The Beatles en de Stones. Beatlesfans hebben over het algemeen ook wel wat met muziek van de Stones, maar Stonesfans zijn vaak minder vleiend over de muziek van The Beatles. Bekend voorbeeld was Boudewijn Buch die vond dat er nooit meer een plaat van The Rolling Stones op een platenspeler mocht leggen als er al een Beatlesplaat op was gedraaid.
De eeuwige strijd tussen The Beatles en The Stones. Die was er misschien tussen de fans maar niet tussen de bands zelf. Ze waren wel zo slim om nooit tegelijk een plaat uit te brengen zodat ze allebei het meeste rendement haalden. Bovendien waren de banden tussen de diverse bandleden sterk en er zijn vele links. We noemen er een paar.
- Het waren The Beatles die Dick Rowe - de man die The Beatles had afgewezen bij Decca - de tip gaf om The Stones te contracteren.
- Na hun eerste single Come On gingen The Rolling Stones bij The Beatles vragen om een nummer. Toen ze zagen hoe Lennon en McCartney I Wanna Be Your Man voor ze afmaakten gingen ze zelf ook hun eigen songs schrijven.... maar de eerste echte hit van de Stones werd dus geschreven door The Beatles.
- Na de sitar van Norwegian Wood kwamen de Stones met Paint it Black
- Na Peppers gingen ook de Stones de psychedelische kant op met Their Satanic Majesties Request, overigens met minder succes.
- Mick en Keith behoorden tot de vele prominenten die meeklapten en zongen op All you need is love. Als tegenprestatie zongen Lennon en McCartney mee op We Love You.
- Lennon was een van de gasten van de film Rock and Roll Circus waar hij Yer Blues zong (met Keith Richard op bas, die het waarschijnlijk Bill Wyman niet gunde)
- En misschien wel de opmerkelijkste, gitarist Brian Jones speelde saxofoon op You Know My Name (Look Up The Number)
Ook in de jaren '70 was er wisselwerking tussen de de bandleden! Maar terug naar die eerste Stoneshit. De Beatlesversie van I Wanna Be Your Man is misschien wat minder sterk dan die van The Stones, maar dat McCartney het niet helemaal als afdankertje voor Ringo en de Stones zag bleek wel toen hij het ergens eind jaren '80/begin jaren '90 tijdens soundchecks ging spelen in een bluesy, Bo Diddley-achtige stijl.
Door: Ron Bulters
