PAUL McCARTNEY IN DE MEDIA - UPDATE

Dia voorstelling van de optredens van Paul McCartney in de Ziggo Dome.

Alle credits gaan naar de fotografen.

 Samenstelling medewerkers van de Beatlesfanclub.nl.

Als Paul McCartney praat, hoor je een oude man. Maar zo ziet hij er niet echt uit en zo zingt hij al helemaal niet. In een concert van zo'n drie uur brengt hij, onvermoeibaar, veertig songs.

Zoals dat gaat bij concerten van Paul McCartney staan vooraan bij het podium nogal wat mensen die iets van hem willen en dat op borden en doeken duidelijk maken. Best verwarrend, vindt McCartney zelf. Hij wil zich concentreren op zijn teksten en de muziek, maar eigenlijk wil hij toch ook weten wat er op al die borden en doeken staat. 'Een deel van mijn geest zegt: niet lezen! Een ander deel zegt: wat maakt het uit?'

Ceremoniemeester
Dat tweede deel van zijn geest is blijkbaar sterker, want het concert is nog niet half op weg, of McCartney begint voor te lezen: 'Wil je mijn naam zeggen? Menno Schaap.' Rolt er best lekker uit, die ch. Nog een verzoekje: 'Wil je op onze bruiloft komen spelen?' Daar moet hij even over denken. 'Geef me je nummer.'

Maar de jongeman die op een stuk karton vraagt of McCartney hem wil helpen zijn vriendin een huwelijksaanzoek te doen, heeft geluk. Later op de avond noodt de zanger de twee geliefden op het podium. De jongeman gaat op zijn knieën als hij haar ten huwelijk vraagt en vanzelfsprekend zegt het meisje ja. En al even vanzelfsprekend zeggen alle 17.000 aanwezigen dan: aaaaah. McCartney staat erbij als stralende ceremoniemeester.

72 is hij nu. Als hij praat (wat hij vanavond nogal eens doet in ingestudeerd Nederlands: 'Hallo Mokum!') hoor je een oude man. Maar zo ziet hij er niet echt uit en zo klinkt hij al helemaal niet. Zo af en toe hapert zijn stem best wat, maar er is een begeleidingsband waarvan de leden ook alle vier zingen en met zijn allen komen ze er best wel uit.

Er is ook dat grandioze repertoire natuurlijk. Geen popmuzikant die kan kiezen uit zo'n sterk oeuvre als McCartney: al die Beatlesliedjes waarin hij de hand had, maar dan ook nog eens al het materiaal van daarna.

Temporary secretary
Veertig songs brengt hij, onvermoeibaar, in een concert van zo'n drie uur. Songs van de Beatles en werk uit zijn solorepertoire houden elkaar keurig in evenwicht. De songs waar hij niet omheen kan - Yesterday, Hey Jude, die hoek - speelt hij allemaal, maar er zijn ook veel verrassingen. Zo klinkt al vroeg in het concert Temporary Secretary, een nummer uit 1980, dat in de geest van die tijd hoofdzakelijk elektronisch is: Macca goes Kraftwerk.

Behalve bas en toetsen speelt een aanstekelijk enthousiaste McCartney vanavond veel gitaar. In Let Me Roll it bijvoorbeeld, van Wings, dat hij nu hij toch een gitaar om de nek heeft laat overlopen in Jimi Hendrix' Foxy Lady. Voor wie zich afvraagt waarom hij en de anderen zo vaak van gitaar wisselen: 'Omdat we ze hebben en ze graag showen.'

Van de Epiphonegitaar die hij bespeelt in een puntgaaf Paperback Writer vertelt hij dat het dezelfde als die hij bespeelde tijdens de opname ervan in 1966. Ook op de akoestische gitaar is hij meer dan vaardig. Ja, ja, dat weet McCartney ook wel, dat wij thuis allemaal hebben geprobeerd zijn Blackbird (waar Bach en pop elkaar ontmoeten) na te spelen, 'maar jullie doen het allemaal fout'.

Kruitdampen
Vuurwerk zie en hoor je vaker bij popconcerten, maar bij de Wingsklassieker Live and Let Die lijkt het oud en nieuw in de Ziggo Dome. De kruitdampen hangen nog dik in de Ziggo als McCartney na een hele reeks toegiften afsluit met The End, ook het slotnummer van het Beatles-album Abbey Road. Mooie dagsluiting: 'And in the end the love you take is equal to the love you give.' Ook de tribuneburen van de recensent, drie oudere heren in pak, type commissaris in het bedrijfsleven, vergezeld van secretaresses, zingen volmondig mee.

