilmour is één van zijn mede-muzikanten. Hij werkte samen met McCartney aan het ‘Rockestra’ concept van Back tot he Egg in 1979 en aan de hitsingle ‘No More Lonely Nights’ van Give My Regards to Broadstreet uit 1984. Hij levert een cryptische, maar toch ingetogen, begeleiding op een Fender Esquire. Ian Paice van Deep Purple zit achter de drums.
Een bootleg van dit nummer, geschreven door Dick Bishop en Bob Watson, is gemaakt tijdens een soundcheck van een concert van Paul McCartney in de Tokyo Dome in december 1993 is uitgebracht op Magical Mistery Tokyo, maar de Run Devil Run versie was de eerste officiële opname. Als single behaalde ‘No Other Baby’ slechts de 47ste plek in het Verenigd Koninkrijk en in Amerika deed het nummer zelfs helemaal niets. (Iemand daar ooit gehoord van The Vipers? Wie dan ook?) Toch vinden we in dit album, in dit nummer, wat medeleven voor de rouwende McCartney – en ook wat troost voor de rest van ons.
Run Devil Run fungeerde als een goed getimede herinnering aan McCartney’s bijzondere genialiteit en, tenslotte, als een springplank voor zijn volgende hoofdstuk. Dit was de muziek van zijn jeugd, en die van veel mensen, maar dan gezongen in het licht van volwassenheid – met al zijn vele verliezen. Maar, vooral door zijn duidelijke pijn, we weten nu dat Paul McCartney aan het begin stond van een nog altijd durende creatieve herleving. Deze terugblik hielp hem duidelijk vooruit.
(Bron: somethingelsereviews.com )
(Vert.: Laura Alblas)
