DE DAG DAT IK SIR PAUL MCCARTNEY ONTMOETTE

 

Het leven en de carrière van deze vitale muzikant, die als een pilaar in de fundering van rock and roll staat, zijn zo uitgebreid, zo productief en zo uniek dat je gewoon niet weet waar je moet beginnen. Natuurlijk is dat maar de helft van het probleem: als je je 'flow' gevonden hebt en een eindeloze lijst met vragen hebt verzonnen, waar stop je dan?

 

Voor de coverstory met 'Clash Magazine' in 2007 arriveerde ik bij mijn eerste interview met Paul met zes A4 blaadjes en genoeg vragen om beide zijden van deze blaadjes te vullen (en dat was zelfs na zorgvuldig wegstrepen). Ik stond te popelen om mijn levenslange nieuwsgierigheid te bevredigen en antwoorden te krijgen die iedere superfan - zoals ikzelf - zou willen lezen, want wie weet zou deze mogelijkheid zich nooit opnieuw voordoen. Natuurlijk zouden we het gesprek beginnen met zijn nieuwe album, 'Memory Almost Full', maar van daaruit was elke richting mogelijk. 

 

We willen allemaal meer weten over The Beatles - hun opnames, reizen en relaties - dus ik moest nieuwe onthullingen ontdekken en misschien wat persoonlijke pre-Beatles herinneringen. Toen waren daar de solojaren: Wings, zijn klassieke werken, het elektronische avontuur van The Fireman, zijn humanitaire inspanningen, de constante hang naar innovatie...

 

Sommige van deze vragen heb ik kunnen stellen, maar het is onmogelijk om in een uur tijd de diepte en de fijne kneepjes te doorgronden van wat van Paul McCartney het Muzikale Genie maakt. Gelukkig had ik genoeg indruk gemaakt om hem nog een aantal keer te mogen interviewen en - als een toerist die meerdere keren terug gaat naar zijn favoriete stad - heb ik nog wat meer te weten kunnen komen tijdens iedere sessie. Paul is open, eerlijk, ontzettend charmant en, net als zijn tijdloze liedjes, mateloos boeiend. Daarom is het gemakkelijk om verdwaald te raken in de conversatie - wat meerdere keren is gebeurd - maar tijdens die spontane momenten komt de ware McCartney naar boven: na meer dan 50 jaar interviews is hij nog steeds enthousiast en wordt hij nog steeds gestimuleerd door fantasierijke vragen die bijna vergeten herinneringen oproepen. Soms komen er al vaak vertelde verhalen naar boven, maar we vinden het niet erg om die nogmaals te horen!

 

Deze omgedraaide stenen kunnen generaties blij maken die nog steeds in de ban zijn van de altijd maar groter worden stapel werk die McCartney heeft gemaakt. Citaten worden onderzocht, geanalyseerd, uitgezonden en gedeeld - Beatlemania is nog steeds levend in elke hoek van de wereld. Paul's ontvangst toen hij Japan arriveerde voor het Aziatische deel van zijn 'Out There' tour in april 2015 was een bewijs van zijn nog altijd voortdurende populariteit - hordes fans die probeerden een glimp op te vangen van hun held. Dit is geen internet fenomeen, dit is geen 'beroemdheid' van een reality show, dit is geen vluchtige rage die dadelijk weer voorbij is: dit is een bonafide muzikaal icon, die ons uren en uren rijkdom, plezier en herinneringen heft gegeven, die zijn leven heeft gewijd aan het ontwikkelen van zijn passies en die staat voor war hij in gelooft en daarvoor zouden we altijd dankbaar moeten zijn. 

 

Paul - samen met John, George en Ringo - opende nieuwe deuren van creativiteit en verbeelding, hij was de pionier van nieuwe methodes om te componeren en op te nemen, die een ongelofelijke invloed hebben gehad op alle volgende muzikanten. 

Mijn favoriete inzichten zijn die waarbij we een kijkje mogen nemen tijdens die ongelofelijke dagen in Abbey Road's Studio Two, waar speelse beslissingen en impulsieve verkenningen leidden tot individuele stukjes magie. Ook als we een stukje verder teruggaan naar die eerste stukjes inspiratie die de grondslag hebben gelegd aan hun beroemde liedjes.

 

Bijvoorbeeld, tijdens een interview in 2009, rond de tijd dat het interactieve computerspel Rock Band: The Beatles werd gelanceerd, vroeg ik Paul naar de oorsprong van 'Eleanor Rigby'. Omdat het nummer geen traditionele rock instrumenten gebruikt, vroeg ik me af of dat het originele plan was - zijn verhelderende antwoord liet een inventief creatief proces zien. 

"Wat er gebeurde met 'Yesterday', toen suggereerde George Martin om het strijkkwartet toe te voegen. Ik was het daar eigenlijk niet mee eens, maar hij zei heel slim: 'Laten we het proberen. Ik denk dat het werkt en als je het niets vindt, halen we het er weer af'. Ik had het opgenomen als een soloproject: alles jongens zeiden: 'Nou daar kunnen we geen gitaar of slagwerk onder zetten - waarom doe je het niet alleen?' Dus ik maakte er een soloproject van met George Martin en het kwartet en toen bleek dat ik het geweldig vond, het werkte.

 

Dus met 'Eleanor' schreef ik het alleen op mijn gitaar, bracht het naar John [Lennon] om het af te maken en bracht het daarna naar George Martin en zei: 'Ik denk dat dit er ook eentje is voor strijkers', maar ik wilde niet hetzelfde doen, dus deze keer niet met vier strijkinstrumenten - een kwartet - maar met acht en dat hebben we verdubbeld naar 16, maar ik weet niet hoe dat heet. Hoe dan ook, dat was het en toen ging ik naar George [Martin's] huis, liet het nummer zien en liet hem zien wat ik wilde. Ik zei dat ik geïnteresseerd was in Bach, omdat dat degene was naar wie we keken in de klassieke wereld. Bach was zo wiskundig en ik hield van het idee dat je een instrument kon late beginnen met 'Een, twee, drie, vier', en dat je dan een ander instrument liet beginnen [dubbel] 'Een, twee, drie, vier' en nog eentje en zo maar door, dus je kunt dan tweeën en vieren en achten toevoegen en dat is wat veel gebeurt bij Bach.

 

Dus daarmee gingen we aan het werk en toen maakte George het arrangement voor onze sessie. Dat is hoe we het altijd deden. 

Ik denk dat voor bijvoorbeeld 'I Am The Walrus' iemand als John niet genoeg credits krijgt, want deze voorbereidende sessies waren zeer belangrijk. Deze sessies maakten de stijl en was een zeer accuraat verslag van wat we wilden. Bijvoorbeeld alles van John's 'Everybody's got one' en 'Ho ho ho, hee hee hee, ha ha ha' [uit 'I Am The Walrus'], dat was allemaal van John tijdens een sessie met George Martin, een voorbereidende sessie. We zaten dan bij John of George en hij zei dan: 'Ik wil 'Ha ha ha'. George schreef dat dan allemaal in het arrangement en John zei dan: 'Nou het kan zus of zo gaan', maar we konden niet schrijven dus we hadden George nodig om onze gedachten te vertalen. 

 

Zo werkte het en 'Eleanor Rigby' ontstond ook zo - het zou nog een klassieke inval worden, maar anders dan bij 'Yesterday'. Dus uiteindelijk was er genoeg in de strijkinstrumenten, waardoor ik mijn gitaar niet nodig had." 

Hij is een van de schrijvers van het boek met regels voor rock and roll, veranderde studiotechnieken, experimenteerde met muziek en maakte de template voor waar iedere muzikant naar zou moeten striven. Maar wat is het punt? Als The Beatles de grenzen van fantasie en artistiek tot in het extreme hebben verlegd, zijn er dan nog dingen die anderen kunnen proberen?

 

"Er is altijd iets te doen," vertelde hij me ooit. "Je hebt de mensen die eer bewijzen aan The Beatles - bands - en dan heb je de mensen die daar overheen stappen en iets anders gaan doen. Dus ik denk niet dat we alle nieuwe dingen al gedaan hebben, ze moeten gewoon vinden, dat is alles. Wij hebben het gevonden, en nu is het hun beurt. En hey, met mijn nieuwe album moet ik het ook gaan vinden," voegde hij hieraan toe, en liet zo het vuur zien dat in hem brandt. "Voor iedereen is het hetzelfde. Maar dat is het leuke, je moet het vinden. Het komt niet naar je toe. Als je een speller bent, moet je iets gaafs vinden. Het is er allemaal, je moet het gewoon vinden."