Het debat over de bevoegdheid van president Barack Obama om mensen uit te zetten, begint 42 jaar geleden met een beetje hasj, een taaie advocaat en, inderdaad, John Lennon en Yoko Ono.
President Richard Nixon wilde herkozen worden, ‘American Pie’ was een grote hit en Lennon bevond zich in New York in een lastig parket, bedreigd met uitzetting door een Nixon-regering die zijn geplande tour graag wilde voorkomen. De zaak draaide om een veroordeling uit 1968 in Londen: Lennon’s bezit van cannabis. Lennon wilde de zaak graag rekken, zodat Ono de voogdij over haar 9-jarig dochtertje kon regelen. Het stel benaderde daarom een advocaat, Leon Wildes, opgegroeid in een kolenstadje in Pennsylvania en niet echt een fan van Beatle-muziek. Maar wel goed bekend met de immigratiewetten.
Uiteindelijk zouden Lennon's inspanningen om in de VS te blijven een belangrijke basis worden voor Obama’s programma uit 2012, waarmee de uitzetting is afgewend van meer dan 580,000 immigranten die het land illegaal als minderjarige binnenkwamen. ‘John Lennon lacht vast in zijn graf’, zei Wildes in een interview, ‘hij heeft daaraan meegeholpen.’
Voordat de zaak Lennon speelde, hield de Immigratiedienst de lippen stijf gesloten over haar afwegingen wie wel en niet werd uitgezet. Maar met behulp van de wet op vrijheid van informatie ontdekte Wildes 1,843 gevallen waarbij de dienst zich beriep op een geheim programma voor zaken die ‘geen prioriteit’ hadden. Met die ontdekking moest de dienst wel openheid van zaken geven over haar beleid.
Over de toepassing van het non-prioriteitsbeginsel bestaat weliswaar onenigheid – er wordt verschillend over het hanteren van striktheid en voorwaarden gedacht – maar feit is dat een regering er zich op kan beroepen (naast andere bronnen). Wildes boekte er in ieder geval ook succes mee. Hoewel het gedeeltelijk om een juridisch woordenspelletje ging – een discussie of cannabis wel hetzelfde was als marihuana (een erkende grond voor uitzetting) – sleepte hij er voor Lennon een vrijwaring uit, zijn geval had ook ‘geen prioriteit’.
‘Zulke vrijwaringen bestaan’, zegt Wildes. ‘Elke grote instantie moet zich nou eenmaal afvragen waar ze haar goede geld aan besteedt en waar ze zich op concentreert. Mensen deporteren die hier al 25 jaar verblijven en niemand tot last zijn, valt daar niet onder. Aldus de les die ik heb geleerd door John Lennon te vertegenwoordigen.’
(Bron: billboard.com)
(Vert.: Frank Kremer)
