A DAY IN THE LIFE: MCCARTNEY NA 43 JAAR WEER IN ONZE HOOFDSTAD

 

We hadden staanplaatsen. Al met al zou het ook een lange sta worden. Eerst de lange rij – wat wil je, de grootste muzikant aller tijden komt naar Amsterdam – en daarna het concert zelf. 

 

Na een halfuur wachten – een DJ mixte Beatlesnummers en het repertoire van McCartney werd met foto’s ter illustratie gedraaid – stond de meester zelf op het podium. Handgemaakt pak met een hagelwit overhemd zonder boord, met een band waarvoor je op de knieën gaat. 

Ruim 72 jaar oud – bijna 73 – maar energiek en nog steeds jongensachtig. Een toekomstperspectief waar ik bij dezen voor teken.    

Paul begon met een oud Beatlesnummer – Eight days a week. Dit zou onbewust mijn interesse in het oudere Beatlesoeuvre aanwakkeren, daar ik normalitair het post-Help repetoire persoonlijk het best vind. 

 

Tijdens het concert was er een goede balans tussen Beatlesliedjes, Wingsnummers en solowerk. Ook speelde McCartney verrassende nummers zoals Paperback writer, My Valentine en Lovely Rita. 

 

Wat mij betreft miste alleen Sgt Peppers..(reprise) nog. Maar we werden al flink verwend. Paul speelde 33 nummer en twee encores, in totaal 41 nummers; een stuk meer dan de gemiddelde topband. Hij eindigde heel toepasselijk met de “B-kant” van Abbey road, waarvan het laatste nummer The end ook het einde van het concert was. Tweeënhalf uur genieten en kippenvel. Ik denk er al een maand lang elke dag aan. 

 

Wings kende ik nog niet zo goed als de Beatles. Ik had er wel van gehoord natuurlijk, maar er nog niks van gehoord. Band on the run kende ik wel, maar dat was het dan ook wel. 

 

Tijdens gitaarles leerde ik van mijn docent Meindert Mak Baby’s request spelen. Tijdens een ritje in de auto naar Leeuwarden had mijn vader het over Band on the run. Dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat Wings ook in mijn persoonlijke top 5 van bands terecht is gekomen. 

 

Bij Live and let die voelde ik de vlammen; die moet Paul zelf ook gevoeld hebben. De adrenaline die bij mij vrijkwam liet me denken:”kom op, we blazen het dak eraf hier vannacht!” Uiteraard was het tot in de puntjes gepland, want het volgende nummer was Hey Jude, een nummer dat McCartney op elk concert speelt vanwege het nananananana-gedeelte. 

 

Tussendoor werd een Japans huwelijksverzoek voltrokken, en kreeg Paul toch Amerikaanse trekjes. Maar gelukkig was zijn enthousiasme ook Amerikaans.

 

Tijdens het concert viel het me niet op, maar toen ik het hele concert terugkeek op YouTube, viel me de prille oude stem van McCartney op in de eerste helft van het concert. Echter, toen het stof na een uurtje eenmaal van de stembanden af was, was Paul klaar voor Something, Helter skelter en Hey Jude. 

 

Ook vele oden aan de doden: Linda, George en John werden geëerd. Nancy – “Nance”, McCartney’s nieuwe echtgenote – werd ook geëerd. My Valentine schreef Paul voor haar. Ook Jimi Hendrix kwam langs. Bij de E7#9 wist ik meteen dat Paul Foxy lady zou spelen.  

“Who can play blackbird?”, vroeg Paul. Ik hield mijn hand stijf tegen mijn lijf aangedrukt. Mijn vader pakte hem beet en stak hem in de lucht. “You all play it wrong”, zei Paul. Lief gebaar, maar had toch een beetje het gevoel dat ik te kijk stond. 

Lennons Give peace a change tussendoor – McCartney speelt de akkoorden welwillend mee. “We gonna lift the mood now”, luidde het volgende nummer in: New van het album New. McCartney speelde bewust upbeatnummers na een tranentrekker.