In de jaren tachtig is platenmaatschappij EMI voor de zoveelste keer aan het reorganiseren. Bijna elke album verschijnt op dat moment nog op drie formaten: LP, CD en cassette.
Om te voorkomen dat EMI in elk Europees land 3 verschillende productielijnen moest handhaven of opzetten, werd besloten de productie te centraliseren: De Fransen waren fan van de muziekcassette dus zij wilden de cassettefabriek, de Duitsers zagen de CD niet echt zitten dus zij wilden de vinyl LP's en singles blijven persen. En Nederland kreeg de CD fabriek die in Uden de vinylfabrikage verving. Hoewel er in Uden geen platen meer geperst werden, was wel de drukkerij van de platenhoezen in Uden gevestigd. De "wedstrijd" tussen CD, vinyl en cassette werd gewonnen door de CD en de fabriek in Uden groeide enorm, terwijl Frankrijk en Duitsland hun fabrieken uiteindelijk konden sluiten.
In de beginjaren van de CD was productie nog in handen van "mannen in witte pakken" en ook bij het verzenden werd voorzichtig omgegaan met de kostbare CD's. De CD's waren duur en stonden bij verzekeraars op nummer 3 in hun risico toplijst: op 1 stond contant geld, op 2 goud en juwelen, en op 3: CD's.... Voor het versturen van CD's gebruikte EMI nog LP formaat dozen, in elke doos legde men 4 CD's plat neer, dan volgde een stuk karton, dan weer 4 CD's, dan weer een stuk karton enzovoort. Om te voorkomen dat de CD doosjes bekrast zouden raken...En aangezien er bij de LP-hoezen drukkerij in Uden wel eens misgedrukt werd, hadden ze daar karton genoeg over. De misdrukken van LP-hoezen werden gebruikt als verpakkingsmateriaal ! En zodoende kunnen we nu "genieten" van een Please Please Me LP hoes waar de achterkant ondersteboven over de voorkant heen gedrukt is!
Redactie: Franck Leenheer
© Franck Leenheer
(Klik op de afbeelding voor een groter formaat)