(Bron: hetparool.nl - Peter van Brummelen)
(Foto's: Reuter)

AD.NL FOTO'S

http://www.ad.nl/ad/nl/2831/showbizz/photoalbum/detail/4060815/607469/2/Paul-McCartney-op-het-podium-van-de-Ziggo-Dome.dhtml

TELEGRAAF.NL

PAUL MCCARTNEY DRIE UUR LANG OP PODIUM ZIGGO 

Paul McCartney heeft zondagavond zijn eerste concert in een reeks van twee gespeeld in de Ziggo Dome.

Sir Paul stond zo'n drie uur op het Amsterdamse podium met zijn Out There Tour.

De Brit speelde zowel eigen werk, als nummers van The Beatles. Ook bracht hij enkele nummers van zijn voormalig bandje Wings ten gehore. De 72-jarige 'Macca' speelde zo'n veertig nummers, zoals Paperback Writer, The Long and Winding Road, And I Love Her, Yesterday en Helter Skelter.

Op Twitter zijn bezoekers van het concert lyrisch over de voormalige Beatle. Maandag doet hij het concert nog eens dunnetjes over.

NRC HANDELSBLAD

MCCARTNEY OM WEL HONDERD REDENEN GOED

De berichten snelden Paul McCartney vooruit sinds hij in 2013 aan zijn wereldwijde Out There Tour begon: op bijna 73-jarige leeftijd is Sir Paul beter in vorm dan ooit bij concerten die zijn hele Beatles-, Wings- en solorepertoire beslaan. Na een briljante show van bijna drie uur kon gisteren in Ziggo Dome worden vastgesteld dat McCartney er niet alleen zin in had, maar dat hij nog nooit zo’n prachtige uitsnede uit zijn oeuvre heeft laten horen.

Veel Beatlesnummers worden op deze tour voor het eerst gespeeld, zoals het van Sgt. Pepper afkomstige Lovely Rita en het openingsnummer Eight Days A Weekdat vlamde als vanouds. McCartney is zijn oude repertoire hooguit wat beheerster gaan spelen, vergeleken bij het weinige referentiemateriaal dat er is omdat The Beatles in 1966 definitief stopten met optreden. Hij zong de sterren van de hemel in Paperback Writer en We Can Work It Out, meerstemmige nummers waarvan je na de dood van John Lennon eigenlijk niet had kunnen dromen ze ooit nog eens zo goed live te horen.
Songs uit de Wings-periode als Listen To What The Man Said en Let Me Roll Itfloreerden bij de compacte band, die veel beter speelt dan de bezetting waarin de betreurde Linda McCartney de zwakke schakel was achter het orgel. Linda kreeg een mooi eerbetoon met Maybe I’m Amazed waarin McCartney een ruige soulschreeuw opzette. Zijn stem kreeg daarna een rauw randje. Het was juist wel mooi om na al het jeugdige Beatlesrumoer in Another Day te horen dat hij niet meer de twintiger is van toen.
Voor een 72-jarige schakelde hij wonderlijk soepel van de hi-techmuziek van zijn recente single Hope For The Future naar een sober en akoestisch Blackbird. Op roerende manier eerde hij John Lennon met Here Today, een denkbeeldige conversatie met zijn oude vriend en sparringpartner. Op ukelele, George Harrisons favoriete instrument, speelde hij de opening van diens Something. Tussen de nummers jongleerde McCartney met zijn vioolbas, las hij fonetische Nederlandse teksten en haalde hij fans op het podium die elkaar met zijn zegen een huwelijksaanzoek mochten doen.
Er waren honderd redenen om het een gedenkwaardig concert te vinden. De barrelhousepiano van Lady Madonna, de onweerstaanbare countryshuffle van I’ve Just Seen a Face en de manier waarop McCartney inspeelde op het publiek dat spontaan Give Peace a Chance begon te zingen. Een zacht getokkeld And I Love Herkreeg een geheel nieuwe lading, nu het weemoedige liedje leek te gaan over geliefden die er niet meer zijn. Let It Be en Hey Jude werden pianohymnes van samenzang en gedeelde herinneringen. Saai werd het nooit, bij Live and Let Dieknalde het grootste vuurwerk ooit binnen bij een binnen-popconcert.
In een uitgebreide toegift liet Paul McCartney het zoete Yesterday volgen door een heftig Helter Skelter, om voor eens en altijd duidelijk te maken dat hij niet het watje van The Beatles was, maar juist de grootste rocker. Van zo’n geweldige, in meer dan vijftig jaar opgebouwde setlist kunnen andere artiesten alleen maar dromen.

