Maar ook Lennon vocht zijn revolutie uit. Een muzikale revolutie welteverstaan. Hij nam maar liefst drie versies op van het nummer Revolution.

 

Het op 22 november 1968 uitgebrachte White Album vinden we de "langzame" versie van Revolution (Revolution nr. 1) en het avantgardistische Revolution nr. 9. Lennon zag er hitpotentie in (in de eerste versie dan) maar dat werd door de andere Beatles afgewezen.

 

Lennon nam vervolgens de snelle versie op die op single werd uitgebracht. maar die versie moest het tegen de andere kant van dat singletje, Hey Jude, afleggen.

 

Ongeveer 40 jaar na dato werd in de archieven de ontbrekende schakel tussen Revolution nr. 1 en nr. 9 en dan hebben we het over take 20 van het nummer.

 

Het duurt maar liefst 11 minuten en 40 seconden en het is af en toe moeilijk te geloven dat dit dezelfde band is die rond die tijd obladi oblada opnam, want de laatste vijf minuten van het nummer zijn bijna angstaanjagend zoals te horen is in het bijbehorende fragment. Gelet op de lengte van bijna 12 minuten is het onwaarschijnlijk dat dit nummer ooit nog officieel wordt uitgebracht.

 

En dat is misschien maar beter ook. Ook leuk is de aankondiging van het nummer: als de technicus twijfelt over het nummer van de take en dus even pauzeert na het woord "take" is lennon gevat genoeg om er "take your knickers off" van te maken.

 

 

 

 

We hebben het over misschien wel de twee grootste muzikale genieën van de vorige eeuw. Paul McCartney van The Beatles en Brian Wilson van The Beach Boys. En er bestaan genoeg links tussen de twee. Bijvoorbeeld op het legendarische Smile-album dat pas na 45 jaar werd uitgebracht.

 

Hoe zat het ook al weer met het Smile-album? Nadat Brian Wilson – volgens ene Paul McCartey – het beste album aller tijden, Pet Sounds, gemaakt had, sloegen The Beatles terug met Revolver. Beide bands doken vervolgens eindeloos lang de studio in om hun nieuwe album te maken. The Beatles waren na een half jaar klaar met het revolutionaire Sgt. Peppers en bezegelden daarmee het lot van wat het beste album aller tijden had moeten worden: Smile. Maar waar The Beatles samen optrokken zat het Brian niet mee.

 

De rest van de band – broer Dennis overigens uitgezonderd – zag helemaal niks in Smile. Met name Mike Love wilde liever niet aan de gouden surfformule sleutelen. Zijn grootste bezwaar was gelegen in de teksten van de geniale Van Dyke Parks. Van Dyke had echter niet de behoefte om zijn teksten te verdelen (over and over the crow cries uncover the cornfield) en stapte uit het project.

 

Brian begon steeds meer grip te verliezen. Liet een tent in de woonkamer zetten en let er kilo’s zand in storten zodat hij tijdens het componeren het gevoel van het strand onder zijn voeten voelde. Dacht dat door het nummer Fire branden in de buurt uitbraken. En toen The Beatles met Peppers kwamen was dat de genadeklap. Smile verdween in de kast, om er pas 45 jaar later uit te komen.

 

Maar wie wil weten hoe het album geklonken zou hebben kan beter Brian Wilsons versie uit 2004 luisteren want de versie die van The Beach Boys is uitgebracht is verre van af en dus meer marketingtruc dan meesterwerk.

 

De paden van McCartney en Wilson hebben zich vaak gekruist en de heren hebben zelfs samengewerkt en opgetreden. De eerste keer was tijdens de Smile-opnamen. McCartney werd gevraagd om aan Vegetables mee te werken. Merkwaardig genoeg werd hij niet gevraagd om de bas te spelen, maar kreeg hij selderij om al knagend het ritme te verzorgen! 

 

 

 

 

Een tijdje geleden bracht hij het album seeking major tom uit waarop hij klassiekers als Bohemian Rhapsody, Walking on the Moon en - we mogen er chauvinistisch trots op zijn - Twilight zone van de Earring. hoewel. trots____de albums van Shatner zijn zodanig slecht dat het ware cultobjecten zijn. zo ook zijn eerste album The Transformer man waarop hij een superparanoïde versie van mr Tambourine brengt. En Lucy in the Sky with Diamonds.

 

Lucy in the Sky with Diamonds had als initialen lsd en werd daarom al snel door de BBC verboden, maar de inspiratie was niet lsd maar de tekening die zijn zoontje Julian op een dag aan John Lennon liet zien. John vroeg wat hij getekend had. It's Lucy in the sky. With Diamonds! Lucy was een klasgenootje van Julian die recentelijk overleden is aan een slopende ziekte.

 

Nog even over Shatner: Star Trek fans, de zogenaamde Trekkies, zijn de meest devote aanhangers. het was Shatner die ooit hen de boodschap meegaf: get a life! vraag is hoe hij aankijkt tegen de fans van zijn muziek (waar ik er heimelijk een van ben).

 

 

Ron Bulters

 

 

Het was “maar” een B-kantje en eigenlijk een weggooiertje en wie de eerste versies hoort vraagt zich af waarom Harrison er iets in zag. Het nummer werd voor het eerst gespeeld tijdens de Let it Be-sessies, op 27 augustus 1969, maar leidde tot niks.

 

Harrison nam het op zijn 26e verjaardag, 25 februari 1969 het in zijn eentje opnieuw op als demo, die op de Anthology CD te vinden is, maar wederom is het een weinig opzienbarend nummer. Ook de live-versies die Harrison in 1992 tijdens zijn tournee door Japan speelt doen mij weinig.

 

Maar op 16 april 1969, hoewel The Beatles toen al niet meer echt goed met elkaar konden werken, leek alles even te kloppen. En het nummer werd nog snel opgenomen ook, want de vijfde take was de basis voor de definitieve versie. Hoewel Lennon gitaar speelde werd zijn deel later gewist en kwam er een orgelpartij voor in de plaats. Maar dat daargelaten klonken The Beatles zelden meer als een band dan op dit nummer. De opmerkelijke baspartij was een combi van de bas van McCartney en het zelfde loopje op de gitaar door George. Geruchten gaan dat Ringo aanvankelijk ook de regel zong die alleen maar over hem kon gaan:  “if I grow up I’ll be a singer/Wearing rings on every finger” maar dat is nooit bevestigd. Aan het nummer klopt alles. Van de zang tot de begeleiding, van de gitaar tot de tekst. 

 

Het mooist is het laatste stuk als Lennon en McCartney de zang doen, het orgel scheurt en Ringo er er op los drumt. Rock ‘n’ roll met een hoog octaangehalte.

 

De versie tijdens de let it be sessies is deze: