Op 1 juni 1967 brachten de Beatles hun meest geroemde album uit, Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
De lp, waarop de band een revolutionair nieuwe geluid liet horen, kreeg de reputatie van het eerste concept-album ooit en bereikte meteen de toppositie in VK en VS. Onder de zeer lovende kritieken was die van Kenneth Tynan in The Times. Hij omschreef de uitgave als ‘een beslissend moment in de geschiedenis van de Westerse beschaving’.
In de New Statesman werd geschreven dat het album de popmuziek tot echte kunst verhief. En in de VS werd de plaat, de eerste die vier Grammy Awards won, een ‘historische stap in de ontwikkeling van de muziek’ genoemd.
Voor Paul McCartney, die een plaat wilde maken die gerelateerd was aan hun jeugd, was het de stap naar volwassenheid. Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band kwam uit tien maanden nadat de Beatles het toeren eraan hadden gegeven, beu van alle hysterie die daarbij kwam kijken. ‘Al dat jongensgedoe, al dat gegil, we wilden het niet langer’, aldus McCartney. ‘We wilden verder.’ De band hoopte dat hun nieuwe sound ervoor zorgde dat ze werden gezien als kunstenaars in plaats van entertainers.
Bob Dylan, voor wie de band veel bewondering had vanwege zijn persoonlijke en emotionele stijl, vatte de boodschap meteen. Toen hij de plaat voor het eerst hoorde, zei hij tegen McCartney: ‘O, ik begrijp het. Jullie willen niet langer schattig zijn.’
De Beatles durfden nu volop te experimenteren en richten zich ook op kwaliteitsproductie, wetend dat ze de nummers niet live hoefden uit te voeren. Ze kregen ook meer speelruimte door fictieve karakters aan te nemen. De plaat, die nu de eerste plaats bezet in Rolling Stone’s top 500 albums aller tijden, bestreek een breed scala aan stijlen, geluiden en instrumenten: psychedelische klanken, vaudeville, circus, music hall, avant-garde, klassieke westerse en Indiase elementen, en zelfs een 40-koppig orkest.
De plaat was zo goed dat EMI-bazen eisten dat twee van de opgenomen nummers - Strawberry Fields Forever en Penny Lane – er buiten werden gelaten en apart als dubbele single werden uitgebracht. Op de voorkant stond ook nog eens een van de meest iconische covers, met de bandleden poserend voor een grote verzameling beroemdheden en historische figuren. Het ontwerp was van de Engelse popkunstenaars Peter Blake en Jann Haworth, gebaseerd op een schets van McCartney.
Sgt Pepper, waarvan 30 miljoen exemplaren zijn verkocht, inspireerde ook een keur aan andere musici tot het maken van concept-albums, waaronder de Rolling Stones en de Beach Boys. Het markeerde het begin van een tijd waarin het gebruikelijk werd om platen met thematisch verbonden nummers te maken.
Voor de Beatles zelf betekende het het begin van een vruchtbare periode van drie jaar waarin ze vijf verbazingwekkende studioplaten maakten. De laatste, Let It Be, verscheen in mei 1970, een maand nadat de band uit elkaar was gegaan. Lennon was na een decennium samen wel het meest ongelukkig in de band. Geruggensteund door zijn nieuwe liefde Yoko Ono, wilde hij muziek maken die scherper en meer politiek geëngageerd was.
(Bron: uk.news.yahoo.com)
(Vert.: Frank Kremer)