Setlist: http://www.setlist.fm/setlist/paul-mccartney/2015/ziggo-dome-amsterdam-netherlands-53c9e751.html
 

(Bron: NRC Handelsblad - Jan Vollaard)

TROUW

ONVERMOEIBARE MCCARTNEY PAKT ZIGGO DOME IN

Giet het concert van ex-Beatle Paul McCartney (72), zondagavond in de Amsterdamse Ziggo Dome, in een wiskundige formule. Verwerk dit tot grafiek en voilà, een figuur van exponentiële groei ontstaat. Een scherp opgaande lijn, van kortstondig bedenkelijk naar steeds spetterender.

De show, die maar liefst drie uur duurde en onderdeel is van McCartney's wereldwijde tournee 'Out There', begint zorgelijk zwak. Nummers als 'Eight Days A Week' komen niet lekker uit de verf. De bombastische drum- en gitaarbegeleiding is nogal -lees: té - aanwezig. McCartney moet daar tegen opboksen, maar hangt vocaal aanvankelijk een beetje in de touwen.

Dan gaat het jasje uit
Na een dubieuze uitvoering van 'Valentine', opgedragen aan zijn huidige vrouw Nancy Shevell, is de vraag: in hoeverre wordt het vanavond genieten? Dan gaat het jasje van de levende legende uit. Als de twee stoere gitaristen die McCartney flankeren hem ruimte geven om zelf de boventoon te voeren blijkt dat het goed komt.

Het lieflijke 'Blackbird' slaat in als een bom. In zijn ode aan John Lennon (1940-1980) 'Here Today' van het album Tug of War (1982) laat McCartney horen geweldig bij stem te zijn. Hij dringt door in het tot de nok toe gevulde Amsterdamse muziekstadion - de artiest zelf rept steeds van Mokum: "Hallo Mokum, hoe gaat het Mokum?"

Zoals George Harrison het had bedacht
In zijn saluut aan de in 2001 overleden andere oud-Beatle George Harrison weet McCartney eveneens te raken door het voor Ziggo-begrippen (de show bevat vuurkanonnen en bewegende podiumdelen) klein te houden. Hij speelt op ukelele en zingt 'Something', zoals Harrison het ooit geschreven en bedacht had. Als het muzikale geweld aan het einde van het nummer flink aanzwelt moet McCartney zijn plek weer opeisen, maar inmiddels warmgedraaid lukt dat uitstekend.

Ook in andere hard uitgevoerde nummers als 'Lovely Rita' vinden McCartney en zijn band een goede balans. De artiest put uit het oeuvre van 'The Fab Four'. McCartney speelt gitaar en bij echte krakers uit de jaren zestig zoals 'Lady Madonna' kruipt hij achter een met psychedelische kleuren beschilderde piano. Ook voor zijn solowerk, bijvoorbeeld 'Wings', is plaats. Zelden zijn concerten gevuld met zoveel grote hits en meezingers.  

Onvermoeibare artiest
McCartney heeft er zichtbaar zin in. Hij oogt fit en vrolijk. Het publiek in de hoofdstad, waar hij in 1972 voor het laatst speelde, windt hij met gemak om de vinger met zijn charmes en enthousiasme. McCartney knoopt graag een praatje aan met zijn publiek. Hij is ontspannen. In interviews laat de onvermoeibare artiest weten dat hij optredens tegenwoordig ervaart als wedstrijden die toch al gewonnen zijn. Fans dragen hem op handen. En die moeizame start? Die is na deze lange avondshow door het publiek al lang vergeven en vergeten. 

