WAAROM JOHN LENNON’S DOOD HET EINDE VAN EEN TIJDPERK WAS

 

John Lennon’s dood, vandaag 34 jaar geleden, bracht dezelfde shock en een uitbarsting van verdriet teweeg als de moord op Martin Luther King, Jr en John F. Kennedy. Zo schreef de criticus Jay Cocks in zijn TIME hoofdartikel in 1980 over de nalatenschap van de voormalige Beatle en zijn dood door de handen van D.C.. Het ontroerende eerbetoon – met reacties van Bruce Springsteen in het stuk wat je tot tranen kan roeren – waaronder een gedenkwaardige citaat van Lennon’s vrouw, Yoko Ono: “Dit is niet het einde van een tijdperk,” zei ze vlak na zijn dood. “ De 80er jaren zullen nog altijd een mooie tijd worden, en John geloofde dat.”

Maar in zijn stuk vraagt Cocks zich af of Ono’s woorden niet eerder ‘wishful thinking’ waren dan een eerlijke verklaring.

 

The band werd tien jaar daarvoor opgeheven, maar de dood van Lennon signaleerde een grotere verschuiving dan de ontbinding van de Beatles ooit gedaan had. Tenslotte zou de muziek van de Beatles onbeperkt te horen zijn of de band samen opname’s maakte of niet.

 

Maar toen Lennon overleed, 40 jaar oud, waren de mensen die met de Beatles waren opgegroeid ook bijna van middelbare leeftijd. Bovendien konden ze in hun verdriet over Lennon’s dood hun eigen sterfelijkheid niet ontkennen. “Voor iedereen die mythe van de Beatles in stand hield en koesterde,” schreef Cocks, “ was zijn dood iets anders. Het was moord, een rituele slachting van iets wat nauwelijks te benoemen was. Hoop, misschien; of idealisme. Of tijd. Niet alleen verloren, maar plotseling ontwricht, gebroken.”

 

Er zat onschuld en idealisme in Beatles songs, legt Cocks uit, wat een groot contrast was met hoe Lennon stierf. Zelfs kinderen voelden het verlies: “Ik herkende het einde van een tijdperk – die van mijn moeder, vertelde de 16 jarige Gretchen Steiniger aan TIME. In de dagen nadat Lennon stierf pleegden een tiener uit Florida en een man van rond de 30 zelfmoord, ze lieten brieven na die refereerden aan een depressie over Lennon’s dood.

 

D.C. leeft nog. Hij is nu 59, en er is hem acht keer voorwaardelijke vrijlating geweigerd – de meest recente was die van afgelopen Augustus – sinds hij werd vastgezet in 1981. (Ono heeft publiekelijk campagne gevoerd tegen zijn vrijlating. ) “ Destijds dacht ik aan niemand anders, alleen aan mijzelf.” zei Chapman, die het in 2016 weer mag proberen, tijdens de hoorzitting dit jaar. “ Maar nu, weet je, blijkbaar door de brieven van mensen en door wat ik hoor wat het met mensen heeft gedaan. Heb ik  spijt dat ik die soort van pijn heb veroorzaakt. Het spijt me dat ik zo’n idioot was en de verkeerde weg voor roem heb gekozen.”