Justin Long heeft bekend dat hij doodsbenauwd was toen hij werd gecast als George Harrison van The Beatles in Walk Hard: The Dewey Cox Story.
En dat ondanks het feit dat Longs Harrison, Paul Rudds John Lennon, Jack Blacks Paul McCartney en Jason Schwartzmans Ringo Starr maar een klein onderdeel waren van de komedie uit 2007, die ging over het absurde leven van de jaren ’50 rock-‘n-roller John C. Reilly en de Johnny Cash biografie Walk The Line zwaar op de hak nam.
Long gaf, tijdens een vraaggesprek van Reddit om zijn rol in Kevin Smith’s Tusk te promoten, zelfs toe dat hij de avond voor de opnames verschillende documentaires over de Fab Four bekeek. “We waren zo nerveus – het was zo ontmoedigend om The Beatles te moeten spelen (ook al was het in een komische film) – we wilden respecteren hoe heilig ze zijn,” legde hij uit.
Het was echter niet alleen Long die overweldigd was door de kans om één van The Beatles te spelen. Medespeler Schwartzman belde zelfs naar Rudds kamer en vertelde het tweetal dat ook hij ‘helemaal gek’ werd. Jack Black kwam hen echter snel te hulp en probeerde wat goede raad te geven aan het drietal in de hoop hun zorgen wat weg te nemen.
Long vertelde: “Eén van de anderen was de vorige dag Jack Black tegengekomen en had gevraagd of hij nerveus was (om Paul te spelen). Jack zei ‘Nee man, ik heb het. Kijk gewoon naar Hard Day’s Night!’” Helaas had dit het tegenovergestelde effect op het drietal en raakten ze ervan overtuigd dat, volgens Long, “Jack binnen zou komen en hen weg zou blazen.”
Uiteindelijk kwam het allemaal goed en Long, Black, Schwartzman en Rudds versie van The Beatles werd zelfs één van de hoogtepunten van de film, die, zelfs voor een behoorlijke parodie op de filmbiografieën, er helaas niet in slaagde om het publiek te raken en uiteindelijk flopte in de bioscopen. Je kunt enkele hilarische scenes uit Walk Hard: The Dewey Cox Story zelf bekijken:
Long onthulde eveneens dat, ondanks al het afzien tijdens de voorbereidingen, het spelen van George Harrison ‘één van de leukste periodes van zijn leven’ was en hij kreeg zelfs lof voor zijn vertolking van een bijzonder betrouwbare bron. Hij zei:
“Ik kwam jaren later Georges zoon Dani tegen en hij zei echt aardige dingen over mijn optreden. Ik moest bijna huilen. Het was een speciaal, surrealistisch moment voor mij. Vooral omdat Dani precies zo eruit ziet en klinkt als George, mijn favoriete lid van mijn favoriete band.”
(Bron: cinemablend.com)
(Vert.: Laura Alblas)