Dit concert krijgt vier sterren

(Bron: Trouw - Frank Straver)

DE GRANNY SHIT VAN PAUL MCCARTNEY

Om nou te zeggen 'ze hebben de verkeerde doodgeschoten' is ook weer zo wat, maar ik heb toch altijd een groter zwak voor John Lennon gehad dan voor Paul McCartney. Eigenlijk wou ik dan ook niet mee naar het concert van Sir Paul, want ik was bang dat hij allerlei Saromapuddingliedjes van Wings zou gaan zingen met dat uitgestreken smoelwerk van hem. Maar er was een kaartje over en dan is het natuurlijk kostelijke zonde, Saroma of geen Saroma.

Toen ik die 17-duizendkoppige mensenmassa bij de ingang van de Ziggodome zag staan, wou ik niets liever dan terug naar huis en naar bed om, diep onder de dekens, een stokoud meisjesboek te lezen. Maar die rij verdween verbijsterend snel en geordend naar binnen, en ook dáár bleek geen sprake van gedrang, onvrede, hitte of stank; er heerste louter frisse, goedgehumeurde efficiency, lieve jongens en meisjes leidden je naar een comfortabele zitplaats, iedereen was op een beschaafde manier opgetogen en er werd niet gekotst, flauwgevallen of met bier gegooid.
   
Daar was Sir Paul. Al is hij bijna even oud als mijn vader, hij heeft gewoon nog haar op zijn kop, tanden in zijn mond en een lichaam dat je bijna rank zou kunnen noemen. Ook die stem, die goeie oude stem van hem, deed het nog steeds heel behoorlijk. Goed, The Long and Winding Road was ruimschoots over de Saroma-grens, maar de rest was bijna allemaal fijn en toen hij Eleanor Rigby zong, was het bijna alsof je Bach zélf de Matthäus-Passion zag uitvoeren.

Er waren allerlei lasertoestanden en vuurwerk op het podium en ook dat verliep vlekkeloos, zonder brandende coulissen, instortende balkons of kindertjes die voortaan het licht in een hunner oogjes moesten missen. Toen begon Paul aan Ob-la-di, ob-la-da, door John Lennon altijd terecht afgedaan als 'Paul's granny shit'. Een uitstekend moment om naar de wc te gaan dus, alleen hoorde je het daar, dankzij de zegeningen van de moderne techniek, minstens even hard.
   
Bij de wasbakken stond een meisje te telefoneren, dwars door Pauls onbeduidende geschiedenis van Desmond en Molly heen. Een mooi meisje, statig en voluptueus van postuur, koffiekleurig van huid, het overvloedige kroeshaar beteugeld met een soort diadeem, in een keurig gestreken donkerblauw zomerjurkje.
Dat vind ik niet netjes', zei ze in de telefoon. Ze klakte met haar tong. 'Echt niet netjes. Nee, dat vind ik helemáál niet netjes.'

Ik had geen idee waarover het ging, maar het was wel meegenomen dat er op die keurige, beschaafde, geslaagde avond tenminste iets, hoe gering ook, niet netjes was.

(Bron: Volkskrant - Sylvia Witteman)

PAUL MCCARTNEY HEEFT EIGEN BOTANISCHE TULP GEKREGEN - DE TULIPA PAUL MCCARTNEY LIGT PAS OVER 3 JAAR IN DE WINKEL.

Paul McCartney (72) blijkt dit weekend in de Ziggo Dome een naar hem vernoemde tulp in ontvangst te hebben genomen. Het gaat om een knalrode, in Nederland gekweekte bloem met een opvallende witte rand.

De botanische naam van de tulp is officieel Tulipa Paul McCartney. De kleuren van de tulp zijn een verwijzing naar Liverpool, de geboortestad van de legendarische muzikant die lovende kritieken kreeg voor zijn concerten in Amsterdam. De enkelbloemige tulp is, zo benadrukt kwekersvereniging  Remarkable Tulips uit Lisse, naar hem vernoemd vanwege zijn enorme bijdrage aan de muziekgeschiedenis. ,,Rood staat voor passie en liefde en wit symboliseert oneindige mogelijkheden'', aldus initiatiefneemster en superfan Rose van Teylingen (63). ,,Paul vond echter dat wit staat voor vrede''. 

