Een inzet van even rabauwelijke als mergdoordr ingende mondharmon i kastoten wordt in deze plaat gevolgd door het halfzachte gekweel van de Beatle-tjes, die er wel een merkwaardig samenzang-procédé op na houden: terwijl één van beiden de melodie zingt dreunt de ander hardnekkig de tekst af op steeds dezelfde muzikale hoogte. Gelukkig gaat het zo niet de hele plaat door - soms wil de eentonigaard wel eens andere noten bezigen, maar dan blijkt maar al te schrijnend dat hij het stoute plan beter had laten varen om terug te keren naar zijn ene noot (maar die heeft hij dan ook dóór mensen, da*a*rover hoeven ze hém niks meer te vertellen, onder de knie heeft hij die). Een goed punt is de flinke begeleiding (behalve dus de nu en dan opduikende mondharmonika), maar desalniettemin kan het dingetje ons toch niet (please) please-n. Parlophone k5/k$ - R 4983. It april 1963 Humo-1178
