Het is vrij bizar. Elke keer als ik iemand tegenkom die in de jaren zestig werkte bij Abbey Road, of in de filmindustrie in de jaren tachtig, of journalisten die nog veel langer werken dan ik, dan vraag ik ze vaak naar de naam van de persoon die de meeste indruk op hen heeft gemaakt.
Dit zijn de mensen uit alle lagen van het leven, maar ze noemen vaak één persoon. Het is gewoon eng. Dat is George Harrison.
Olivia Harrison, de weduwe van George die samen met hun zoon Dhani heeft gewerkt aan het uitgeven van de eerste zes soloalbums van de voormalige Beatle, alle liefdevol geremastered en gepresenteerd als de boxset 'The Apple Years', glimlacht wanneer ik haar dit vertel, en probeert enig licht op het fenomeen te werpen.
"Hij had een bepaalde manier van kijken waarvan je het gevoel kreeg dat je alles kon zijn wat je wilde", probeert ze uit te leggen. "Het ging gewoon rechtstreeks naar je hart.
Zodra je met hem in contact was geweest, wilde je een betere versie van jezelf zijn, wilde je iets blootgeven.
Het was diepzinnig en opwindend, en ik krijg er nog steeds rillingen van."
Toen Olivia George in 1974 ontmoette waren de Beatles al uit elkaar, maar hij was drukker dan ooit en hij was bijna klaar met het voltooien van zijn zesde album in zeven jaar.
"Hij werkte non-stop", herinnert Olivia zich. "Zijn leven was aan het veranderen."
Deze onvermoeibare eenmansproductiemachine lijkt haaks te staan op de beroemde ontspannen, spirituele kant van George waarin hij steeds meer opging. Volgens Olivia was het een tweedeling die hij zelf erkende.
"Hij zei me altijd: 'Mijn sterrenbeeld is vissen'," vertelt ze. "Het was een strijd. De Beatles werkten altijd de hele nacht door, en ik geloof niet dat die arbeidsethos ze ooit heeft verlaten.
Maar hij probeerde ook het innerlijke leven te integreren bij wat hij deed. Hij deed alles zeer weloverwogen, lacht ze, "zelfs wanneer hij zich slecht gedroeg deed hij dat met vol besef." Ze lacht hartelijk. "Je kon niet anders dan van hem houden."
Het is duidelijk dat Olivia's liefde voor haar man niet verminderd is, en ik vraag me af hoe het voor haar en Dhani is geweest om de oude tracks weer te horen, in de studio's in Friar Park, hun huis in Henley, waar George zelf zo veel muziek heeft gemaakt en waar hij zo gelukkig was?
"De afgelopen zomer was prachtig", antwoordt ze. "Dhani was in de studio bezig met filmmuziek, en het was net als vroeger, mensen die kwamen en gingen, muziek die naar buiten sijpelde. Het was heerlijk."
Voor Dhani, die sterk op George lijkt, moet het een ingewikkeld erfenis zijn: in dezelfde professionele voetsporen van zijn gevierde vader lopen, maar Olivia is overtuigd dat Dhani zijn eigen weg kan vinden.
"Ik kan me niet herinneren dat hij opstandig is geweest", peinst ze. "George was altijd open, zelfs toen Dhani nog klein was, dus ze waren zeer hecht, en Dhani had een goed verstand. George vertelde hem dingen, het was net alsof hij wist dat hij er later niet meer zou zijn zodat hij het eerder moest vertellen.
Dus ja, het is moeilijk om je eigen weg te vinden, maar zo was het nu eenmaal, en Dhani hield van die man, ze waren zeer hecht."
Olivia zou net zo goed kunnen praten over zichzelf, en ze blijft grootmoedig in het delen van haar echtgenoot met de massa fans die zijn geïnspireerd door hem, door zijn werk en zijn manier van kijken naar de wereld. Wat doet ze als ze hem een beetje voor zichzelf wil hebben?
"Dan ga ik waarschijnlijk naar een boom in de tuin of iets dergelijks, iets dat wij samen hebben gemaakt", zegt ze. "Maar er is niets mysterieus aan George.
Het maakt niet uit hoeveel ik deel, er zou nog steeds een heel universum overblijven. Hij maakte zo veel tijd vrij voor mensen, dus als ze enigszins geïnspireerd worden door hem of zijn muziek, wie ben ik dan om dat tegen te houden?"
(Bron: huffingtonpost.co.uk)
(Vert.: Liesbeth te Boekhorst)