Superfan

Zij is al sinds haar elfde McCartneyfan en reist de hele wereld over om zijn optredens bij te wonen. ,,Het was mijn lang gekoesterde wens om mijn muzikale held te eren met een oer-Hollandse tulp. Geweldig dat dit nu is gelukt'', aldus Rose die 2 jaar bezig was om van de ex-Beatle toestemming te krijgen om de tulp naar hem te vernoemen. ,,Dat kan alleen met zijn officiële autorisatie''. Zij was het die contact zocht met een tulpenkweker: in dit geval Jaap Uittenbogaard.

De doop van de McCartneytulp in de Ziggo Dome was volgens Rose 'heel bijzonder'. ,,Hij was onder de indruk en pakte me met twee handen stevig vast. Vervolgens hem we de tulp overgoten met champagne''. Naar verwachting zal de McCartney-tulp over 3 jaar bij bloemisten verkrijgbaar zijn. De oud-Beatle hoeft daar niet op te wachten. Komend najaar al wil Rose de tulpen in de tuinen van Paul McCartney planten. Rose: ,,Dat wil hij zelf. Paul heeft tuinen in Londen en Amerika waar ruimte zat is voor een paar perken met z'n eigen tulpen''. 

McCartney zelf heeft inmiddels via Twitter gereageerd op zijn persoonlijke tulp. Als de tulp wordt verkocht, dan gaat een deel van de opbrengst naar organisaties die kinderen met kanker bijstaan en naar dierenwelzijn.

(Bron: bd.nl)

DE STROT VAN SIR PAUL KON TEGEN HET EINDE ALLES WEER

Paul McCartney live; je kunt er van alles op aanmerken, ook zondag weer, tijdens het eerste van twee concerten in de Amsterdamse Ziggo Dome.

Om te beginnen: altijd ruwweg dezelfde hits en dezelfde greep uit het Beatles-repertoire. Dé verrassing was een fijne versie van Another Girl (1965), maar verder was het de gebruikelijke keuze: Paperback Writer, Blackbird, Lady Madonna en richting het einde Let It Be, Yesterday, Back In The USSR en meer. Dat meezingspelletje in Hey Jude (eerst de jongens, dan de meisjes) kunnen we dromen. 

Verder is de man natuurlijk wat gladjes, een beetje 'Amerikaans' zou je kunnen zeggen: ijzig professioneel, tikje behaagziek. Na een kwartier zei hij al 'jullie zijn een ge-wel-dig publiek!' Voor je geestesoog zag je John Lennon ostentatief om een teiltje vragen.  

In de toegift kwam hij met een Nederlandse vlag aanzetten en mocht een jongen op het podium zijn vriendin ten huwelijk vragen. Nederlandse praatjes ('Hallo Mokum!') ontbraken niet. Momentjes voor de betreurde John, George en Linda evenmin.

MANIERTJES

Nog zoiets: die maniertjes, die losse schouders, dat olijke wijzen. Altijd hetzelfde, wat opvalt omdat McCartney-concerten niet zeldzaam zijn. Hij was in nog 2009 in Arnhem en in 2012 in Rotterdam. Met een vergelijkbare voorstelling.  

En tóch pakte hij je in, die bijna leeftijdloze McCartney, die binnenkort 73 wordt. Er is namelijk nog iets 'Amerikaans' aan hem: zijn arbeidsethos. Hij verzaakt nooit. Twee uur en drie kwartier gaf hij gas, de man die de gladjanus maar ook de ware rocker van The Beatles was. Veertig liedjes, waarvan 25 van The Beatles, zes van Wings en een stuk of drie van zijn verdienstelijke jongste album New (2013). 'Sir Paul' werd steeds beter: routineus maar nooit op halve kracht.

Decennialang kreeg de tijd geen vat op zijn stem. Dat verandert: het timbre blijft, maar de soepelheid verdwijnt, zodat hij moest vechten voor zuivere noten. The Long And Winding Road wiebelde. In het aan Linda opgedragen Maybe I'm Amazed overschreeuwde hij zich.  

Maar de oude strot raakte gesmeerd en tegen het einde kon hij alles weer: schreeuwen in Helter Skelter, majestueus galmen in de finale van Abbey Road (1969) die ook de finale van de avond was. Beatles-liedjes als We Can Work It Out en Can't Buy Me Love dansten door de zaal. Niet kapot te krijgen.  

