Die heruitgaven in de vorm van dubbel CD’s en box-sets van ‘klassieke’ of ‘vergeten’ albums die opnieuw worden uitgebracht onder de noemer van verbeterd geluid, een geheel nieuwe ‘geremasterde’ ervaring…
Met een verzameling aan extra’s, de demo’s van de nummers in hun vroegste verschijningsvorm, een handvol fragmenten die niet goed genoeg waren voor het uiteindelijke album, live versies van dezelfde nummers als op het album – en alternatieve takes en remixes (en soms merk je het verschil niet eens op)… Jawel, ze zijn bedoeld om een succes uit te melken, om mensen de albums te laten kopen die ze al hebben of om een hype te creëren rond iets dat allang vergeten is. Het meest voor de hand liggend? De jubileumedities.
Maar af en toe wordt er een album opnieuw uitgegeven dat wél het verschil maakt – en niet alleen vanwege de toeters en bellen en glimmende dingen die zijn toegevoegd om het er mooi(er) uit te laten zien. Soms gaat het om de juiste timing, de onverwachte kans (op een presenteerblaadje aangereikt) om een album opnieuw te beluisteren en misschien – op de één of andere manier – het licht te zien. Wat betekent dat je nu verkocht bent, terwijl dat eerder dat niet zo was.
Dat was een lange, rare intro terwijl ik alleen maar wilde zeggen dat het Wings album Venus and Mars nooit veel voor me betekende, maar nu houd ik ervan!
Er is een omvangrijk Paul McCartney / Wings heruitgaveproject gaande en in de meeste gevallen verzamel ik de heruitgaven, omdat ik zo hield van de oude albums, maar ik enkel nog het oude, bekraste vinyl van mijn ouders heb.
De eerste keer dat het post-Beatleswerk van Paul McCartney op CD werd gezet, was dit – in de meeste gevallen – een totale mislukking. Zwak geluid, dun, die slechte overgangen – en in het geval van Venus and Mars kon het album me nooit echt bekoren, omdat ik niets aan het geluid vond. Geluidstechnisch dan, niet wat de nummers zelf betrof. Maar ik gaf het nooit meer een kans om het tegendeel te bewijzen.
Venus and Mars werd onlangs samen met Wings At The Speed of Sound opnieuw uitgebracht – dat was een Wings album waar ik altijd al van hield. De heruitgave is ook goed, dus mooi, leuk om te hebben, maar niet echt een openbaring tijdens het luisteren (hoewel er een nummer met John Bonham is, dus dat is van belang). Maar plotseling voelde Venus and Mars ineens als een geheel nieuw album, zoals een plaat die ik nog echt een kans heb gegeven.
Er zijn de zoete, bijna sentimentele nummers die Macca maakt, er zijn extravagante nummers en een paar krachtige rocknummers. Het is een geweldige samenvatting van bijna alle songwritingstijlen die hij in zijn post-Beatlestijdperk had te bieden.
Misschien was ik als kind gewoon helemaal weg van Band on the Run en deed ik deze af als minderwaardige opvolger. Ik weet niet wat het was, heb er eigenlijk geen verklaring voor, maar dit vond ik altijd het zwakste Wing-album. En nu is het een soort verloren gewaand juweeltje, een glanzende parel in de kroon, een van Sir Pauls allerbeste - volmaakte - albums. Het versterkt ook het idee van Wing als band, eenheid, niet slechts een nieuwe naam die Paul McCartney gebruikte. De perfecte verbinding tussen Band On The Run en Speed Of Sound.
Hoe het ook zij, ik weet zeker dat bij velen van jullie de aandacht verslapte toen ik begon over Wings of McCartney, en dat was nooit de bedoeling van de discussie waar ik vandaag op hoopte.
Het was heel eenvoudig mijn bedoeling dat jullie het zouden gaan hebben over vergelijkbare voorbeelden, die keren dat jullie plotseling een album ontdekten - zelfs als het een vorm van platenmaatschappij-oplichterij is - van 20, 30 of 40 jaar oud, dat je al die jaren geleden nooit aandacht gaf en dat de kans om het nog eens te horen je over de streep trok. Misschien werd je verleid door de glimmende nieuwe hoes, misschien waren de extraatjes uiteindelijk niets bijzonders, maar zag je daar doorheen, negeerde ze zelfs en hoorde je – eindelijk – de magie van het originele album.
Soms is het gewoon een kwestie van timing. Ik denk dat enthousiasme voor deze heruitgave van Wings/McCartney me nieuwsgierig maakte om eindelijk eens te gaan zitten – echt te gaan zitten – met het Venus and Mars album. Hoe dan ook, liedjes zoals Letting Go vond ik geweldig, terwijl die voorheen niet bij me binnen kwamen, niets betekenden.
Het is mooi om iets nieuws te ontdekken in iets dat al zo oud is.
Wat voor voorbeelden hebben jullie van een heruitgave van een klassieker of misschien een cult-klassieker/ondergewaardeerd/vergeten album, dat je eindelijk begreep – of dat de belangrijkste nieuwe ontdekking voor je leek – toen je de heruitgebrachte versie kocht?
(Bron: stuff.co.nz)
(Vert.: Laura Alblas, Linda Weller)
