En wat als eerste soloplaat wordt beschouwd was eigenlijk zijn derde na de Indiaas getinte soundtrack Wonderwall en het allereerste synthesizeralbum aller tijden (maar net zo experimenteel als Lennon's avant-garde albums) Electronic Sounds. Zijn eerste echte soloplaat zag het levenslicht in november 1970, om precies te zijn 31 jaar minus twee dagen voor zijn dood. een driedubbelalbum, All Things Must Pass.

 

Het leuke is dat veel van de werkopnames van het album zijn opgedoken. van de akoestische demo's tot de daadwerkelijke versies. George Harrison liet zich omringen met een hoop muzikanten. Hij was indirect medeverantwoordelijk voor het ontstaan van Derek and the Dominos, de superband van Clapton, want ze deden allemaal mee.

 

Naast nog vele supersterren en de man die maar liefst twee keer iets met The Beatles te maken had voordat hij zelf als drummer van Genesis zou doorbrengen. We zien hem als jochie van een jaar of 14 in A Hard Day's Night en we horen hem op de bongo's op All things must pass: Phil Collins. Al was ie toen zo onbekend dat hij op het originele album niet eens genoemd werd.

 

Het is mooi om de evolutie te horen van het nummer Let it Down. De akoestische demo is oorstrelend. Nadat het nummer met band is opgenomen laat Phil Spector zijn beroemde Wall Of Sound er op los. Hoewel de man het liefst 70 muzikanten (met zo veel mogelijk drummers, bassisten, gitaristen en violisten) tegelijk liet spelen en dus niet vies was van een vet geluid, gaat Phil hier volledig los. De violen zouden perfect de bekende moordscène in Psycho kunnen begeleiden! In de uiteindelijke mix zijn die violen grotendeels weggemixt maar waarschijnlijk lekte het geluid zo door in de microfoons dat ze niet helemaal weg gehaald konden worden. Of misschien had hij het geluid meteen al bedoeld. hoe dan ook, van een simpele ballad is een over de topversie uitgebracht. Harrison was bij de heruitgave van het album vlak voor zijn dood geneigd om het grootste deel van de productie te verwijderen maar eerlijk is eerlijk: All Things Must Pass blijft één van de allerbeste solo-beatlesplaten. 

 

Hier horen we de akoestische versie.

 

 

Als we de drie avant-garde albums met Yoko en het live-album uit Toronto even buiten beschouwing laten was Lennons eerste soloalbum John Lennon/Plastic Ono Band uit 1970. Lennon had de primal screamtherapie gedaan, wat er op neer kwam dat hij terug ging naar zijn geboorte en alle pijn van zich af moest schreeuwen. Hij deed dat muzikaal op dat album nog eens dunnetjes over.

 

Lennon koos voor een zeer spaarzame begeleiding: Ringo op drums, Klaus Voormann, die hij uit de wilde dagen in Hamburg kende, op bas, Lennon op gitaar of piano en af en toe een piano van Billy Preston. Opmerkelijk was dat Phil Spector de producer was, de man die het liefst zo veel muzikanten tegelijk liet spelen. De plaat van Lennon is een album vol pijn, verdriet en woede.

 

Over het verlies van zijn moeder en vader, over het uiteengaan van The Beatles, over zijn afkomst en hoe hij door iedereen werd aangevallen. Lennon schreeuwde en vloekte het allemaal van zich af. Opvallend genoeg bevat het album ook een van Lennon's mooiste liefdesliedjes, met de toepasselijke titel Love. Lennon begeleidt zichzelf op gitaar en daarnaast horen we de karakteristieke piano. Niet bespeeld door Billly Preston, maar door Phil Spector. En hoewel Spector zichzelf graag vergelijkt met Beethoven en Mozart horen we tijdens de sessies hem eerlijk toegeven dat hij geen geweldig pianist is.

 

Aanvankelijk hield Spector het bij simpele akkoorden tot we hem ergens ineens onzeker een melodietje horen spelen. Vanaf dat moment wordt dat melodietje meteen de bodem van het nummer en het is prachtig om de complete sessies te horen. Van de eerste onzekere takes - zoals we in de outtake kunnen horen - tot een van Lennon's mooiste nummers.

 

 

 

Eric Clapton's Layla en Wonderful Tonight gaan over haar. Hij was ook haar tweede echtgenoot. Na George Harrison, die haar eerste man was. Al moet er één ding eerlijk bijgezegd worden: Harrison had zo veel moeite met de tekst van Something, dat hij haar aantrekkelijkheid aanvankelijk vergeleek met die van een bloemkool op aanraden van John Lennon... .. En dan was de het begin van de eerste regel nog gestolen ook.

 

Toen The Beatles hun Apple-label begonnen werd James Taylor door Peter Asher (de ex-zwager van Paul McCartney en ooit helft van het duo Peter and Gordon ontdekt en nam hij zijn eerste album op voor het Applelabel. Een van de nummers die de aandacht van Asher had getrokken was het mooie Something In The Way She Moves. en die zin werd door Harrison gejat voor zijn eigen Something. In januari 1969 horen we Harrison zingen Something In The Way She Moves Attracts Me Like A Cauliflower en vraagt hij Lennon mee te denken over de tekst. -~-

 

Something zou Harrison's eerste Beatles A-kant van een single worden en een van de meest gecoverde songs. Het was (in zijn woorden) de favoriete "Lennon/Mccartney Song" van Frank Sinatra. En hoewel zowel Lennon, McCartney als James Taylor een stukje inspiratie bijdroegen is het inderdaad een van 's mans mooiste nummers.

 

 

 

In februari is het 51 jaar geleden dat The Beatles Amerika veroverden.

Een gebeurtenis die nooit meer in de geschiedenis herhaald is. Ze hadden de eerste 5 (!) plaatsen tegelijkertijd bezet in de hitparade, met I Want to hold your hand op nummer 1.

 

De aankomst op het vliegveld en de bijbehorende persconferentie waren legendarisch en hun eerste tv-optreden bij Ed Sullivan was het bestbekeken programma ooit. Sterker nog, tijdens de uitzending werden er geen misdaden gepleegd in de Verenigde Staten wat misschien wel het meest bizarre record is wat de band gebroken heeft!

 

Na de Sullivanshow reisde de band af naar Washington voor hun eerste optreden. De beelden van het concert zijn bewaard gebleven en wie het ziet kan zijn ogen niet geloven. Het publiek zat rondom het podium en na elke paar nummers werd alle apparatuur een kwartslag gedraaid. En niks geen roadies: Ringo Starr staat zelf zijn drumstel te verplaatsen. En de rest zeult met de versterkers.

 

Tijdens het optreden spelen ze uiteraard I want to hold your hand, maar ook hun eerste Engelse hit, Please Please me. Een nummer dat maar zeer kort op de setlist van The Beatles stond.

Ron Bulters