Je kunt nieuw haar nemen en van alles laten straktrekken, maar dat McCartney vocaal én als verschijning nog altijd een geloofwaardige Paul van The Beatles is, wordt daar maar deels door verklaard.  

'De mazzel!' luidde zijn afscheidsgroet, 'see you next time!' - en pal voor zijn drieënzeventigste verjaardag twijfelde je er niet aan dat die volgende keer er inderdaad gaat komen.

(Bron: volkskrant.nl - Menno Pot)

REACTIE OP BOVENSTAAND ARTIKEL

MCCARTNEY/LENNON

Even over afgelopen weekend. Je kunt me voor gek verklaren dat ik iedere dag om twee uur in de rij sta voor een man van 73 jaar. Ik vind het zelf ook niet helemaal normaal, maar eerlijk gezegd kan ik gewoon niet anders. De muziek van The Beatles en van McCartney zit in mijn DNA. Dat ís uit te leggen. Sinds mijn achtste levensjaar draag ik de muziek met me mee. Iedere noot, ieder kuchje dat per ongeluk op een track terecht is gekomen, iedere slordige audio-edit, ik ken ze uit mijn hoofd. En er is niets mooiers om over die materie te praten in de kroeg met een goed glas bij hand. Daarom was de spanning van zes uur wachten voor de show ook geen enkele moeite voor me. Omdat al ik op voorhand genoot van het optreden. 

Over de optredens van Paul in de Ziggo afgelopen weekend kan ik een heel boek schrijven. En er ís al veel over geschreven. Natuurlijk ben ik als super-fan bevooroordeeld en het scheelt nogal of je twee meter (maandag) of zes rijen (zondag) van de meester af staat. Maar feit is dat ik zelden in mijn leven zo'n goede tijd heb gehad en zo'n mooi concert heb gezien. Eerlijk waar. En ik heb nogal wat achter de rug. Natuurlijk heb ik ook kritiek. De eeuwige zelfde praatjes van Paul waar maar geen variatie in lijkt te komen, het kapot spelen van Maybe I'm amazed (zijn stem haalt dat echt gewoon niet meer) en de geluidenbanks van Wix die sinds 1989 het keyboard niet meer verlaten heeft. Ik zeg dit even op voorhand voordat ik straks als een manikale fan te boek sta. 

De Volkskrant recensie van de concerten van afgelopen weekend is echter absurd. Laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen. Maar het laat wél zien dat het in dit land erg moeilijk lijkt de zijn om over McCartney eens een goed item te maken of stuk te schrijven. Terwijl er toch zoveel kennis is. De recensie begint al feitelijk verkeerd. 

"Altijd ruwweg dezelfde hits en dezelfde greep uit het Beatles-repertoire. Dé verrassing was een fijne versie van Another Girl (1965), maar verder was het de gebruikelijke keuze."

Ten eerste vergeet de schrijver de grote verrassing 'Temporary Secretary' in de lijst. Als je mij dat een jaar geleden had gezegd had ik je voor gek verklaard. Of erger. Daarnaast moet je de setlijsten van zijn tournee's sinds, pakweg, 2003 tot nu eens naast elkaar leggen. Ja, er komen veel dezelfde nummers voorbij, maar dat zijn de liedjes die de meeste mensen ook graag willen horen. Een concert zonder Hey Jude? Ondenkbaar. Maar daartussen heeft hij ontzettend veel variatie zitten en heeft hij in de loop der jaren heel wat tracks in-en-uit de lijst gedaan. Je kunt je natuurlijk afvragen waarom hij dan kiest voor twee liedjes van Sgt. Pepper met zo'n gigantisch oeuvre, maar soit. Maar nu komen we op het punt waar ik me al járen dood aan erger: 

"Na een kwartier zei hij al 'jullie zijn een ge-wel-dig publiek!' Voor je geestesoog zag je John Lennon ostentatief om een teiltje vragen."

Hoe kun je stellen dat Lennon zoiets zou doen? Omdat je wat live-footage hebt gezien van John in de jaren zestig, toen hij in de twintig was? Omdat je weet dat John behoorlijk cynisch uit de hoek kon komen? Of zijn we vergeten dat Lennon zichzelf continu tegensprak en vaak diep van binnen veel vertwijfeling voelde. Het beeld van de 'rebel' Lennon, dáár heb ik nou eens een teiltje voor nodig. En niet zo'n kleintje ook. Hoe is mogelijk dat McCartney na al die jaren nog steeds dezelfde riedel moet aanhoren dat zijn oude maat John toch degene was van 'het stevige werk'. Hoe kan het zo zijn dat dit beeld nog steeds hoog wordt gehouden. Straks het antwoord! 

