Voor Rebecca James betekende 'Beatlemania' een ding: veel wachten. "Ik wachtte ongeduldig op hen toen ze in Amerika arriveerden." Rita Stamp zei: "Ik wachtte op hen voor de 'Ed Sullivan Show', op elk album, ik wachtte op mijn concertkaartjes, op het concert, ik wachtte tot de school uitging zodat ik weer naar The Beatles kon luisteren. Ze waren het waard om te wachten."
De vrouw uit Indianapolis was een brugklasser op William Woods University in Fulton, Missouri op 9 februari 1964, de avond waarop The Beatles voor het eerst verschenen tijdens 'The Ed Sullivan Show'.
"We gingen met een groep naar het huis van een leraar om te kijken," herinnert ze zich. De band trad drie achtereenvolgende zondagen op tijdens de show en James keek iedere keer. "Ze waren knap, grappig en getalenteerd," droomde ze.
Uiteraard keek James niet alleen op tv naar The Beatles. Op 2 september 1964 ging ze met een vriendin naar een concert in Indianapolis. "We zaten in het hoogste gedeelte van het Coliseum en konden bijna niets horen door het geschreeuw," herinnert James zich. "De versterkers waren toen nog heel klein vergeleken met nu." Ze heeft het kaartje en de foto's van toen nog steeds.
Die schreeuwende fans waren slechts het begin. De komst van The Beatles in de Verenigde Staten - volgende maand 50 jaar geleden - markeert de start van het domineren van de popcultuur door John, Paul, George en Ringo.
'Ik had en ik leefde het'
Voor Diane Salbery betekende de 'Ed Sullivan Show' het begin van een obsessie die tot vandaag voortduurt. Haar huis in Phoenix bevat een enorme collectie van memorabilia, waaronder alle originele albums, het script van de film 'A Hard Day's Night' (die ze 8 keer heeft gezien toen hij net werd uitgebracht), Beatles poppen en een Beatles poster van het tijdschrift '16'. Het begin van 'Beatlemania' herinnert ze zich als 'magisch, voor mij en miljoenen andere tienermeisjes'.
"We keken allemaal naar de 'Ed Sullivan Show' op onze zwart-wit televisies en werden verliefd op hun muziek, hun energie en hun verschijning. Nu vinden we dat ze er keurig uit zagen, maar onze ouders waren het daar niet mee eens!"
Salsbery groeide op in een klein stadje in West Virginia waar het, naar eigen zeggen, moeilijk was om naar de nieuwste muziek te luisteren. "Mijn broer legde een kabel aan vanuit ons slaapkamerraam tot achter het beekje achter ons huis, zodat we naar de BBC konden luisteren op een oude radio," herinnert ze zich. "Hij zat ook in een band en als ze in onze kelder repeteerden, ging ik op de trap zitten en deed net of het The Beatles waren!" En vrijdagavond betekende 'Beatles logeerpartijtjes' voor Salsbery en haar vrienden, waarbij ze naar Beatles albums luisterden en uren dagdroomden.
"Over Beatlemania gesproken, ik had het en ik leefde het."
Het jaar daarop had ze de mogelijkheid om het viertal te zien optreden. Ze legde de lange afstand tussen West Virginia en New York af per bus om The Beatles te zien optreden tijdens het legendarische concert in Shea Stadium op 15 augustus 1965.
"Het was een erg warme, vochtige avond met duizenden in het publiek en we zongen allemaal 'We Love You Beatles, Oh Yes We Do' terwijl we wachtten," zei Salsbery.
"Toen The Beatles het veld op renden, was het geluid in het stadion overweldigend, met meer dan 55.000 gillende tieners, waaronder ikzelf. Het was een ongelofelijk gevoel o hen te zien. Niemand van ons wist dat dit een historisch concert zou worden; we werden gewoon meegezogen in het moment: daar waren The Beatles!"
Tegen die tijd was de 'overzeese' populariteit van The Beatles ook bekend in andere landen en dat liet zien hoe belangrijk dat concert zou worden.
Beatlemania verspreidt zich wereldwijd
Rita Stamp uit Ontario, Canada was net zo gek op The Beatles als haar Amerikaanse tegenhangers. Een van haar mooiste herinneringen is dat ze bij het openen van een pakje kauwgom een foto van de Fab Four vond. De verrassing zorgde voor nogal wat commotie bij haar zussen, maar haar moeder was er niet zo blij mee. Stamp herinnert zich dat haar moeder zei dat ze normaal moest doen en 'niet zo raar te doen over die jonge jongens'. Ze keurde hun lange haar niet goed.
Ondanks haar moeders gevoelens plastificeerde de toen 14-jarige Stamp haar foto van The Beatles en hing die aan haar slaapkamermuur tot ze twee jaar later uit huis ging. "Het is een speciaal stukje memorabilia geworden, dat heel waardevol voor me is," zei Stamp. "Het is een stukje van mijn jeugd en dat is onschatbaar."
Beatlemania was niet alleen voor vrouwen. Kurt Bentzen uit Kopenhagen, Denemarken werd een Beatles fan in 1963 en is dat tegenwoordig nog steeds; hij ging in 2009 nog naar een Paul McCartney concert.
Toen hij 12 was, en bijna geen Engels sprak, stond hij op een dag doodstil op het schoolplein toen hij een liedje hoorde. Het bleek om 'She Loves You' te gaan van The Beatles. Bentzen was om. Samen met een vriend vond hij het liedje in een platenzaak; hij luisterde 25 keer en leerde de tekst uit zijn hoofd.
Voglens Bentzen hebben The Beatles hem geleerd om Engels te spreken. "De teksten werden steeds geraffineerder en dat gold ook voor onze woordenschat," zei hij. Bentzen zei dat hij 'bijna flauwviel' toen hij de tekst van 'Penny Lane' hoorde. "Pure poezie."
Bentzen, een management adviseur, heeft zijn succes te danken aan de Fab Four. "Ik heb in acht verschillende landen gewoond en heb de hele wereld over gereisd voor zaken. Ik kreeg de banen omdat mijn Engels beter was dan dat van andere Denen."
Ondertussen in Venezuela 'veranderden The Beatles alles: het sociale leven en de muziek,' volgens Marina Lares uit Caracas. Lares legde uit dat Beatlemania het gedrag van jonge mensen beinvloedde in Venezuela in de jaren '60. "De jongens lieten hun haren groeien en startten rock bands," zei ze. Meisjes gingen minirokjes en laarzen dragen en gingen voor het eerst zonder begeleiding naar feestjes.
"Volwassenen en tieners dansten 'merengues' en 'boleros' op de muziek van Billo's Caracas Boys, een beroemd Venezolaans orkest, maar tijdens Beatlemania wilden tieners liever op rock dansen," herinnerde Lares zich. "Feestjes begonnen anders, omdat de muziek anders was en daarmee veranderde onze identiteit."
Natuurlijk waren er ook de altijd aanwezige Beatles posters in haar kamer. Ook al waren ze duizenden kilometers verder weg, de herinneringen van Lares aan haar tienertijd zijn hetzelfde als die van Salsbery en anderen. "Mijn slaapkamer was de plek om met vrienden naar hun fantastische muziek te luisteren, dat ons leven heeft veranderd," zei ze.
(Bron: cnn.com)
(Vert.: Ellen Clement)
