John Lennon en David Geffen brachten de late jaren '70 door verwijderd van de muziekbusiness, maar toen de jaren '80 begonnen keerden de voormalige Beatle en de platenbaas terug - en Geffen was ervan overtuigd dat zijn nieuwe label de perfecte thuisbasis zou zijn voor Lennon.
Als voormalig talentenjager en artiestenmanager werd Geffen bekend als stichter van Asylum Records. De platenmaatschappij had hitmakers als de Eagles, Jackson Browne en Linda Ronstadt, prestigieuze artiesten als Warren Zevon en Tom Waits en kocht grote artiesten van andere labels voor veel geld, zoals Joni Mitchell en Bob Dylan. Nadat hij het platenlabel verkocht en een zakelijke fusie overleefde, ging Geffen kort aan de slag als filmproducent. Nadat er kanker bij hem was geconstateerd, stopte hij kort met werken en toen hij weer gezond werd verklaard, startte hij het nieuwe label Geffen Records.
Ook al had hij zich eerder bewezen als een goede talentenjager met artiesten als Browne en de Eagles, was de singer-songwriter boost uit de jaren '70 tanende en Geffen was vast van plan om een grote vis binnen te halen voor zijn nieuwste label. Hij begon met het wegkapen van Donna Summer bij Casablanca Records en ging daarmee door in de vroege jaren '80, wat resulteerde in een indrukwekkende lijst van artiesten als Neil Young, Elton John, Peter Gabriel en Don Henley (en niet te vergeten Asia, de supergroep die is ontstaan uit stukjes Yes, King Crimson en Emerson, Lake and Palmer).
Ondertussen was Lennon bezig met een come-back na een vijf jaar durende pauze waarin hij zich richtte op een rustig leven met zijn vrouw Yoko Ono en hun zoontje Sean, na zijn beruchte 'Lost Weekend'. Na het stopzetten van zijn contract bij Apple met het uitbrengen van Shaved Fish in 1975, was Lennon een man zonder platencontract - en toen het gerucht ging dat hij aan een nieuw album werkte, stonden platenlabels in de rij.
Geffen had Lennon slechts een keer eerder ontmoet - en dat was tijdens het 'Lost Weekend' bij een Playboy Mansion feestje waarin hij en Lennon een hot tub deelden met Cher. Hij had dan wel geen persoonlijke connectie met Lennon, maar hij gebruikte zijn gezonde verstand: de weg naar Lennon's hart was via Ono en Geffen besloot zijn pijlen op haar te richten in plaats van Lennon rechtstreeks te benaderen.
Zoals beschreven in de biografie van Thomas R. King over Geffen, The Operator, bleek de focus op Ono de eerste van een rij slimme zetten van Geffen te zijn tijdens het onderhandelingsproces. "Mr. Lennon was boos dat zijn vrouw niet het respect van fans, critici en platenbazen had gekregen en hij stond erop dat ze de telefoontjes van platenlabels afhandelde," schreef King. "Een voor een onderbraken de platenbazen haar op een onbeschofte manier en eisten Mr. Lennon te spreken. Elke keer opnieuw vroeg hij haar op te hangen."
Geffen daarentegen stuurde een telegram aan Ono - en toen ze dat aan Lennon liet zien, antwoordde hij blijkbaar: "Nou, hij is het dan. Hij is degene waarmee we zullen werken."
De contracten werden daarentegen niet zo snel getekend. Geffen moest het paar eerst ontmoeten, die bezig waren met de laatste hand te leggen aan wat later Double Fantasy zou zijn - een plaat die min of meer evenveel Lennon en Ono composities bevatte. Geffen ging snel akkoord met hun eis van 1 miljoen dollar voor de LP en hij stond erop dat hij de nummers niet hoefde te horen voordat ze hun handtekening zouden zetten. Ono vertelde hem later: "Als je de muziek van tevoren had willen horen, waren we niet met je in zee gegaan."
Lennon was op dit moment enthousiaster over Ono's nieuwe muziek (waaronder haar toekomstige hit 'Walking on Thin Ice') dan over alles wat ze hadden opgenomen voor Double Fantasy. Toch waren Lennon's composities de reden dat Geffen hen wilde contracteren - een lading nieuwe nummers waaraan Lennon had gewerkt tijdens een reis naar Bermuda in de zomer van 1980.
"Zes uur lang sloegen de golven in mijn gezicht," zei Lennon later over een speciale bootreis. "Het gaat niet weg. Je kunt nergens anders aan denken. Het is alsof je op een podium staat; als je er bent, is er geen weg terug. Een paar golven sloegen op mijn knieen. Ik hing maar een beetje met mijn handen op het stuurwiel - het was krachtig weer - en ik had de tijd van mijn leven. Ik schreeuwde zeeliederen en gilde naar de goden! Ik voelde me als een Viking, weet je wel, Jason and the Golden Fleece. Ik arriveerde in Bermuda en toen ik daar was, was ik helemaal in mezelf gekeerd na die ervaring op zee. En al die nummers kwamen!"
Lennon's nummers waren doorspekt van de burgerlijkheid waarvan hij had genoten tijdens zijn pauze, met titels als 'Watching the Wheels' en 'Beautiful Boy (Darling Boy)'. Sommige critici en fans waren niet van plan om deze kant van Lennon te omarmen, wat bleek uit de lauwe recensies en lage verkoopcijfers waarmee Double Fantasy startte op 17 November 1980. Toch bleken de makkelijk in het gehoor liggende composities goed voor de radio.
Geffen had wel wat geluk daarmee, omdat hij de krachten van zijn label snel moest laten zien. De inkt op het contract van 22 September 1980 was nog maar net droog; een kleine maand later op 24 oktober bracht Geffen de eerste single uit: '(Just Like) Starting Over'. Ze hadden overal voor kunnen kiezen, zolang Lennon's naam er maar op stond. De vraag naar nieuwe muziek was enorm na de vijf jaar durende pauze. Toch werd Geffen meteen geraakt door de lichte toon van het nummer en het pakkende refrein. Het klonk als - en zou het ook snel worden - een nummer-1 hit.
Triest genoeg, zoals alle Lennon fans weten, had hij maar weinig tijd om van het leven te genieten na Double Fantasy. Op 8 December 1980, enkele weken na het uitbrengen van het album, werd hij vermoord. Op een tragische manier eindigden zijn ongelofelijke leven en carriere, net op het moment dat ze een nieuw, veelbelovend hoofdstuk in wilden stappen.
Lennon's associatie met Geffen Records zou niet lang duren. Geffen, die dicht bij Ono bleef in de weken na Lennon's dood, kon alleen maar toekijken hoe Ono de overige nummers van de Double Fantasy opnamesessies in 1984 uitbracht bij Polydor. Fantasy zelf is uiteindelijk in de bibliotheek met Lennon opnames terechtgekomen, in handen van EMI.
Toch bleef Geffen een neus houden voor talent - dit werd duidelijk in het volgende decennium, toen zijn volgende label, DGC, een deal sloot met een van de grootste en meest invloedrijke bands van de jaren '90: Nirvana.
(Bron: ultimateclassicrock.nl)
(Vert.: Ellen Clement)