Verder heeft de schrijver het over 'maniertjes'. 

"Nog zoiets: die maniertjes, die losse schouders, dat olijke wijzen. Altijd hetzelfde."

Losse schouders. Misschien loopt die man al sinds de jaren vijftig zo? Is het gewoon zijn manier van doen? Ik begrijp zo slecht wat daar mis mee is. En vooral; het is zo ontzettend onbelangrijk. We zijn al een stuk in de recensie en nog geen inhoudelijk goed argument gelezen. 

"Decennialang kreeg de tijd geen vat op zijn stem. Dat verandert: het timbre blijft, maar de soepelheid verdwijnt, zodat hij moest vechten voor zuivere noten."

Weer niet correct. Zijn stem was er tijdens de laatste maanden van de 89/90 tour veel slechter aan toe dan nu. Bewijs in overvloed. Bovendien is het grappig om te weten dat juist bij de momenten waar je zou verwachten dat hij het niet zou halen (And I love her bijvoorbeeld) juist loepzuiver zingt! 

De feitelijk onjuistheden én het altijd weer John Lennon als wapen te gebruiken tegen alles wat McCartney doet heeft met maar één ding te maken. Geen respect voor de componist McCartney en een chronisch gebrek aan kennis. 

De afgelopen maanden heb ik wat items op tv gezien en ze waren allen tenenkrommend slecht en inhoudsloos. Met aan kop het item van RTL Late Night waarin in het introductie filmpje nog wordt gemeld dat McCartney pas in 1976 weer eens een hit scoorde met, ga er maar eens goed voor zitten....I wanna hold your hand. En geen eindredacteur die er naar kraait! Vervolgens wordt de indruk gewekt dat meneer jaren lang heeft stilgezeten en komen ze niet veel verder dan de verwondering dat iemand van 72 dit nog allemaal kan. Bij Eva Jinke kwam Robert ten Brink aanschuiven als gast om over de concerten te praten. Niets ten nadelen Robert's enthousiasme maar dan heb je écht niet goed gezocht naar iemand die iets zinnigs over Paul kan zeggen. Robert kwam ook nog eens met het verhaal aankakken met een verhaal dat 'For no one' op 78 toeren is opgenomen. Ten eerste kun je niets op 78 toeren opnemen (of is althans geen opname techniek) en ten tweede bedoelt hij When I'm 64 waarin de stem van Paul inderdaad sneller is afgedraaid. 

Het zou nou toch onderhand mogelijk moeten zijn om eens een goed item over de muziek van McCartney te maken. Want daar lijkt het nooit over te gaan! Wat heeft de man de wereld gegeven, welke stijlen (!!) komen we zoal tegen op zijn platen en wat is zijn plek in de hedendaagse muziek? Vragen waar je prima met mensen over kunt praten in plaats van het over 'zijn maniertjes' te hebben of het feit dat 'Lennon dit nooooooit had goedgekeurd'. 

Waarom moet het er bij bijvoorbeeld Dylan altijd 'intellectueel' aan toe gaan en is McCartney meestal iets om over te grappen? Zolang de verkeerde informatie consequent de ether wordt ingeslingerd, zal er nooit iets veranderen. 

Dat vraag ik mij als realistische en misschien niet altijd even kritische, eerlijk is eerlijk, fan af. 

Ik wens jullie en prettige avond met knabbelspekjes.

Tim Op Het Broek

https://twitter.com/@beatlesfcnl

FANCLUBLEDEN

Keith Brandt:  

http://youtu.be/90fonulNzIc

http://youtu.be/ywImRsAfpEw

http://youtu.be/Rdtd0BBbL58

http://youtu.be/Wm-HYCzqYtA

Liesbeth te Boekhorst:

All together now

Ludo Docx:

Verschillende filmpjes

Hans Kusters:

Verschillende foto's  

Marijke Snel:

Verschillende foto's en filmpjes

Jo Klaps:

Prachtige foto's 

Henk Zomer:

Beatlesfanclub Nederland: Verschillende filmpjes