In het dorp waar ik vroeger woonde, was één keer per week op de lokale radio-omroep een programma-onderdeel met de naam ‘Wat deden The Beatles dertig jaar geleden?’. (Dat klonk toen al als zooo lang geleden, kun je nagaan hoe het nu zou klinken…) Op een avond hoorde ik dan ook ineens op de radio dat Paul McCartney dood zou zijn. Maar niet dat dat vrij recentelijk had plaats gevonden, maar dat het al wel dertig jaar gelden gebeurd moest zijn. 

 

Ik viel bijna van mijn stoel van verbijstering.

 

In de eerste instantie was er ook sprake van lichte paniek. Want hoe kon dit? In geen van mijn Beatlesboeken (een handjevol op dat moment) had ik hier ooit iets over gelezen. Ik koos voor de meest praktische oplossing en belde het radiostation.

 

Waarschijnlijk was ik zo ongeveer de enige luisteraar, want de radiomakers waren in ieder geval erg enthousiast dat ik belde. Zo enthousiast, dat ze de week erop meteen een volledig programma wijdde aan de Paul is Dood-hoax en ik mij kon verbazen over alle aanwijzingen, verborgen boodschappen, symboliek, vreemde foto’s en achterstevoren afgedraaide nummers. 

 

Sindsdien ben ik geobsedeerd. 

 

Niet dat ik nou dag in, dag uit de Beatlesdiscografie uitpluis naar nog meer aanwijzingen. Ook speur ik niet met een vergrootglas minutieus de albumhoezen af naar een vreemd tekentje dat misschien nog niet ontdekt is. Nee, verre van dat. Het intrigeert me juist dat er toch echt mensen zijn die denken dat Paul McCartney op 9 november 1966 daadwerkelijk bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen en vervolgens vervangen werd door een dubbelganger.

 

Ieder weldenkend mens zal toch meteen al weten dat zoiets onmogelijk is? Al was het maar om een look-a-like Paul te vinden, die net zo virtuoos muziek kan maken, hetzelfde klinkt en in staat is om de daaropvolgende vijftig jaar nog steeds de wereld te verrijken met nieuwe, muzikale juweeltjes. 

 

Maar behalve dat… Denken die mafketels niet dat Pauls familie er geen problemen mee had wanneer dit echt waar was? Ik zie het al helemaal voor me:

 

“Meneer McCartney? We hebben slecht nieuws voor u. Uw zoon Paul is vannacht verongelukt. Maar gelukkig hebben we iemand gevonden die zijn plek in kan nemen!”

“Een nieuwe Paul? O, dan is het goed. Bedankt.”

 

Kortom, ik geloof er dus helemaal niets van.

 

Maar soms, heel soms, wanneer ik vage filmpjes op YouTube zit te kijken over complottheorieën en schimmige groeperingen, lijken de argumenten van voorstanders van deze krankzinnige theorie niet eens zo heel erg ongegrond. Zou het dan toch…?

 

Ach, kan ik altijd nog geloven dat ik in mijn vorige leven Paul McCartney was.