1964. The Beatles zijn geland op Amerikaanse bodem. In een provisorische opgezette persruimte staan The Beatles voor een hongerige troep journalisten een persconferentie te geven.
De zaal is tjokvol, de herrie is niet van de lucht en allerhande vragen worden op de jongens uit Liverpool afgevuurd. John, Paul, George en Ringo zijn in absolute topvorm. Vrijwel alle vragen worden met humoristische en qui vive antwoorden terug gekatapulteerd, vrijwel altijd met een daverend lachsalvo tot gevolg. De pers is daverend enthousiast, sluit The Beatles direct in hun armen, misschien nog wel vóór het grote publiek in America dat doet. ‘Hoe ze het grote succes verklaren?’, is een vraag. ‘Als we dat wisten zouden we groepen formeren en zelf managers worden’, is het gevatte antwoord van Lennon. ‘Of ze even willen zingen?’, is een andere vraag. ‘No, we need money first’, antwoord wederom John. De bewuste persconferentie is een klassiek moment uit The Beatlesgeschiedenis. En van doorslaggevende betekenis. Dankzij het razende enthousiasme van de aanwezige pers en de daardoor bijzonder positieve aandacht stond er helemaal niets meer in de weg om Amerika te veroveren. En we weten allemaal welk gevolg dat heeft gehad. Absolute en grootse roem in de belangrijkste muziekindustrie ter wereld. Het was een dreun die tot op de dag van vandaag nog niet is uitgedonderd. Ruim 50 jaar na dato zijn The Beatles nog altijd ‘hot’.
Diezelfde dreun is zoveel jaar na dato ook bij mij prettig binnen gekomen. Vanaf het moment dat ik kon lopen fascineerde The Beatles en de hele entourage me enorm. Inmiddels kan ik de muziek dromen, heb ik vele tientallen boeken gelezen, veel filmmateriaal tot me genomen en filosofeer ik wat af. Over hoe het toch mogelijk is dat deze vier ‘gewone’ jongens zoveel levens hebben beïnvloed en dat tot op de dag van vandaag nog altijd doen. The Beatles houden me bezig op een prettige manier. Maar naast het verrijken van mijn geest hebben ze een grote aanslag gepleegd op mijn kapitaal… Nu ben ik nooit erg vermogend geweest, en zal ik dat waarschijnlijk ook nooit worden, maar de aanschaf van alle Beatlesspullen hebben er ook niet bepaald aan bijgedragen. Van de hoeveelheid geld die ik er doorheen gedraaid heb al die tijd zou ik een mooie reis kunnen maken. Ook al is mijn verzameling behoorlijk beperkt gebleven in vergelijking met andere Beatlesfanaten.
Maar ik begin af te haken merk ik. Van alles dat uitkomt komen er verschillende versies uit, de catalogus wordt keer op keer opgepoetst en als oude wijn in nieuwe zakken uitgegeven. McCartney probeert je zolderruimte te annexeren met dikke deluxe edities van zijn oeuvre. En als je niet uitkijkt heb je zo een tweede hypotheek aan je broek hangen… Nee, ik verlaat de illusie dat ik alles nog kan en wil bijhouden. De muziek die ik in mijn hoofd heb geprogrammeerd is al onbetaalbaar. En alles wat me financieel lukt om mijn Beatlesbehoefte te bevredigen is mooi meegenomen. Dus als me de vraag wordt gesteld of ik de nieuwe Tug Of War en Pipes Of Piece boxen ga aanschaffen, zal mijn Lennoneske antwoord zijn: ‘we need money first…’.
Luc van Gaans
Luc van Gaans
